Κάθε φορά τα ερωτήματα μένουν ίδια. Κάθε φορά όμως απευθύνονται κάπου αόριστα και χάνουν τον πραγματικό στόχο που θα έπρεπε να είναι και το μέσα μας.
Πώς μπόρεσες να το κάνεις αυτό;
Αυτό το ερώτημα θέλουν να κάνουν όλοι στον δολοφόνο της Καρολάιν από τα Γλυκά Νερά, στον άντρα της που επέλεξε να την σκοτώσει, μετά να σκοτώσει το σκυλί τους και να φτιάξει ένα σκηνικό που στο δικό του μυαλό θα φαινόταν ως ληστεία και εν συνεχεία δολοφονία από άλλους.
Υπάρχει όμως πίσω απ΄αυτό κι ένα ερώτημα που κάποια στιγμή, με νηφαλιότητα και απόσταση από τα γεγονότα, θα πρέπει να κάνει ο καθένας στον εαυτό του.
Εσύ θα ανακατευόσουν αν καταλάβαινες πως κάποιος άντρας κακοποιεί τη γυναίκα ή το παιδί του; Θα επενέβαινες αν έβλεπες την οποιαδήποτε βίαιη συμπεριφορά; Αν αναγνώριζες τα σημάδια, θα μιλούσες στο επικείμενο θύμα για να του πεις ότι είσαι παρών για να το βοηθήσεις;
Σίγουρα δεν είναι τώρα η στιγμή να τεθεί αυτό το ερώτημα, αλλά ας μην το αμελήσουμε. Ας το έχουμε ως ένα κρατούμενο για την πορεία.
Προς το παρόν ας σταθούμε, έστω υποθετικά, μπροστά σε αυτόν τον δολοφόνο, τον γυναικοκτόνο και να του δείξουμε ότι όσα έκανε, θα κρατήσουν μια για πάντα την Καρολάιν στη μνήμη μας, αλλά, κυρίως, θα μας κάνουν την ισόβια ασπίδα για το παιδί τους που το καταδίκασε σε μια ζωή χωρίς γονείς, χωρίς τη μαμά του κατά βάση.
Πώς μπορείς να σκοτώνεις τη γυναίκα σου με τόσο βάναυσο τρόπο και να έχεις το θράσος να μιλάς στην απολογία σου με τόση φυσικότητα για έναν έντονο τσακωμό που σε ώθησε, έτσι απλά, να τη δολοφονήσεις μωρέ..;
Πώς μπορείς να βγαίνεις στις κάμερες τόσο άμεσα και να διατηρείς αυτή την ψυχραιμία; Τι κτήνος πρέπει να είσαι ώστε ακόμα και τη στιγμή της ομολογίας σου, που ξέρεις ότι έχουν τελειώσει όλα τολμάς να μιλάς για βρασμώ ψυχής και να λες ότι σου όπλισε το χέρι η απειλή της Καρολάιν ότι θα φύγει από το σπίτι; Κι όμως ξέρεις ότι δεν έκανες τίποτα εν βρασμώ. Όλα υποδεικνύουν ότι κατανάλωσες χρόνο μετά τη δολοφονία της για το πώς θα βγάλεις τον εαυτό σου από το κάδρο του υπόπτου.
Πώς μπορείς να ζητάς να σε σεβαστούν και να σεβαστούν την αστυνομική έρευνα εσύ που δολοφόνησες την Καρολάιν και ατίμασες τόσο πολύ την ψυχή της;
Πώς μπορείς να στέκεσαι μπροστά στους γονείς της και να τους παρηγορείς, να υποκρίνεσαι την ανάγκη για παρηγοριά από τη μεριά τους και να αποδέχεσαι τα συλληπητήρια στην κηδεία της;
Πώς μπορείς ψυχικά να έχεις δολοφονήσει μια γυναίκα με την οποία ενεπλάκης όταν αυτή ήταν ανήλικη, να αδιαφορείς για το μωρό παιδί σας και σαν να μη φτάνουν όλα αυτά, να σκοτώνεις και το σκυλί σας;
Πώς τα μπορεί όλα αυτά ένας άνθρωπος; Πώς τα μπορεί χωρίς να υπάρχει κανένα πάτημα για να πεις ότι αυτός τρελάθηκε; Γιατί θα ήταν ταπεινωτικό να υποστηρίξει ο οποιοσδήποτε ότι τέτοιο έγκλημα ανάγεται στη σφαίρα της νοητικής διασάλευσης. Όχι.
Αυτό είναι το τρομακτικό. Ότι αυτό που έκανε ειδεχθώς ο 32χρονος πιλότος στην Καρολάιν μας φέρνει κατάφατσα με την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που λέει ότι ο άνθρωπος έχει μέσα του αυτή την πλευρά και την έχει συνειδητά, έχει τους μηχανισμούς για να την αφήσει να εκδηλωθεί και στη συνέχεια να προσπαθεί με περισσία ψυχραιμία να καλύψει τα νώτα του.
Έτσι, τελικά, το μπορείς. Έτσι, δυστυχώς, το μπόρεσες. Κι η Καρολάιν δε μπορεί να γυρίσει πίσω. Καμία Καρολάιν δε μπορεί να γυρίσει πίσω. Καμία δολοφονημένη ψυχή δε μπορεί να επιστρέψει. Και δυστυχώς για τα όρνια που είδαν αίμα και όρμησαν, δολοφόνος δεν ήταν ούτε Γεωργιανός, ούτε Αλβανός. Ήταν ο Μπάμπης, ο ημεδαπός. Αυτό το κτήνος που ντροπιάζει το ανθρώπινο είδος…
Πηγή: menshouse.gr
