Ήμουν σε ένα προαύλιο και έτρεχα πάνω κάτω χαρούμενο. Τώρα είμαι πίσω από τα κλειστά μάτια μου. Πες μου ένα παραμύθι, όπου οι βόμβες γίνονται τόπια για να παίζουν τα παιδιά.
Ήμουν στην κούνια μου. Τώρα ο μικρός κρεμαστός έναστρος ουρανός που με αποκοίμιζε, σκοτείνιασε απότομα. Πες μου ένα τραγούδι να κοιμηθώ και να πάω να φέρω πίσω τα αστέρια του.
Ήμουν στην αγκαλιά σου. Τώρα σε τραβάνε απ’τα μαλλιά μακριά μου. Πες μου ότι ποτέ δε θα μου τα στερήσεις, γιατί μέσα σε αυτά έβρισκα βελουδένια αγάπη, ζάχαρη και λεβάντες.
Βλέπεις μαμά…δεν ξέρω ποιός είναι αυτός ο Θεός που θέλει το κακό μας. Φοβάμαι όμως μην ξέρει πού είναι τα παιδιά…
