Αντί αποχαιρετισμού
Οι μέρες δύσκολες, σου πρέπει ένας αποχαιρετισμός, αντάξιος του χαρακτήρα σου…
Γιώργο, αγαπημένε θείε, μου έρχονται στη μνήμη όλες αυτές οι όμορφες στιγμές που μας χάρισες μέχρι να κλείσεις τα μάτια σου.
Ακόμα θυμάμαι τη συγκίνηση σου όταν μου εξιστορούσες την απόφαση σου να πας για μια καλύτερη ζωή στις ΗΠΑ μαζί με άλλα μέλη τις οικογένειας μας, ή όταν τα καλοκαίρια μας στη Κεφαλονιά,όλοι μαζεμένοι σε ένα τραπέζι, τραγουδούσαμε και χορεύαμε, παρατηρώντας τα μάτια σου να λάμπουν από ευτυχία.
Δεν μπορώ να ξεχάσω την αγάπη σου για το νησί σου, το τόπο που γεννήθηκες, άλλωστε το βλέπαμε παντού, απ το σαλόνι σου με τη Κεφαλονιά να στέκει εκεί να σου θυμίζει από που ξεκίνησες και να την νιώθεις πάντα δίπλα σου, μέχρι τα λόγια αγάπης που έλεγες για τα Άγια αυτά χώματα όπως σου άρεσε να τα αποκαλούσες.
Η αγάπη σου για την οικογένεια σου, η ανιδιοτέλεια για τους ανθρώπους γύρω σου είναι φάρος φωτεινός που φώτιζε και θα συνεχίζει να φωτίζει της καρδιάς μας.
Αν θα ήθελα να σου πω κάτι τελευταίο αυτό θα ήταν ένα Ευχαριστώ…
σε ευχαριστώ που υπήρξες…
Καλό σου ταξίδι!!!
