… έτσι έστεκε ο Γεράσιμος πάνω από το μνήμα του πρωτότοκου γιού του … σαν βασιλιάς σε αρχαία τραγωδία … και ως χορός, εγγύς, άνθρωποι μαυροφορεμένοι, άνθρωποι που αγάπησαν τον Κυριάκο … ένας χορός βουβός … πενθούντες όλοι … με θλιμμένο βλέμμα, στραμμένο προς το βασιλιά … και ο βασιλιάς πληγωμένος να βάλλει κατά του Κράτους … του Κράτους που τρώει τα ίδια του τα παιδιά … και με περήφανη οργή ο πατέρας αυτός να περιστρέφει όλη του τη σκέψη, σε λέξεις, που πια σπανίζουν: ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ … ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ … η δε κάθαρση σε αυτή την ανείπωτη τραγωδία θα επέλθει – όπως και στις αρχαίες τραγωδίες – μόνον όταν λογοδοτήσουν οι υπαίτιοι για τον άδικο και πρόωρο χαμό του νεαρού Κυριάκου, που ¨έφυγε¨ αφήνοντας στο πέρασμά του μόνο ΦΩΣ εντιμότητας, αξιοπρέπειας, καλοσύνης …
Γ.Θ.
