“Για μια αιώνια άνοιξη…”

Θα σβήσει και απόψε απαλά ο ήλιος, κουρασμένος θα αποσυρθεί για λίγο. Μα εκεί, πίσω από το βουνό, κάποια μάτια θα κλείσουν. Όχι όμως από κούραση. Αλλά από τον θάνατο.

Κάποιες γυναίκες αγάπησαν μα δεν αγαπήθηκαν.

Τι; Αγαπήθηκαν τόσο που για αυτό δεν άντεξες να μην είναι μαζί σου;

Και ήρθες να τους το πεις με όπλο, μαχαίρι, γροθιά, με χέρια που έγιναν θηλιά;

Και τα υπέροχα λουλούδια που τους έταξες που πήγαν;

Μαρμάρωσαν και αυτά, μάρμαρο χρωματιστό πάνω σε μάρμαρο λευκό.

Και από κάτω μια αιώνια άνοιξη. Όχι αυτή με τις πεταλούδες. Αυτή τη βλέπεις και εσύ. Όχι αυτή με τους ήχους των πουλιών. Αυτά τα ακούς και εσύ.

Μια άνοιξη που ταιριάζει μόνο σε πλάσματα τόσο αέρινα που αλαφροπατούν στην γραμμή του χρόνου και έτσι δεν τον ξυπνάνε.

Είχες και εσύ ένα τέτοιο πλάσμα που σου άνοιξε την πόρτα σε μια τέτοια άνοιξη… Μα όχι πια.