– ΑΜΕΣΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ –
Η ατομική ευθύνη, κατέστη η αγαπημένη και καθημερινά επαναλαμβανόμενη λέξη των κυβερνόντων. Η σωστή συμπεριφορά του ατόμου που ακολουθεί τους υγειονομικούς κανόνες, αποτελεί ανάχωμα στην εξέλιξη της πανδημίας αλλά κυρίως στη κρατική ανεπάρκεια να ενισχύσει το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Τι θα συμβεί όμως εάν ο παθητικός δέκτης των κυβερνητικών εντολών, μετατραπεί σε ενεργητικό υποκείμενο δικαιωμάτων που θα διεκδικεί συμμετοχή στις αποφάσεις που αφορούν τη ζωή του; Η ουτοπία της αμεσοδημοκρατίας από την Εκκλησία του Δήμου στην αρχαία Αθήνα, την Παρισινή Κομμούνα, την εργατική αυτοδιεύθυνση, είτε υπήρξε βραχύβια είτε είχε τοπικό χαρακτήρα…
Ο κοινοβουλευτισμός ως μορφή αντιπροσωπευτικής διακυβέρνησης, αποτέλεσε το πολιτικό σύστημα που τελικά κυριάρχησε στο δυτικό κόσμο. Ο λαός δεν ασκεί εξουσία αλλά αποτελεί το εκλογικό σώμα που εκλέγει τη Βουλή, ήτοι τους αντιπροσώπους του, οι οποίοι είναι οι υποψήφιοι των πολιτικών κομμάτων. Η λαϊκή κυριαρχία παραμένει όμως πάντοτε το ζητούμενο! Ειδικότερα σήμερα, που το επιτελικό κράτος του κ. Μητσοτάκη αποτελούμενο από ένα ενισχυμένο πρωθυπουργικό γραφείο στο Μέγαρο Μαξίμου, εκτελεί το κυβερνητικό έργο υποβαθμίζοντας ολοένα και περισσότερο το νομοθετικό και ελεγκτικό ρόλο του κοινοβουλίου και φιμώνοντας τις αντιπολιτευτικές φωνές. Περισσότερο σήμερα, όταν μετά από μία δεκαετία οικονομικής κρίσης, το ήμισυ του εκλογικού σώματος απέχει απογοητευμένο από κάθε εκλογική διαδικασία!
Προσωπικά, ανήκω σε εκείνους που πιστεύουν στα πολιτικά κόμματα, ως μία ελπίδα για την επιστροφή του πολίτη μέσα από τη συμμετοχή του σε αυτά στο επίκεντρο της δημόσιας ζωής. Αντιλαμβανόμενος το δισταγμό ένταξης του ατόμου σε μία κομματική οργάνωση, πεπεισμένος όμως ότι τα πάντα κρίνονται από τη λειτουργία των κομμάτων και τη δράση των ανθρώπων μέσα σε αυτά, συνεχίζω να επιζητώ τη συνδιαμόρφωση πολιτικής ως το μέσο για τη βελτίωση της ζωής μας. Εάν τα κόμματα μπορέσουν να αποτελέσουν τη φωνή των πολιτών και οι τοπικές οργανώσεις τη φωνή των κατοίκων μίας περιοχής στην κεντρική εξουσία, τότε οι πολίτες θα τα εμπιστευτούν ξανά, θα οργανωθούν μέσα σε αυτά και θα αρχίσουν να διεκδικούν! Και έτσι όσοι πιστεύουμε στην αμεσοδημοκρατία μέσα από τον κοινοβουλευτισμό, θα μπορούμε να ελπίζουμε και να προσπαθούμε μέσα στην κοινωνία, αναγνωρίζοντας πάντοτε την ισχύ της μονάδας, την αξία του ατόμου, τη ξεχωριστή δυναμική του καθενός μας, ακόμη και με τους όρους της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας!
