Θαρρείς και λησμονούμε ότι η Δικαιοσύνη, όπως σοφά την αναπαριστούσαν οι αρχαίοι Έλληνες, εκτός από την ζυγαριά, κρατά στο άλλο χέρι και ένα ξίφος … Διότι η Δικαιοσύνη πρέπει να επιβάλλεται. Διότι δυστυχώς homo homini lupus [ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος] … Και η Δικαιοσύνη οφείλει με πυγμή να προστατεύει …
Και είναι πολλοί αυτοί που αρέσκονται να πιστεύουν ότι η μνήμη του χρυσόψαρου είναι μικρή … παραβλέποντας ότι η δική τους μνήμη είναι επικίνδυνα κοντόπνοη …
Μέλη μιας κοινωνίας ανεκτικής, και τάχα έκπληκτης στο επόμενο πλήγμα, στο επόμενο ανοσιούργημα. Διότι η λήθη [λησμονιά] είναι ¨βολική¨, όμως είναι άκρως επικίνδυνη.
Και έτσι ναι, θα ξυπνήσουν για λίγο και μετά θα ¨αλλάξουν πλευρό¨ για να συνεχίσουν τον ύπνο τους βολικά.
Μια κοινωνία που όταν γίνει το κακό αναρωτιέται ¨γιατί δεν κρεμάνε το δράστη;¨. Και που όταν φτάσει η ώρα της απονομής της Δικαιοσύνης, αναρωτιούνται ¨τώρα αυτόν γιατί τον κρεμάνε;¨.
Και είναι επικίνδυνη, και είναι κατάντια τραγική, η συζήτηση αν θα γίνει λέει το ελάχιστο όριο για αποφυλάκιση των καταδικασθέντων σε ισόβια αντί τα 16 χρόνια τα 18.
Και δη όταν ο πραγματικός – ελάχιστος – χρόνος έκτισης ποινής σε περίπτωση επιβολής μιας ισόβιας κάθειρξης είναι είτε 16 είτε 18 έτη, αυτό αποτελεί όχι μόνον ευθεία προσβολή του θύματος και της οικογένειάς του, αποτελεί πλήγμα όχι μόνον του θεσμού της Δικαιοσύνης, αλλά συνάμα δεν αποτρέπει την τέλεση νέων εγκλημάτων και απλά καθιστά απόλυτη βεβαιότητα την διάπραξη και άλλων.
Ήτοι δέον όπως καθιερωθεί το αυτονόητο, ότι: στα εγκλήματα βίας όπως λχ ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως, βιασμού, παιδεραστίας, αλλά και όπου αλλού η Νομοθεσία προβλέπει την ποινή της ισόβιας κάθειρξης, τα ισόβια, όταν επιβληθούν, να είναι ισόβια.
Και είναι ανησυχητικό ότι ήδη στο ειδεχθές έγκλημα στα ¨Γλυκά Νερά¨, έχουν αρχίσει τον καθ΄ ομολογίαν δολοφόνο να τον αποκαλούν ¨Μπάμπη¨, έχουν αρχίσει να ¨περιγράφουν¨ την μοναξιά του στο κελί, να αναμεταδίδουν τις επιθυμίες του … και ίσως στο τέλος να ξεχασθεί και η Καρολάιν και κάποιοι να λυπούνται τον Μπάμπη …
Και ήλθαν στο νου μου λόγια του Μάνου Χατζηδάκη: «Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη … … Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε… γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε.».
Και βρέθηκα ξανά στα φοιτητικά έδρανα, όπου ο Καθηγητής Εγκληματολογίας ρώτησε εμάς το πρωτοετές ακροατήριό του: ¨φαντασθείτε ότι είστε αστυνομικοί και κυνηγάτε έναν όμορφο και έναν άσχημο για κλέφτη, ποίον θα συλλαμβάνατε;¨ Απάντησε και εσύ αναγνώστη στο ερώτημα τούτο …
Και νυχτώνει … και ελπίζω να μην σκεφθείτε ότι ο Μπάμπης, ο πιλότος ντε, το ομορφόπαιδο, ίσως να κρυώνει στο κελί του … .
ταπεινά
γεράσιμος βασ. θεοδωράτος
