Ναι, σήμερα θ’ αποχαιρετήσουμε τον γείτονα μου τον Ανδρέα Λυκιαρδόπουλο. Τον θυμάμαι παιδάκι τότε οδηγό στη μπουλτοζα του μηχανικού, που άνοιγε τους δρόμους στα γκρεμισμένα από τους σεισμούς Σπαρτιά.
Φορούσε την στολή του(υπηρετούσε τη θητεία του) και είχε δίπλα του το τουφέκι του και τον Πρόεδρο της Κοινότητας ,γιατί οι συμπλοκές με χωριανούς ήταν πολλές , υπήρχε και πετροβόλημα στη μπουλτντόζα,μήπως ο δρόμος τους στερήσει ένα κομμάτι οικοπέδου!!!
Τον θυμάμαι να παλεύει να μπαρκάρει και να πέφτει θύμα επιτήδειου χωριανού μας.
Τον θυμάμαι σε γλέντια και στα καλαμπούρια στο freecofee .
Τον θυμάμαι τον γιο της Πολύμιας.
Ενας χωριανό μας που ανήκε στα παλιά Σπαρτιά που οι ανθρωποι τους σιγά σιγά «φεύγουν» και «μετακομίζουν» στα «Βασάτα» ( στο νεκροταφείο του χωριού μας) και η θλίψη μας τους συνοδεύει.
Μελαγχολική διαπίστωση μα αληθινή .Πρίν λιγο καιρό εφυγε η σεβαστή μας Ελένη Λυκιαρδοπούλου ( που έζησε μεγάλες και τραγικές απώλεις) και τώρα ακολουθεί ο εκλεκτός γείτονας μου ο Ανδρέας Λυκιαρδόπουλος.
ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ “Πορεύεται είς χώρα ζώντων”
ΑΝΤΩΝΗΣ Π.ΑΡΓΥΡΟΣ
Από το fb ΣΠΑΡΤΙΑ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ
