“Κάποτε, τα καλοκαίρια μας, μετρούσαμε,
πόσα παγωτά φάγαμε,
πόσα μπάνια κάναμε.
Λάμπαμε από χαρά,
με τα πρώτα καρπούζια.
Τα βράδια είχαμε κι ένα μακρυμάνικο, για τα θερινά σινεμά, δίπλα στη θάλασσα.
Οι ντομάτες μόσχομύριζαν,
τα ροδάκινα ξεχείλιζαν,
από γλύκα.
Ξεχνιόμαστε,
στις ατέλειωτες βόλτες
και μόνο η πείνα,
μας γυρνούσε σπίτι…
Οι γονείς, ήταν νέοι και ήσυχοι, ακόμη κι αν, σπανίως ήξεραν,
πού είμαστε.
Διανύαμε μεγάλες αποστάσεις, βολτάροντας ανακαλύπτοντας, μακρινές παραλίες.
Μια μπάλα, μπορούσε να μας κρατήσει χαρούμενους, όλη μέρα.
Νιώθαμε ασφαλείς.
Βρίσκαμε τους καλοκαιρινούς μας φίλους, μετά από το χειμώνα, στην πόλη κι ήταν, σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Κάποτε…
στα χρόνια της αθωότητας, ζούσαμε χωρίς φόβο,
χωρίς αίσθηση κινδύνου.
Πιστεύαμε ό,τι οι γονείς μας,
θα ζουν για πάντα,
ό,τι οι θάλασσες,
θα είναι αμόλυντες για πάντα,
ό,τι τα δέντρα,
θα πολλαπλασιάζονται για πάντα, ό,τι ο πλανήτης,
είναι ένας ασφαλής τόπος,
για τα όνειρά μας.
Κάτι δεν υπολογίσαμε σωστά.
Κάποιο λάθος κάναμε.”
