Και τούτη την χρονιά, λιτές, διακριτικές, για κάποιους -πάλι φέτος- εντελώς μοναχικές, οι ημέρες αυτές, είναι πιο ουσιαστικές, πιο ανθρώπινες, πιο ειλικρινά, απέριττα αλλά αληθινά εορταστικές. Οι συνθήκες του περιορισμού, που συνεχίζονται, -ίσως όχι σε καθεστώς εγκλεισμού όπως πέρυσι αλλά ακόμη δεσμευτικές κι ίσως κι επώδυνες για κάποιους που ζουν μακριά -είναι μια πραγματική ευκαιρία να συναισθανθούμε εσωτερικά το μεγαλείο αυτών των ημερών, να αναζητήσουμε εκείνο, τον χαμένο, μπερδεμένο, αποπροσανατολισμένο άνθρωπο μέσα μας, να νιώσουμε αγάπη και να έρθουμε ο ένας κοντά στον άλλο χωρίς φτιασίδια, πανηγυρισμούς, χωρίς υπερβολές.
Η προσοχή, το ενδιαφέρον και τα μέτρα, ή πρόληψη, η καταστολή και η ενημέρωση εστιάζουν πρωτίστως κι δυστυχώς αποκλειστικά, στην σωματική μας υγεία. Ασφαλώς δεν υπάρχει χρόνος, υποδομές και δυνατότητα για περαιτέρω παρεμβάσεις στο επίπεδο που οι συγκυρίες αυτές τραυμάτισαν την ψυχή μας και αλλοτρίωσαν την προσωπικότητά μας. Οι θεωρίες συνωμοσίας υπεραμύνονται της εσκεμμένης παρέμβασης στην ψυχοπνευματική μας οντότητα ώστε να καταστούμε ευκολότερα χειραγωγίσιμοι μελλοντικά. Εγώ θα έλεγα απλώς, ότι πάντοτε ο κόσμος διένυε ζοφερές περιόδους ασθενειών, λιμών, λοιμών, σεισμών, καταποντισμών και πολέμων, είτε από φυσικά αίτια είτε από ανθρώπινες παρεμβάσεις. Η ανθρωπότητα έχει διέλθει από άπειρα δεινά ανά τους αιώνες, ωστόσο πάντα ανέσυρε και αξιοποιούσε τις εφεδρείες της, ανακτούσε, το σθένος, την μαχητικότητα, τις προσαρμογές και την δημιουργικότητά της και περιέσωζε την ανθρωπιά της. Τώρα ίσως τα πράγματα είναι ελαφρώς πιο δύσκολα. Το τέλος της πανδημίας θα είναι απατηλά ανακουφιστικό. Ρεαλιστικά, έστω κι ακούσια, θα μας βρει αγωνιζόμενους σε ένα εξαιρετικά επικίνδυνο πεδίο μάχης, μάχης ισορροπιών με τον εαυτό μας, την τεχνολογία και τις όποιες τάσεις της νέας τάξης πραγμάτων, όπου οι λάθος κινήσεις θα οδηγούν σε απώλεια στοιχείων της ταυτότητας, της προσωπικότητας, της συναισθηματικής και πνευματικής μας οντότητας.
Δεν θα είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι μετά από την πανδημία. Εμβολιασμένοι ή όχι, οι ψυχές μας ήδη ασθενούν, η σύγχυση στα αξιακά μας πρότυπα είναι πλέον έκδηλη, οι επιρροές πολυμέτωπες και ασταμάτητες και τα σύγχρονα μέσα δεν επιτρέπουν την ανάκτηση και την ανασυγκρότησή μας. Σίγουρα οι γενιές του ανθρώπινου είδους εξελίσσονται μέσα από τις συνθήκες που δημιουργεί η κάθε κοινωνική πραγματικότητα. Δεν περιμένουμε ασφαλώς να επιστρέψουμε αλώβητοι στην pro –covid εποχή. Κάποιοι θα νοσούν ψυχικά για αρκετό καιρό μετά την πανδημία κι όσοι επανέλθουν πιο ήπια στην νέα «κανονικότητα», ενδεχομένως θα έχουν βιώσει καταλυτικές αλλαγές στην προσωπικότητά τους. Το μεγάλο στοίχημα είναι όποιοι κι αν είμαστε όπως και αν ζούμε, με όποιον τρόπο κι αν λειτουργούμε ή αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο μας, να διατηρήσουμε εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ανθρωπιά μας, λογική, συναίσθημα και κοινωνικότητα και να μην ξεχνούμε ό,τι σε τούτο τον κόσμο, μόνο χέρι –χέρι, πλάι –πλάι μπορούμε να διεκδικήσουμε την παρουσία μας.
Η απλότητα, η αλήθεια και η ειλικρίνεια της ψυχής μας ας είναι λοιπόν τα στολίδια τούτων των ημερών κι ο νέος χρόνος ας φέρει στην επιφάνεια την αλλαγή, οπλίζοντάς μας ωστόσο με δύναμη και προϋποθέσεις ώστε να αποτάξουμε οτιδήποτε ψεύτικο ή νοσηρό, οτιδήποτε απειλεί την κρίση, την σκέψη, τις αξίες και την ανθρώπινη υπόστασή μας.
Χρόνια καλύτερα σε όλους.
Σαμόλη Ευαγγελία
