Συγχώρεσε μας γιατί δεν ξέραμε πως η αγάπη θα έρθει ταλαίπωρη και ματωμένη πάνω σε έναν ταπεινό ξύλινο σταυρό. Και εμείς τη περιμέναμε σε έναν χρυσό κήπο χορτάτοι και γυαλισμένοι.
Τόσο πλούσιοι νιώθαμε, που στο τέλος πάψαμε να τη περιμένουμε. Και πάψαμε να τη ζητάμε και να τη δίνουμε.
Και έτσι κάπου εκεί, στους σκαλιστούς αρμούς της κενότητας μας, έμεινε μόνη η πραγματική ουσία της ζωής…
