Όταν ήμουν μωρό, μου μιλούσες με ασύρματες λέξεις. Θα είσαι ασφαλής, μου έλεγες με τα μάτια σου. Και ήμουν.
Θυμάμαι τα σκαλιά που ανέβαινα τα μεσημέρια να σε βρω. Μου φαινόντουσαν τόσα πολλά. Τώρα κατάλαβα γιατί. Είναι ψηλά ο φωτεινός ήλιος.
Και τον τοίχο από πάνω σου, γεμάτος ζωγραφιές μου. Μια πεταλούδα, το σπίτι μας, η οικογένεια μας. Σε κάποιο ζωγραφισμένο χαρτί είμαι ακόμα εκεί. Τρυπώνω μέσα στα χρώματα του. Όπως και στην αγκαλιά σου.
Είναι βράδια που προσπαθώ να βρω ποια λέξη σε χαρακτηρίζει περισσότερο.
Δε χρειάζεται, σκέφτομαι.
Σβήνω την πένα μου στο τασάκι.
Αρκεί αυτή. Μπαμπάς…
