Ήταν κάπου στο 2000, τότε που η Πύλαρος ήταν το κέντρο των εξελίξεων, όταν ο τελευταίος Δήμαρχος του τότε Δήμου Πυλαρέων Κύριος Μάρκος Κοτσιλίνης υποδέχτηκε τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο στο όμορφο χωριό μας και του παρέθεσε γεύμα στη ταβέρνα μας.
Ήταν ίσως η πρώτη και η τελευταία φορά που συναντούσαμε ιεράρχη, από τα ανώτερα κλιμάκια της ιεραρχίας, με τόση ταπεινότητα. Πολλοί από εμάς που βρισκόμασταν εκεί, θυμόμαστε τον Αρχιεπίσκοπο να αρνείται από σεμνότητα να μας αφήσει να του φιλήσουμε το χέρι, λεγοντάς μας πως ο ίδιος δεν ήταν ο Θεός αλλά και τίποτε περισσότερο από έναν απλό εκπρόσωπό του.
Όπως και το ότι μας παρακάλεσε χαμογελαστός να πάρουμε από το τραπέζι τις περίτεχνα δίπλωμενες υφασμάτινες πετσέτες από τις θέσεις όπου θα καθόταν γιατί δεν ήταν απαραίτητες τέτοιες πολυτέλειες και δεν έπρεπε να κάνουμε τόσο κόπο για αυτόν, δεν ήταν ανάγκη.
Αυτό όμως που ακολούθησε ίσως ήταν το μοναδικό μάθημα ταπεινοφροσύνης που πήραμε από ανώτατο κληρικό….. εκείνη την ημέρα έβρεχε αρκετά και με το που ήρθε ο Αρχιεπίσκοπος μαζί και ο υπολοιπος κοσμος, ξεκίνησε μια καταιγίδα άνευ προηγούμενου.
Ήταν τόση η βροχή που για πρώτη φορά έμπαζε ο χώρος νερό, ακριβώς πίσω από τη καρέκλα που θα καθόταν. Τρέξαμε όλοι με πανικό αμέσως να του αλλάξουμε θέση γιατί εκει που θα καθόταν θα έπεφτε όλο το νερό πάνω του. Δεν μας άφησε όμως!!!!
Αρνήθηκε κατηγορηματικά να αλλάξει θέση… «αν σηκωθώ εγώ θα καθίσει κάποιος άλλος και θα βραχεί κάποιος άλλος στη θέση μου και δεν το θέλω. Μην ανησυχείτε για μένα, δεν έχω ανάγκη». Έτσι και έκανε. Κάθησε στη θέση που έσταζε νερό.
Αυτό θα θυμόμαστε πάντα από τον σεμνό άνθρωπο που γνωρίσαμε. Μακάρι η ταπεινότητα, η σεμνότητα μα κυρίως η ανθρωπιά του να γίνει παράδειγμα προς μίμηση για τους ανώτατους κληρικούς της Εκκλησίας της Ελλάδας.
Καλό του ταξίδι!
Στη φωτό: Από αριστερά ο Γεράσιμος Βαλλιανάτος, ο Μιχάλης Βαλλιανάτος, ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος και ο Δήμαρχος Πυλαρέων Μάρκος Κοτσιλινης.
