Η εικόνα του πρύτανη του Ο.Π.Α. να διαπομπεύεται (την οποία δεν θέλω να αναπαράγω) απεικονίζει ξεκάθαρα πόσο έχει δηλητηριαστεί η κοινωνία μας, πόσο δεν έχουμε τελειώσει με τις φασιστικές νοοτροπίες, που δυστυχώς χαρακτηρίζουν και κάποιους που θέλουν να αυτοαποκαλούνται “αλληλέγγυοι”.
Είναι ακαδημαϊκή ελευθερία να εισβάλλεις στο γραφείο του πρύτανη, να τον διαπομπεύεις και να καταγγέλλεις τις (διαφορετικές από τις δικές σου) απόψεις του και τη στάση του απέναντι σε μια κατάληψη; Είναι δημοκρατικοί πολίτες αυτοί που με την κουκούλα χρίονται δικαστές και τιμητές των πάντων, επειδή, προφανώς, και αυτοί έχουν αποφασίσει ότι έχουν την απόλυτη αλήθεια και το δίκιο με το μέρος τους; Ποιοι είναι αυτοί οι “δίκαιοι” και ποιος τους έχει νομιμοποιήσει να απονέμουν “δικαιοσύνη”;
Είναι φοιτητικό κίνημα αυτό; Προφανώς όχι. Είναι καθαρός τραμπουκισμός, που νομιμοποιεί την εξουσία να λάβει αυστηρότερα μέτρα καταστολής. Άρα, εξυπηρετεί αυτό που οι δήθεν “αντιεξουσιαστές” διατείνονται ότι πολεμούν.
Αυτό το χάλι δεν είναι τωρινό. Αφέθηκε να εξελιχθεί από όλους. Η πανεπιστημιακή κοινότητα δεν προστάτευσε τον εαυτό της, και πολλές φορές μέλη της συναλλάχθηκαν με όλους αυτούς τους τύπους για να εξασφαλίσουν είτε επιτελικές θέσεις είτε απλώς “τα ησυχότερα”.
Κάποιοι από αυτούς τους τύπους επίσης, επειδή θεωρούν το πανεπιστήμιο ιδιοκτησία τους (παρότι κατά τον αναρχισμό η ιδιοκτησία είναι κλοπή), θεωρούν απόλυτο δικαίωμά τους να προπηλακίζουν καθηγητές, να τους χτίζουν στα γραφεία τους, να κάνουν καταστροφές, να αδειάζουν σκουπίδια σε όποιον τολμά να αμφισβητήσει την εξουσία τους, αυτοί, οι αντιεξουσιαστές. Διακόπτουν μαθήματα, “παρεμβαίνουν” και διαλύουν εκδηλώσεις του πανεπιστημίου, ενώ για τους εαυτούς τους, πέρα από το αλάθητο, διεκδικούν απόλυτη ασυλία.
Για όλα τα κόμματα, επίσης, τα πανεπιστήμια είναι φυτώρια στελεχών, που θεωρούν αγώνα το να εξευτελίζουν ανθρώπους μεταξύ φραπέ και τσιπουράδικου, που μισούν το σύστημα, αλλά, ως εκ θαύματος, μόλις αποφοιτήσουν (ενίοτε με συναλλαγή, μια και στα μαθήματα δεν καταδέχονται να πατάνε), γίνονται άξιοι λειτουργοί του, πιάνοντας τα καλύτερα πόστα.
Παρόλα αυτά το ελληνικό πανεπιστήμιο παράγει έργο. Παρέχει υψηλό επίπεδο σπουδών, παρ’ όλες αυτές τις αντιξοότητες. Και είναι αξιέπαινοι αυτοί οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, που για να κάνουν τη δουλειά τους, διδακτική ή ερευνητική, πρέπει να πάρουν την άδεια αυτών των ολίγων, που έχουν αποφασίσει να καταλάβουν το κτήριο, να κάνουν πάρτι, να σπάνε υπολογιστές με δουλειά κάποιων ετών, να κάνουν γενικώς ό,τι γουστάρουν, κολλώντας τα ωραία τους ένσημα για την μελλοντική τους ένταξη και ανέλιξη στο σύστημα που τόσο (κάνουν ότι) μισούν.
Πραγματικά έχω βαρεθεί όλη αυτή την υποκρισία, που δεν είναι ούτε αριστερή ούτε αντιεξουσιαστική. Είναι βέρος φασισμός, ντυμένος το μανδύα της ελευθεριακής κουλτούρας, που απλώς εν προκειμένω είναι μια υστερόβουλη τζάμπα μαγκιά.
Από το fb του Ηλία Τουμασάτου
