Ακολουθούσα τις γραμμές στα σοκάκια και φανταζόμουν ότι όλες οδηγούν στην αγάπη. Σχεδίαζα με την ουρά μου στον αέρα καρδιές και ουράνια τόξα.
Έγλυφα το ανθρώπινο δέρμα και η γεύση ξυπνούσε όλες μου τις αισθήσεις. Λες και η ευτυχία που ένιωθα εκείνη τη στιγμή, ηχούσε, μύριζε, είχε γεύση και φαινόταν ταυτόχρονα.
Χωνόμουν στην αγκαλιά των ανθρώπων μου και δεν ήθελα να με ξετρυπώσουν από εκεί παρά μόνο τα βράδια, όταν τα αστέρια μου σφύριζαν συνωμοτικά.
Τότε πήγαινα στο παράθυρο και μιλούσαμε. Μου έλεγαν ότι υπάρχουν δισεκατομμύρια χρόνια. Εγώ τα ρωτούσα. Θα ζήσω και εγώ τόσα πολλά χρόνια; Οι δικοί μου; Και μου απαντούσαν θα ζείτε αιώνια. Γιατί η αγάπη σας που σας ένωσε ποτέ δε θα χαθεί.
Από εκείνο το βράδυ οι φίλοι μου τα αστέρια έχουν ένα σκοπό… Να σε βρουν. Και θα σε τυφλώνουν για πάντα με τη λάμψη τους, γιατί η καλοσύνη, η ομορφιά στην ψυχή και η αγάπη είναι ανίκητες…
