“ΠΟΛΛΑ ΕΧΟΥΝ ΔΕΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ, ΜΑ ΑΥΤΟ ΜΟΥ ΦΕΡΝΕΙ ΤΡΟΜΟ”

Είχα ανεβάσει αυτό το infographic στις 9 Ιανουαρίου στο προφίλ μου στο Facebook. Σήμερα, σχεδόν οχτώ μήνες μετά, και ενώ η διαδικασία των εμβολιασμών έχει προχωρήσει, αλλά και το αντιεμβολιαστικό κίνημα έχει εκδηλωθεί ακόμα περισσότερο, το σχήμα αυτό δυστυχώς επιβεβαιώνεται.

Έγραφα τότε:

Ένα… εικονογραφημένο σχόλιό μου στην επικαιρότητα, από μια εμπειρική…αναδρομή στα κοινωνικά δίκτυα. Εξηγούμαι: Όπως δείχνει και το σχήμα, δεν είναι υποχρεωτικό κάποιος να πιστεύει σε όλα αυτά μαζί (γι’αυτό και έχω αποφύγει τους χαρακτηρισμούς και αναφέρομαι σε απόψεις). Ωστόσο παρατηρώ ότι σε γενικές γραμμές υπάρχει μεγάλη συσχέτιση ανάμεσα σε όλες αυτές τις απόψεις, καθώς υποστηρίζονται μέσες άκρες από τους ίδιους ανθρώπους, και μάλιστα πέρα από τα συνηθισμένα στεγανά “αριστεράς-δεξιάς”. Συνήθως, δηλαδή, αυτά τα “κουμπάκια” θα άναβαν σχεδόν όλα ή και όλα μαζί για πολλούς από τους συμπολίτες μας, και δεξιούς και αριστερούς και κεντρώους.
Στα δικά μου μάτια αυτό είναι πολύ δυστοπικό και σκοτεινό. Με τρομάζει μια κοινωνία όπου όλες αυτές οι απόψεις θα κυριαρχούν. Κάποιοι άλλοι μπορεί να το ονειρεύονται αυτό, σ’ εμένα πάντως μοιάζει με εφιάλτη.

Και σήμερα δυστυχώς επιβεβαιώνομαι. Δείτε τους φίλους σας στα κοινωνικά δίκτυα. Οι πιθανότητες να έχουν υποστηρίξει περισσότερες από 3-4 από τις παραπάνω απόψεις και να τάσσονται σήμερα αναφανδόν εναντίον των εμβολιασμών, επικαλούμενοι το Σύνταγμα, τα δικαιώματα, την ατομική ελευθερία είναι πολλές. 

Οι πιθανότητες, επίσης, οι ίδιοι να έχουν δείξει αντίστοιχο ενδιαφέρον για τα δικαιώματα των “άλλων” είναι, αντιθέτως, μηδαμινές. Δικαιωματισμός, σεβασμός στο Σύνταγμα α λα καρτ, κι από την άλλη εκείνο το εφιαλτικό σύνθημα “Να καεί το μπ*** η Βουλή” που στοίχειωσε για δέκα χρόνια τη Δημοκρατία μας. Δημοκρατία, Δικαιώματα, Ελευθερία, μόνο για μας. Μόνο όπως εμείς τη θέλουμε. Μόνο με όποιες διατάξεις μας συμφέρει να επικαλούμαστε.

Πέρα από τα συμβατικά μοντέλα διακυβέρνησης που προτείνουν τα κόμματα (φιλελεύθερο ή σοσιαλδημοκρατικό ή… διάφορες εκδοχές τους), ένα (δήθεν) αντισυστημικό μέτωπο με τις πλάτες πολύ συντηρητικών τμημάτων της κοινωνίας, της πολιτικής και (δυστυχώς) της Εκκλησίας, φαίνεται να ξεδιπλώνεται, επικαλούμενο παραδοσιακές αξίες (πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια, ελευθερία), χωρίς καμία θέση, χωρίς καμία πρόταση. Μόνο με άρνηση. Η λογική “οι άλλοι πάντα φταίνε”, “φταίει το σύστημα” (άρα εγώ είμαι αντισυστημικός, απεκδύομαι των ευθυνών, επομένως γίνομαι κατήγορος) κυριαρχεί, είναι βολική, ανέξοδη, μπορεί να τροφοδοτήσει τον θυμό, τον φανατισμό, πλέον και την ακραία χυδαιότητα.

Στην πρόσφατη διαδήλωση “κατά της υποχρεωτικότητας” (πλέον έτσι βαφτίστηκε η άρνηση του εμβολιασμού, που νωρίτερα ήταν άρνηση της μάσκας, που νωρίτερα ήταν άρνηση του κορωνοϊού, που λίγο καιρό πριν ήταν άλλες αρνήσεις) είδαμε το χυδαίο σύνθημα που επικράτησε τις ημέρες των πυρκαγιών (καθόλου τυχαία και καθόλου αυθόρμητα) για τον πρωθυπουργό, να χρησιμοποιείται και για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δυστυχώς, πολλά στελέχη του κόμματός του που είχαν χρησιμοποιήσει κατά κόρον το σύνθημα ώστε να “τρεντάρει” είδαν τώρα να το λούζεται και ο δικός τους αρχηγός. Ακόμη κι αν σε λένε Αλέξη, αλεξικέραυνο στη χυδαιότητα δεν διαθέτεις… Όταν η υποβάθμιση του πολιτικού λόγου μπαίνει στο δωμάτιο, δεν βγαίνει, και, σαν τη λάσπη, θα λεκιάσει κι εσένα, που δεν περίμενες να σου γυρίσει μπούμεραγκ.

Τί σημαίνει όμως η άρνηση που δεν έχει θέση; Η λογική της ελευθερίας που ουσιαστικά δεν είναι ελευθερία αλλά “αφήστε με να κάνω ό,τι νομίζω εγώ”; Δεν μπορεί αυτή η άρνηση να έχει θετικό πολιτικό πρόσημο – Άρνηση των πάντων, φοβία, δυσπιστία απέναντι σε όλους, πεποίθηση ότι ζούμε σε μια μόνιμη δυστοπία – μαυρίλα. Μαυρίλα που δικαιολογεί τη δική μας στάση, τα δικά μας λάθη – αφού όλα είναι χάλια, γιατί εγώ να προσπαθώ;

Ίσως λοιπόν ο καινούριος διπολισμός να είναι ανάμεσα στη θέση και την άρνηση. Την πρόοδο και τη συντήρηση. Και οι δυο αντιλήψεις διατρέχουν όλο το πολιτικό φάσμα. Δυστυχώς όμως η άρνηση που συσσωρεύεται – το κούνημα του δάχτυλου, οι κατηγορίες κατά πάντων, δεν φέρνει τίποτα καινούριο στην κοινωνία, αν δεν υπάρξει πρόταση, θέση, δημιουργία, προοπτική, ίσα ίσα, τη διχάζει υπέρ του απόλυτου ατομικισμού. 

Πηγή: ionica.gr