Το δικαίωμα και η υποχρέωση μας απέναντι σε ένα νέο παιδί που πέθανε αγωνιζόμενο για μια σπουδαία ιδέα: ένα καθαρό περιβάλλον.
Από τα αρχαία χρόνια, η δημόσια ζωή του ενάρετου πολίτη χωριζόταν σε δύο κατηγορίες που όριζαν τη συμπεριφορά του: το δικαίωμα και την υποχρέωση. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων αυτές οι δύο είναι ευδιάκριτα διαχωρισμένες.
Υπάρχουν όμως φορές που μπορούν και τα δύο να ορίσουν την ίδια συμπεριφορά. Ήταν δικαίωμα και υποχρέωση του Βασίλη Μάγγου να βγει στους δρόμους του Βόλου και να φωνάξει για την καύση των σκουπιδιών που μολύνουν την ατμόσφαιρα και το οξυγόνο που αναπνέει αυτός και οι συνάνθρωποί του.
Μπορεί για κάποιους αυτή η πράξη του Βασίλη να θεωρείται η ιερότερη μορφή δημοκρατίας, η πιο λαμπρή εικόνα της. Όμως πάντοτε θα υπάρχουν εκείνοι που δεν θα έχουν το ελάχιστο ίχνος μυαλού για να το αντιληφθούν και θα εξακολουθούν με τυφλότητα να θέτουν εαυτούς στην υπηρεσία του σάπιου. Κι όταν υπηρετείς το σάπιο, είσαι κι εσύ σάπιος. Όχι παθητικά. Ενεργητικά.
Ως είθισται, στην υπηρεσία του σάπιου τίθενται τα όργανα της τάξης, τα εκτελεστικά όργανα της εξουσίας, αυτοί που διατείνονται τάχα μου ότι είναι στην υπηρεσία του πολίτη. Αυτοί όμως νομίζουν ότι είναι δικαίωμα τους να καταπνίγουν τις φωνές, ενώ είναι υποχρέωσή τους να ενισχύουν τη φωνή και την ειρηνική διαμαρτυρία. Κάπου εδώ όμως η ουτοπία για αυτό που λέγεται «αστυνομία» παγκοσμίως, τελειώνει εδώ.
Μετά τη δολοφονία του Φλόιντ, τα social media γέμισαν με το hashtag #hisnameisGeorgeFloyd και έγινε το ίδιο και για τη Μπριόνα Τέιλορ, τον Αμάντ Άρμπερι και όλους όσοι είδαν τη ζωή τους να τελειώνει από τα χέρια ρατσιστών και φασιστοειδών της αμερικανικής αστυνομίας.
Κι εμείς δεν απέχουμε καθόλου πια απ΄αυτό. Το είδαμε και στην πορεία της Παρασκευής όπου αστυνομικοί πάτησαν κόσμο και κοσμάκη με τις μηχανές τους, συνέλαβαν ανθρώπους που δεν έκαναν τίποτα και υπήρξαν περίεργα πάρε-δώσε με μπαχαλάκηδες. Το είδαμε και στις αρχές Ιουνίου όταν συνελήφθησαν άτομα που είχαν κάτσει μπροστά στη Βουλή και διαμαρτύρονταν για το περιβαλλοντικό νομοσχέδιο-έκτρωμα του Χατζηδάκη. Δεν κούνησαν ούτε δάχτυλο κι όμως δέχτηκαν βιαιοπραγία και συλλήψεις.
Το όνομα του λοιπόν είναι Βασίλης Μάγγος. Ένα παιδί που λάτρευε τη ραπ, που λάτρευε την ποίηση, διάβαζε Μπουκόφσκι και Καρυωτάκη, και χάρη σε αυτό το πάθος μπορούσε να δει και την ποίηση που βγάζει η ίδια η φύση, έστω και μέσα σε ένα άσχημο αστικό περιβάλλον.
Ο τόπος του, ο Βόλος, ο αέρας του και των συνανθρώπων του μολυνόταν και μολύνεται από την καύση των σκουπιδιών. Το να πάρεις ανάσα ζώντας κοντά σε χωματερή καύσης είναι από τα πιο ζωοκτόνα πράγματα. Για το δικαίωμα του σε μια καθαρή ανάσα του και την υποχρέωση για μια καθαρή ανάσα των συντοπιτών του, ο Βασίλης βγήκε στους δρόμους στα μέσα του Ιουνίου και φώναξε. Φώναξε με την ψυχή του και όχι με τη σάρκα του. Και γι΄αυτό βρέθηκε άγρια ξυλοκοπημένος από τη σάπια εξουσία.
Δεν με νοιάζει αν το ιατροδικαστικό πόρισμα δείξει ότι ο ξυλοδαρμός δεν είναι η αιτία του θανάτου του. Θεωρώ απίθανο όμως να μην ήταν έστω η αφορμή. Άλλωστε, σύμφωνα με όσα είπε ο πατέρας του στο TVXS.gr, η υπόθεση βρωμάει από παντού.
Ο Βασίλης πέθανε και ευτυχώς δεν χρειάστηκε το μεγαλείο του να φανεί στον θάνατο. Το έδειξε σε εκείνη τη διαμαρτυρία, το έδειξε με όσα έγραφε μετά από τον βάναυσο ξυλοδαρμό του.
Ξαναγυρίζουμε λοιπόν τώρα στην αρχή. Είναι δικαίωμα μας και υποχρέωση μας να φτάσει το όνομα του Βασίλη παντού. Όχι για να μην υπάρξουν άλλοι Βασίληδες. Αλλά για να υπάρξουν. Να εμπνευστούμε όσοι μπορούμε από κάτι που μπορεί για εκείνον να ήταν απλό, αλλά για κάποιους από εμάς να έχει γίνει φόβος.
Φοβάμαι να διαμαρτυρηθώ για όσα διαλύει το κράτος ως προς το ελληνικό περιβάλλον. Τρέμω να μη γίνω ταφόπλακα στα 29 μου. Όμως μετά τον Βασίλη τρέμω λιγότερο. Μετά τον Βασίλη θέλω να αγκαλιάσω τον φόβο μου και να βγω μαζί του στον δρόμο.
Κι αν είναι να χαθούμε για να αναπνεύσουν οι άλλοι καλύτερα, ας χαθούμε. Αν είναι να χαθούμε για να χαίρονται οι μανάδες των αστυνομικών που θα μας σκοτώσουν και τα παιδιά τους να μεγαλώνουν από χίμαιρες, ας χαθούμε. Αν είναι να χαθούμε για να ζήσουν άλλη μια ημέρα τα ζώα και τα δέντρα, ας χαθούμε.
Και τον φόβο μας περήφανα θα τους τον δείξουμε. Γιατί εμείς που έχουμε φόβο, είμαστε καλύτεροι απ΄αυτούς που έχουν ένα γκλομπ και ένα όπλο!
Για τον Βασίλη…
Πηγή: menshouse.gr
