“Κι άντε να πείσεις τα παιδιά μ’ εκείνο το χιλιοφορεμένο “φταίει το σύστημα””

Ανοίγω την πόρτα του σχολείου στις 06:30 το πρωί. Σήμερα έχουμε εξετάσεις πέντε μαθημάτων και επομένως πρέπει να γίνουν πέντε κληρώσεις από την Τράπεζα Θεμάτων του Υπουργείου Παιδείας. Μία απ’ αυτές είναι και ενός δικού μου μαθήματος. Πρέπει να κάνουμε την κλήρωση, και εν συνεχεία να “μοντάρουμε” τα θέματα της Τράπεζας (50%) με τα προετοιμασμένα από πριν δικά μας θέματα (50%) τα οποία όμως δεν πρέπει να συμπίπτουν, επομένως πρέπει να είναι πολλά), να φωτοτυπήσουμε τα θέματα ώστε να είναι έτοιμα να μοιραστούν στα παιδιά στις 08:30 που αρχίζει η εξέταση.
Ω! του θαύματος, η πλατφόρμα δεν λειτουργεί. (Είχε λειτουργήσει άψογα πέρυσι, και όλη την πρώτη εβδομάδα των εξετάσεων φέτος).
Αρχίζουν να καταφθάνουν οι υπόλοιποι συνάδελφοι και αρχίζουμε να αγχωνόμαστε όλοι μαζί. Στέλνουμε το πρώτο αίτημα στο helpdesk (καθότι τα τηλέφωνα “βουίζουν”). Ενημερώνουμε και τη Δευτεροβάθμια. Είναι 7.30, τίποτα ακόμα, αρχίζουν να έρχονται και τα παιδιά, καμία κλήρωση δεν έχει γίνει.
Από το διαδίκτυο πληροφορούμαστε ότι το πρόβλημα είναι πανελλαδικό, και όσο πλησιάζει η έναρξη της εξέτασης, περιμένουμε κάποια απάντηση από το Υπουργείο. Όλοι μας συνιστούν υπομονή – ο υπουργός άλλωστε ενημερώθηκε στις 8.10.
Τί προβλέπει ο νόμος σ’ αυτή την περίπτωση; Ότι αν ένα σχολείο δεν διεξάγει την κλήρωση, αυτή γίνεται στη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Αν όμως κι αυτή δεν μπορεί (όπως εν προκειμένω;) Δυστυχώς δεν υπάρχει πρόβλεψη.
Θα μου πείτε, κενό νόμου μπορεί να υπάρχει, κενό δικαίου ποτέ. Έτσι σου μάθανε στη Νομική. Γι’ αυτό υπάρχει η ερμηνεία του πνεύματος του νόμου. Ποιο είναι αυτό; Να γίνουν οι εξετάσεις στην ώρα τους και με αντικειμενικό τρόπο. Πώς εξασφαλίζεται εν προκειμένω, όταν οι άλλες λύσεις είναι αδύνατες; Να θέσουν εγκαίρως όλα τα θέματα οι ίδιοι οι εξεταστές, όπως συνέβαινε (βάσει νόμου) επί δεκαετίες, πρακτική ειθισμένη και δοκιμασμένη, άρα και συμβατή με το πνεύμα του νόμου.
Αλίμονο, όμως, ουδείς., όσο ψηλά κι αν βρισκόταν, ανέλαβε την ευθύνη γι’ αυτή την απλή ερμηνεία. Αντιθέτως, αναμέναμε να …επαναλειτουργήσει το σύστημα, με αποτέλεσμα οι εξετάσεις να ξεκινήσουν σε κάποια μαθήματα ακόμη και με … ΤΡΕΙΣ ΩΡΕΣ καθυστέρηση, στις 11.30 αντί στις 08:30. Δεν θέλω να σκέφτομαι τί θα έγινε σε μεγαλύτερα σχολεία από το δικό μας, όπου κάθε τάξη έχει πολλές δεκάδες μαθητές παραπάνω. Και με πολλούς μαθητές στην τρίτη Λυκείου, που σε τρεις μέρες γράφουν πανελλαδικές και κάθε ώρα είναι πολύτιμη.
Ήταν άραγε τόσο σπουδαίο να έβαζαν για μία μέρα λόγω της τεχνικής αδυναμίας οι καθηγητές τα θέματα, και να είχε αποφευχθεί όλη η ταλαιπωρία (και η επακολουθήσασα μικροκομματική εκμετάλλευση του θέματος). Χρειαζόταν… αναθεώρηση του Συντάγματος για να επιλυθεί μια κρίση που δεν έχει καν ουσία, με έναν τρόπο που δεν είχε δημοσιονομικό αντίκτυπο;)
Μιλάμε για αυτόνομες σχολικές μονάδες μόνον όταν ψάχνουμε για χορηγούς και να αναζητούμε πόρους, και για ένα τέτοιο απλό θέμα πρέπει να αναμένουμε να ξυπνήσει το αθηναϊκό κράτος; Ενώ θα είχε επιλυθεί χωρίς καμία καθυστέρηση με μια απλή κίνηση;
Όσο γερνάω, νιώθω ότι ο μεγαλύτερος εχθρός της χώρας είναι οι γραφειοκρατικές της αγκυλώσεις, που εμποδίζουν οποιαδήποτε πολιτική να εφαρμοστεί. Δεν ξέρω αν καμιά κυβέρνηση θα μπορέσει να το καταπολεμήσει αυτό. Διότι κάποιοι ήδη βρήκαν πεδίον καταγγελίας λαμπρόν (έρχονται και εκλογές) και προτείνουν ήδη να λύσουμε το πρόβλημα καταργώντας την Τράπεζα Θεμάτων. Αλλά κι έτσι, πάλι, κάτι, κάπου, κάποτε, θα ξανακολλήσει, και κανείς δεν θα βάζει το χεράκι του για να ξεκολλήσει. Γιατί οι ευθύνες σ’ αυτή τη χώρα, το είδαμε και στα χειρότερα, είναι πάντοτε ορφανές.
Δεν ξέρω τί ώρα πρέπει να πάω αύριο στο σχολείο, για να είμαι συνεπής και αποτελεσματικός υπάλληλος, σήμερα οι μαθητές μου με περίμεναν (με το σχετικό άγχος) τρεις ώρες,… Κι άντε να πείσεις τα παιδιά μ’ εκείνο το χιλιοφορεμένο “φταίει το σύστημα”.