Πάει κι ο φίλος Μάκης Φλαμπουράρης.
Μέσα στις γιορτές του χρόνου έφυγε κι αυτός με τον παλιό…
Βαρέθηκε τα νταβαντούρια
τα φώτα τις ευχές….
Μοναχός κι αθόρυβα, πήρε
το δρόμο όπως πάντα…
Τελευταία είχαμε χαθεί
όπως συμβαίνει στην παλιοζωή….
Είχαμε όμως περάσει ωραίες στιγμές
που μας έδεσαν για πάντα…
Φιλότιμος, παλιός Ληξουριώτης,
παιδί του Δίμπουκου(πηγαδιού),
άνθρωπος της πιάτσας,
– όπως του άρεσε να αυτοαποκαλείται-…
Ο Μάκης, το λαϊκό παιδί, ο αγαπημένος γιος της Πηγής, που πάντα τον είχε έγνοια καθότι ήταν κι ο πιο αδύναμος της…
Κλασσική φιγούρα της πλατείας,
ήξερε καλά τι βιολί βαρούσε ο καθένας…
Τον θυμάμαι στις εκλογές του 2010,
όταν ένα βράδυ με βοηθούσε να μοιράσουμε ένα προσωπικό φυλλάδιο χωριό χωριό….
Αργά τη νύχτα Χαυριατα, μέσα σ’ ένα γκαράζ, κτύπησε στο κεφάλι…
Εγώ αγωνιούσα μήπως έπαθε κάτι
πιο σοβαρό κι αυτός έκανε το αξέχαστο σχόλιο…
…” Ωρέ πρόσεξες, ολόκληρο χωριό ούτε ένας σκύλος πουθενά να μας γαυγίσει” …
Και συμπλήρωσε το αμίμητο:
“Που να χουνε σκύλο οι Χαυριάδες ,
ο σκύλος έχει έξοδα “…
Λυθήκαμε στα γέλια….
Αυτός ήταν ο Μάκης….
Φίλε στο καλό….
Εκ μέρους όλων των φίλων σου και προσωπικά ένα τελευταίο αντίο…
Είμαι σίγουρος πως η Πηγή σε περιμένει….
Βαγγέλης Θεοφιλάτος του Αθηναγόρα
