Οι τελευταίες μέρες στο νησί, υπήρξαν όντως λίαν τρομακτικές. Αιφνίδια κακοκαιρία! Αιφνίδια για τις καιρικές συνθήκες ναι! Για τους «καιρούς», όχι τόσο. Σε μία παράφραση αυτού : κακό –καίρια. Λαϊκιστή , «Kακό», με καίρια, κρίσιμη σημασία και κακός χαμός παντού. Βροχές! Βροχές υδάτινες, βροχές τηλεοπτικών σχολίων, βροχερές σέλφι. Πλημμύρες! Πλημμύρες , στους κάμπους , πλημμύρες στα σπίτια, βάρκες , κανό, διασώστες. Πλημμύρες ειδικών και μη , παρόντων και μη, αρωγών, αναλυτών και ελέγχων επιτοπίως (και χωρίς το αρμόζων (ε), που ενδεχομένως θα έκανε την διαφορά).Ρέματα με μπάζα. Με όλες τις έννοιες. Για τα «μπάζα», δεν χρειάζονται αναφορές άλλωστε παραμένει επίπονη και πολυσχιδής η αποκομιδή. Τα ρέματα συμπαρασύρουν, συμπονετικούς και αλληλέγγυους πανταχόθεν, παρουσιαστές τηλεοπτικών πάνελ, πολιτικούς και «εορτάζοντες-εορταζόμενους». Αυτούς που ακύρωσαν τις εκδηλώσεις (πίτες, αποκριάτικα δρώμενα), ποστάροντας δηλώσεις συμπαράστασης και εκείνους που δεν τις ακύρωσαν, ανεβάζοντας ενσταντανέ από τα δρώμενα. Κοινή συνιστώσα; η διαδικτυακή αποδοχή.
Εκεί δεν υπήρξαν εκπτώσεις ούτε στους μεν ούτε στους δε. Τώρα ως προς την αναλογία των κλίκ και ποιος κέρδισε, δεν ξέρω, θα σας γελάσω. Σίγουρα, δεν κερδίζει η ουσία, με τέτοια ερωτήματα έτσι κι αλλιώς. Πιθανά όμως, όσοι επλήγησαν, να κερδίσουν παράταση, μέριμνας και ενδιαφέροντος, όσο φιγουράρουν στα μίντια. Θα έχει κάποιο αντίκρισμα παροχών, αποκατάστασης, οικονομικής αρωγής αυτό; Ίσως ναι. Αν ο χρόνος έκθεσης παραταθεί. Αν το ζήτημα παραμείνει πιασάρικο.
Ίσως, με την δημοσιότητα να αφυπνιστούν τα πλήθη εκ των έσω. Να ανακαλύψουμε κρυμμένες ευαισθησίες, να ξεθάψουμε την εν- συναίσθηση από τα ξεχασμένα αρμάρια της ανθρωπιάς μας. Να ανασύρουμε και την ελπίδα. Την έσχατη όλων στον κουτί της Πανδώρας.
Υπάρχει άραγε ελπίδα; Αν ρωτούσαμε το chatgtp τι θα μας έλεγε;
Είναι θέμα χρόνου να αναζητούμε ειλικρίνεια και επαφή στην τεχνητή νοημοσύνη. Οι τοποθετήσεις της άλλωστε, διέπονται από λογική, ευθύτητα και ευγένεια. Στερούνται μόνο συναισθήματος. Στην κοινωνία μας, έτσι κι αλλιώς, τείνει να κατισχύσει είτε το εσωτερικό κενό είτε η ψυχική τρικυμία. Η ευγένεια εκπίπτει, η γαλήνη και η ισορροπία, κηρύσσονται, σχεδόν επισήμως έννοιες «επαπειλούμενες προς εξαφάνιση». Δεν είναι διόλου παράξενο που η «τεχνητή» ανακούφιση φαντάζει σωτήρια, για πολλούς. Αρωγός ή κίνδυνος; Θα δείξει ο χρόνος. Ίσως να ρωτήσουμε την ίδια να μας πει, εκείνα τα μοναχικά βράδια που «της» μιλούμε αναζητώντας επαφή…
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος ωστόσο παραμένει ο άνθρωπος. Επινοεί, τροφοδοτεί και τροφοδοτείται, εκπαιδεύει και εκπαιδεύεται, επιλέγει και επιλέγεται, προσδοκά. Στην αέναη μάχη του να προλάβει τον χρόνο, να νικήσει τον θάνατο, χάνει εντέλει όλα εκείνα που τον κρατούν ζωντανό. Αυτά που αποτιμώνται σε στιγμές, επίγνωσης, έκφρασης, αλληλεγγύης, αντίληψης του περιβάλλοντος χώρου, ουσιαστικής επικοινωνίας και αυθεντικής διάδρασης με τον συνάνθρωπο.
Κάνω λάθος ; Ας ρωτήσουμε το chatgtp…
