Με τι καρδιά να σ’ αποχαιρετήσω Σπύρο μου…
Δυο λόγια για τον παιδικό μου φίλο.
Γείτονες, μια πόρτα που λένε, ένας τρύπιος φράχτης χώριζε τα σπίτια μας.
Όλοι μια τρελοπαρέα, περάσαμε τα παιδικά μας χρόνια στο Καρνάγιο, στην Τσέκα, στο Λουτρό, στην Πλαζ. Μπάνια, παιχνίδια, βόρτες, πάρτι, τρέλες και Σευχέλλες μη σου πω.
Αυτός ο μοναδικός τύπος γεννήθηκε το σωστό χρόνο, στο “λάθος τόπο”. Έπρεπε να ζούσε στο Μιλάνο, το Παρίσι, τη Νέα Υόρκη. Δεν τον χωρούσε ο τόπος. Καλλιτέχνης πραγματικός σε όλα του, που με δυο κοχύλια, δυο πέτρες ,ένα κομμάτι παλιόσκοινο και μια κουρτίνα, δημιουργούσε…
Στην εφηβεία μας ήταν ο Travolta του χωριού. Όλη μέρα στο ραδιόφωνο με τον Πετρίδη, μουσικές και χορό δίχως τέλος.
Δεν πατούσε κάτω, πετούσε με το skateboard και τα βράδια στα πάρτυ μας, όλα τα κορίτσια έκαναν σαν τρελές και παλαβές για τον «Κοπελιάρη».
Μετά ήρθαν τα μπαρ. Ο Σπύρος το κέντρο του κόσμου. Γλέντια μεγάλα, γέλια, χαρές. Εμείς που είμαστε μαζί από μικροί, του το χρωστάμε.
Το πρωί με το κουστούμι, το μεσημέρι σορτσάκι και ξυπολισιά και το βράδυ μοντέλο.
Πάντα γελαστός και πάντα ωραίος.
Σε αποχαιρετούμε όλοι μ’ ένα πικρό χαμόγελο στα χείλη…
Μικρέ Πρίγκιπα καλό ταξίδι στ’ αστέρι σου…
