Άρθρο του Παύλου Παπαδάτου στη Real News
Κάθε υγιώς σκεπτόμενος πολίτης θα ήθελε οι εκλογές να γίνουν εδώ και τώρα. Ηκυβέρνηση όμως σχοινοβατεί και προσπαθεί να τις τραβήξει όσο γίνεται πιο πέρα.
Προσπαθεί να «μαντέψει» πότε οι τράπεζες θα χρειαστούνανακεφαλαιοποίηση.Προλαμβάνει έως τον Οκτώβριο ώστε να «σκάσει» η χειροβομβίδα στα χέρια της ΝΔή κινδυνεύει να σκάσει στα δικά της χέρια; Πιστεύει ότι θα τα καταφέρει. Βλέπεις,ελπίζει ότι η δημιουργία τράπεζας ειδικού σκοπού θα μπορέσει να ωραιοποιήσει τηνκατάσταση των τραπεζών, οι οποίες όμως και πάλι δεν θα μπορούν ναανταποκρίνονται στον βασικό τους σκοπό που είναι η δανειοδότηση της αγοράς. Θα περίμενε κανείς ότι μετά την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια και τηφαινομενικάεπιτυχή πρόσφατη έξοδο στις αγορές, το επενδυτικό κλίμα στη χώρα θα μπορούσενα βελτιωθεί.
Έρχεται όμως ο οίκος αξιολόγησης FITCHo οποίος αφήνει βαθμολογικά στάσιμη τη χώραμας και μεταξύ άλλων αναφέρει ότι δεν μπορεί να αναβαθμίσει κοντά σεεπενδυτικήκλίμακα μία χώρα που το δημόσιο χρέος της αντιστοιχεί δύο φόρες στον μέσο όρο του ετήσιου εισοδήματος του κάθε πολίτη, και αυτό φυσικά χωρίς να λαμβάνει υπόψη και το τεράστιο ιδιωτικό χρέος της χώρας.
Κοντά σε αυτό έρχονται και οι ειδήσεις για την οικονομική κατάντια των άλλοτεκραταιών ΕΛΤΑ, τα οποία δύσκολα θα μπορέσουν να πληρώσουν τους μισθούς τουδεκαπενθήμερου. Και η έκθεση-μελέτη της PwCαναφέρει ότι η μόνη λύση για να«σωθούν» τα ΕΛΤΑ είναι η εθελοντική απόλυση 2000 υπαλλήλων που μόνο το bonusτους θα κοστίσει 60 εκατομμύρια ευρώ! Ταυτόχρονα οι προβλεπόμενες λειτουργικές ζημιέςτους τα επόμενα τρία χρόνια θα φθάσουν τα 270 εκατομμύρια ευρώ και η ΔΕΗ περιμένει να εισπράξει τα 14 ευρώ που της οφείλουντα ΕΛΤΑ… Αν κάποιος γνώριζε τα προσόντα αυτών που κατά καιρούς αναλάμβαναν τη διοίκηση αλλά και θέσεις κλειδιά στους δημόσιους οργανισμούς, θα γνώριζε κιόλαςότι η σημερινή κατάντια των δημόσιων οργανισμών ήταν εντελώς φυσιολογική καιαναμενόμενη.
Από την πτώχευση της άλλοτε κραταιάςΟλυμπιακής έως και το κατάντημα της ΛΑΡΚΟ και των ΕΛΤΑ,ακέραια την ευθύνη φέρουν εκείνοι που ανέθεταν τη διοίκησή τους σε ανθρώπους των οποίων οι επαγγελματικές «περγαμηνές» δεν θα τους άνοιγαν καμία πόρτα στον ιδιωτικό τομέα, αλλά και εκείνοι που ακόμη και σήμεραβλέπουν τους δημόσιους οργανισμούς – έως και την εκκλησία – ως κάστρα κομματικήςρουσφετολογίας την οποία βαφτίζουν κοινωνική πολιτική…
Σημείωση
Πέραν της αποδεδειγμένης επαγγελματικής εμπειρίας που πρέπει να έχουν οιφιλόδοξοι κρατικοί “managers” καλό θα ήταν η αμοιβή τους να μην υπερβαίνει τον μισθό που δήλωναν στητελευταία φορολογική τους δήλωση…
