Ο πιο μικρός δεκανέας του Ελληνικού στρατού κατά τους βαλκανικούς πολέμους …ήταν Κεφαλλονίτης
Στην κρίσιμη αυτή ιστορική στιγμή για την Ελλάδα , η Κεφαλονιά προσέφερε πλήθος νεκρών , τραυματιών αλλά κατέχει και μια πρωτιά.
Ο Γεράσιμος Ραυτόπουλος υπήρξε ο νεότερος υπαξιωματικός στην ιστορία των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Με μπόι που δεν ξεπερνούσε τα 140 -150 εκατοστά, κάτι που τον δυσκόλευε ακόμα και να ανέβει στο άλογό του, απέδειξε ότι η γενναιότητα και το θάρρος δεν έχουν να κάνουν με την ηλικία.
Γεννήθηκε στο Φισκάρδο της Κεφαλλονιάς το 1899 ή το 1900.
Μόλις ξέσπασε ο Α΄Βαλκανικός Πόλεμος, έφθασε στον Πειραιά με απώτερο σκοπό να υπηρετήσει την πατρίδα. Στο στρατολογικό γραφείο δεν έγινε δεκτός και από ότι μαρτυρούν οι πηγές , εισέπραξε και την ειρωνεία των φρουρών. Ο Γεράσιμος δεν πτοήθηκε, βγήκε από το κτίριο και πήγε αμέσως στο σταθμό των τρένων, που γεμάτα φαντάρους και εφόδια έφευγαν για το μέτωπο.
Το μικρό του κορμί τον βοήθησε να μην γίνει αντιληπτός από τους φρουρούς και σε μια στιγμή χαλαρότητάς τους, ο μικρός πέρασε κάτω από τα μάτια τους και μπήκε σε ένα βαγόνι γεμάτο στρατιώτες. Προορισμός του, η Λάρισα η 6η (VI) Μεραρχία με διοικητή τον Υποστράτηγο Μηλιώτη και συγκεκριμένα το 18ο Σύνταγμα, αφού σε αυτό υπηρετούσαν και άλλοι Κεφαλονίτες. Μόλις παρουσιάστηκε στο Διοικητή, εκείνος γέλασε αλλά τελικά τον πήρε ως “παιδί του Συντάγματος”. Ο ρόλος του θα ήταν διακοσμητικός, κάτι σαν την Μασκώτ του συντάγματος. Ανέλαβε την αποστολή διαταγών, πλήθος άλλων βοηθητικών εργασιών ενώ τέλος αποτέλεσε και τον τυμπανιστή του Συντάγματος.
Το βάπτισμα του πυρός το πήρε στη μάχη της Ελασσόνας στις 6 Οκτωβρίου 1912. Όλοι εντυπωσιάστηκαν με το 12χρονο ήρωα που πολέμησε με θάρρος, τόλμη και αποφασιστικότητα σαν έμπειρος στρατιώτης. Το λάφυρο που πήρε πολεμώντας, ήταν ένα όπλο τύπου «Martini». Στις 09 και 10 Οκτωβρίου πολέμησε στην κρίσιμη μάχη του Σαρανταπόρου και ειδικότερα στην περιοχή του χωριού «Πετρωτό». Οι ελληνικές δυνάμεις, μετά από ισχυρή αντίσταση των τουρκικών δυνάμεων, πέτυχαν μια σημαντική νίκη που άνοιξε το δρόμο για την απελευθέρωση της Μακεδονίας.
Η νικηφόρα έκβαση αυτής της μάχης, ανύψωσε το ηθικό του Ελληνικού Στρατού, που ήταν χαμηλό μετά την ήττα του 1897. Ο μικρός Γεράσιμος, για το θάρρος του στη μάχη αυτή, πήρε δώρο ένα όπλο “Manlicher-Schonauer”. Ακολούθησε την πορεία της 6ης Μεραρχίας πεζικού, η οποία στις 12 Οκτωβρίου μπήκε στην Κοζάνη, στις επόμενες μέρες στην Νάουσα και από εκεί στην Σκύδρα, βορείως της λίμνης που υπήρχε τότε, στα Γιαννιτσά. Στην περιοχή αυτή και ειδικά στα χωριά “Μελίσσι” διεξήχθη σφοδρή μάχη στις 19 Οκτωβρίου.
Τον Νοέμβριο του 1912, βρίσκεται να πολεμά στις περιοχές Φλώρινας – Καστοριάς . Στις αρχές καλοκαιριού η Μεραρχία του νεαρού Κεφαλονίτη βρέθηκε στην Θεσσαλονίκη, μετά από νικηφόρο πέρασμα και από την Ήπειρο και το πρωί της 19ης Ιουνίου, μαζί με τις ΙΙ,ΙΙΙ IV, V, και X Μεραρχίες Πεζικού έλαβε μέρος στην περίφημη μάχη Κιλκίς – Λαχανά. Στις 10:00 το πρωί της ημέρας αυτής, το σύνταγμα του συμπατριώτη μας, βρέθηκε στην περιοχή του χωριού “Άσσηρος” και στη συνέχεια επιτέθηκε εναντίον των Βουλγαρικών τμημάτων, τα οποία ανέτρεψε και κατέλαβε τη γραμμή «ύψωμα Γερμανικό-χωριό Καρτερές», ερχόμενο σε επαφή με την τοποθεσία Λαχανά.
Οι απώλειες ήταν πολύ μεγάλες και ξεπέρασαν τους 530 νεκρούς και τραυματίες. Ήταν μια μάχη σώμα με σώμα. Λόγω του λοφώδους και γυμνού εδάφους της περιοχής, οι Έλληνες στρατιώτες ήταν διαρκώς εκτεθειμένοι στα εχθρικά πυρά. Η ελληνική νίκη ήταν σπουδαία, αλλά το κόστος σε ανθρώπινες ζωές ήταν μεγάλο. Οι νεκροί και οι τραυματίες ανήλθαν συνολικά σε 8.828 άνδρες.
Ο μικρός Κεφαλονίτης συνελήφθη αιχμάλωτος από τους Βούλγαρους. Δεν φοβήθηκε όμως και κυρίως δεν πτοήθηκε. Ένα βράδυ κατάφερε να σκοτώσει τρεις Βούλγαρους από το απόσπασμα και να δραπετεύσει. Εξαφανίστηκε μέσα στη νύχτα και κινήθηκε προς το στρατόπεδο. Στη διαδρομή όμως, άκουσε πνιχτές κραυγές μέσα σε ένα όρυγμα. Ένας Έλληνας εύζωνας, βαριά τραυματισμένος αργοπέθαινε. Ο Ραφτόπουλος δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά. Πήρε τον εύζωνα στην πλάτη και τον γύρισε στο στρατόπεδο.
Για την ανδρεία του, προήχθη στο βαθμό του δεκανέα, στις 28 Αυγούστου του 1913. Ήταν ο μοναδικός 13χρονος δεκανέας της ελληνικής ιστορίας! Με την λήξη των Βαλκανικών πολέμων τα ίχνη του χάθηκαν, ενώ κάποιες πληροφορίες που υπάρχουν , ότι βρέθηκε στην Ύδρα με το πατέρα του , ο οποίος δούλευε σε αρτοποιείο, δεν έχουν επιβεβαιωθεί.
του Ορέστη Καππάτου
