Ο Φάνης Ντούκας υπηρέτησε για χρόνια στην Τροχαία Ζακύνθου. Αποτελούσε για τους μηχανόβιους τη δεκαετία του ΄90 “φόβο τρόμο” γιατί ήθελε πάντα να τους προστατεύσει. Στα νεανικά μυαλά όμως των γεμάτων ορμή, ανεμελιά και άγνοια κινδύνου αγοριών, ο Φάνης ήταν ο “κακός”. Μόνο όταν μεγάλωσαν κι έγιναν οι ίδιοι γονείς κατάλαβαν πόσο δίκιο είχε ο ίδιος και πόσο τον αδικούσαν.
Ο Φάνης ήρθε με την οικογένειά του στο νησί το 1987 κι έμεινε ως το 2000. Δεκατρία ολόκληρα χρόνια. Τη Ζάκυνθο τη λάτρεψε, την είχε δεύτερη πατρίδα του. Και παρόλο τον άχαρο ρόλο του, είχε κάνει μόνο φίλους. Κι όταν έπρεπε για υπηρεσιακούς λόγους να γυρίσει στη Φιλιππιάδα, έκλαψε.
Ο γιος του ο Σταύρος ανδρώθηκε στη Ζάκυνθο. Ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο, μετά έγινε διαιτητής και για βιοπορισμό διάλεξε το “λειτούργημα” του Πυροσβέστη.
Η μοίρα έφερε το Σταύρο με μετάθεση στη Ζάκυνθο μετά από 20 σχεδόν χρόνια. Η συγκίνηση του Φάνη ήταν μεγάλη. Ο Φάνης ήθελε να έρθει φέτος το καλοκαίρι. Δεν πρόλαβε.
Η σελίδα του Σταύρου, στο FaceBook γέμισε από συλλυπητήρια μηνύματα. Στην πλειοψηφία τους από την Ζάκυνθο. Παιδιά που τώρα είναι άντρες, γείτονες και γειτόνισσες, φίλοι και γνωστοί. Όλοι τον αποχαιρετούν με ένα καλό λόγο και μια μικρή ιστορία.
Από την οικογένεια του imeraznte.gr και της ΗΜΕΡΑΣ, συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους δικούς του ανθρώπους. Σταύρο κάνε κουράγιο, γιατί σε ήθελε πάντα ευτυχισμένο, να γελάς.
Τάσος Θεοδόσης
