5-Μay-2001 to 5-May 2021
20 χρονια απο την ημερα που εφυγε ο Δημητρης.
Μια τεραστια προσωπικοτητα, ενα ανοιχτο μυαλο, καλλιτεχνης με την ευρεια εννοια, πολυ μπροστα απο την εποχη του, επηρεασε ολους που βρεθηκαμε κοντα του.
Απο την εποχη του «Πετροβολητη» στο Μιλανο, την θεατρικη ομαδα στην Κεφαλονια, τα χρωματα που χρησιμοποιουσε στα κτιρια του, ανοιγε δρομους και εδειχνε νεους οριζοντες.
Καμια φορα σκεφτομαι πως εφυγε γιατι πνιγοτανε, τον επνιγε η μικροτητα, και ειχε αρκετη γυρω του…
Ο Δημητρης δεν πεθανε. Πεθαινει καποιος μονο οταν ξεχαστει. Και ειναι ζωντανος στην μνημη οχι μονο την δικια μου, αλλα και ολων οσων τον αγαπησανε και αγαπησε. Τοσο ζωντανος,οσο και σε κεινες τις ατελειωτες, μαγικες/ καταραμενες νυχτες των Εξαρχειων, της Πεσσαδας, του γραφειου, που γρατσουναγε την κιθαρα του και οταν ακουγε κατι που του ηχουσε παραξενα, σηκωνε το φρυδυ του, και με κεινο το μισο-συμπαθητικο, μισο- ειρωνικο υφος ελεγε: “Tι λες βρε παιδι μου!!!’
