“Ένας τρόπος να πείς αντίο”

Τους ανθρώπους πρέπει να τους τιμάμε και να τους σεβόμαστε όσο ζουν, όταν φύγουν από κοντά μας μερικές φορές είναι αργά….

Τη Φώφη Γεννηματά τη γνώρισα στο τελευταίο έτος της ζωής της. Επιφυλακτικός αρχικά, με αναγνώριση της προσπάθειας της στη συνέχεια, με την ενεργή συμμετοχή μου στην Παράταξη μετά από δική της παρότρυνση, με τη βαθιά μου εκτίμηση όταν έθεσε υποψηφιότητα για να είναι ξανά η Πρόεδρος του Κινήματος μας.

Θυμάμαι τη Φώφη να με καλεί αργά το βράδυ, με ενδιαφέρον για τις δράσεις της Νομαρχιακής μας Επιτροπής και για τα ζητήματα που αντιμετωπιζουν τα νησιά μας. Να γίνονται τα ζητήματα με τη συνδρομή της, μέσα σε λίγες ώρες, Ερωτήσεις προς Υπουργούς από τη Κοινοβουλευτική μας Ομάδα. Θυμάμαι τη Φώφη να δίνει μάχες στη Βουλή, απέναντι στον αυταρχισμό αλλά και το λαϊκισμό, να είναι η μόνη πολιτικός αρχηγός που κατέθετε προτάσεις τη περίοδο της πανδημίας. Θυμάμαι τη Φώφη στους δρόμους, στις πλατείες, στα σχολεία, στα εργοστάσια να ξαναδίνει κινηματικό χαρακτήρα σε ένα πολιτικό χώρο που τον είχε απολέσει. Θυμάμαι να μιλάμε για το Σοσιαλισμό, για το κοινωνικό κράτος, για το ΕΣΥ, για τη Δημόσια Παιδεία.

Η Φώφη δεν στηρίχθηκε όπως θα έπρεπε και όπως θα της άξιζε. Σε ένα κόμμα που πολλοί πρωην αξιωματούχοι του – δίχως τη παραμικρή παραταξιακή συνείδηση – μεταπηδούσαν οπουδήποτε για να διατηρήσουν τα οφίτσια τους, μετά από μια επώδυνη συγκυβέρνηση με τη δεξιά, με οργανώσεις που μύριζαν ναφθαλίνη, με στελέχη που κρυπτόμενα ασκούσαν κριτική, η Φώφη πάλευε μόνη!

Κι όμως, ακόμη και μόνη της κατάφερε να μας αφυπνίσει, να κάνει νέους ανθρώπους συμμέτοχους στη προσπάθεια της για τη Νέα Αλλαγή, να μας δώσει όραμα πως αξίζει η συμμετοχή στα κοινά και κάθε αγώνας έχει τη δική του ομορφιά. Να πιστέψουμε πως υπάρχουν και πολιτικοί που μιλούν τη γλώσσα της αλήθειας, που έχουν ιδεολογία και δεν είναι αποκομμένοι από τη σκληρή πραγματικότητα.

Το λίγο που τη γνώρισα, αρκούσε για να στηρίξω την υποψηφιότητα της για να είναι ξανά η Πρόεδρος του Κινήματος μας. Δε μου το ζήτησε, ένιωθα ότι έπρεπε να το κάνω. Δύο ημέρες πριν εσπευσμένα εισαχθεί στον Ευαγγελισμό (δίχως κανείς να γνωρίζει τη κρισιμότητα της κατάστασης υγείας της), πρόλαβα να της στείλω τις υπογραφές των μελών που στηρίζαμε την υποψηφιότητα της από τη Κεφαλονιά και την Ιθάκη.

Με ευχαρίστησε! Μου έγραψε ότι θα προσπαθούσε να έρθει ξανά στα νησιά μας. Δε πρόλαβε, ξέρω όμως ότι το ήθελε. Έχασε λίγες μέρες μετά τη μοναδική μάχη που δε μπόρεσε να κερδίσει, τη μάχη ενάντια στο καρκίνο, τη μάχη εκείνη που συνεχώς μας πληγώνει και μας στερεί αγαπημένα μας πρόσωπα.

Θα προχωρήσουμε, είμαστε υποχρεωμένοι να προχωρήσουμε, της το χρωστάμε! Να διατηρήσουμε τις δικές της αξίες, να μη χάσουμε τον ανθρωπισμό που εκείνη είχε, αλλά ταυτόχρονα να μην υποχωρούμε στις διεκδικήσεις μας, να συνεχίσουμε την αυτόνομη πορεία μας, να κρατήσουμε με περηφάνια την ιστορική της παρακαταθήκη, ασυμβίβαστοι, για την Αναγέννηση της Παράταξης μας και για το Αύριο του τόπου μας!