Ο καπετάν Νικόλας Μεταξάς – Μαριάτος από την περιοχή των Κορωνών (1892-1964). Ένας από τους ήρωες της παιδικής μου ηλικίας.

Αφορμή για την σύνταξη αυτής της δημοσίευσης, όσο παράξενο και αν ακούγεται, είναι η εικόνα ενός πλοίου που δεν κατάφερα να ξεχάσω ποτέ. Η αλήθεια είναι πως από μικρό παιδί η φιγούρα του πλοίου “ΚΑΛΗΜΕΡΗΣ” που βρίσκεται στην προμετωπίδα αυτής της ανάρτησης με είχε κυριολεκτικά μαγέψει.

Ο ΚΑΛΗΜΕΡΗΣ ήταν ένα από τα πλοία (ατμόπλοια) των αρχών του εικοστού αιώνα πλοιοκτησίας της εφοπλιστικής οικογένειας Καλημέρη, από το τα Ψαρά της Χίου, που καπετάνιος του ήταν για κάποια χρόνια στο τέλος της δεύτερης δεκαετίας του εικοστού αιώνα ο θείος μου, ο καπετάν Νικόλας Μεταξάς Μαριάτος, από την περιοχή των Κορωνών.

Τον ζωγραφικό πίνακα του πλοίου τον θυμάμαι να ήταν πάντα κρεμασμένος πάνω από την εσωτερική πόρτα του κουκλίστικου σπιτιού που είχαν φτιάξει μετά του σεισμούς του 1953 στην θέση Φλωράτο του Ασπρογέρακα οι θείοι μας Αδαμάντιος και Σοφία Μεταξά- Μαριάτου.

Στο σπίτι αυτό κάθε καλοκαίρι επέστρεφε από την Αθήνα ο μονάκριβος γιος τους, ο μικρός Λουκάς, που είχε μεταφερθεί εκεί μετά τους καταστρεπτικούς σεισμούς του 1953 και διέμενε μαζί με τον θείο του, τον καπετάν Νικόλα και την θεία του την Φλώρα προκειμένου να μπορεί να πηγαίνει σχολείο.

Εκεί στην αυλή και γύρω από σπίτι της θείας και του θείου μας, το θυμάμαι σαν τώρα να περνάμε εγώ μαζί με τις αδελφές μου την Νίκη την Κατερίνα και τον ξάδελφο μας τον Λουκά, αλλά αργότερα και με την μικρή μας την αδελφή την Σοφία, τον περισσότερο χρόνο μας τα καλοκαίρια παίζοντας διάφορα παιγνίδια.

Μια από τις πλέον ευχάριστες αναμνήσεις μου είναι όταν η θεία μας η Σοφία, που ήταν εξαιρετική μαγείρισσα, μας έφτιαχνε διάφορα φαγητά και γλυκά και μετά μας έπαιρνε κοντά της και μας διάβαζε ιστοριούλες και ποιηματάκια μέσα από τα τεύχη του περιοδικού “Το σπίτι του παιδιού”.

Εκδότης του περιοδικού “Η Παιδόπολις” και αργότερα “Το σπίτι του παιδιού” ήταν ο συγγενής της οικογένειάς μας Άγγελος Μεταξάς με καταγωγή από τον Ασπρογέρακα ο οποίος έστελνε ανελλιπώς κάθε δεκαπέντε μέρες με το ταχυδρομείο τα τεύχη του περιοδικού για τον μικρό Λουκά, όπως και σε μένα και τις αδελφές μου στο χωριό μας τα Αννινάτα .

Περισσότερο όμως από όλα αυτά εκείνο που κυριολεκτικά με είχε γοητεύσει ήταν εκείνος ο πίνακας που ήταν ζωγραφισμένο το πλοίο “ΚΑΛΗΜΕΡΗΣ”.

Κάθε φορά που βρισκόμουν στο σπίτι των θείων μου τα μάτια μου δεν μπορούσαν να ξεκολλήσουν από αυτόν τον πίνακα. Θυμάμαι πως όταν ήμουν μικρός έφευγα από το σπίτι μου, που ήταν δίπλα στο σπίτι των θείων μας και τρύπωνα κρυφά στο σπίτι της θείας μου της Σοφίας μόνο και μόνο για να κοιτάζω τον πίνακα και να ταξιδεύω νοερά με την φαντασία μου πάνω σε αυτό το πανέμορφο βαπόρι.

Ποτέ δεν κατάλαβα τι ήταν αυτό που με συγκινούσε τόσο πολύ με αυτό το πλοίο. Σήμερα που το ξανασκέπτομαι εκτιμώ πως η ευανάγνωστη για τα παιδικά μάτια εικόνα του που έπλεε εύδρομο και περήφανο στα καταγάλανα νερά, τα ωραία του χρώματα, το τεράστιο φουγάρο του, οι χαρακτηριστικές Ελληνικές του σημαίες και το παράξενο όνομά του που κατά κάποιο τρόπο σε “καλημέριζε” κάθε φορά που το διάβαζες όταν τον κοίταζες, φαίνεται πως για ένα μικρό παιδί σαν και εμένα να ήταν η ιδανική εικόνα ενός πλοίου για την παιδική φαντασία.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι από τότε ο ΚΑΛΗΜΕΡΗΣ είχε γίνει το αγαπημένο μου πλοίο, το πλοίο των ονείρων μου που καθόρισε ως φαίνεται υποσυνείδητα μερικές κρίσιμες επιλογές που έκανα στην μετέπειτα ζωή μου .

Σε αυτό το πλοίο έβλεπα με την παιδική μου φαντασία τον εαυτό μου καπετάνιο, με την κρυφή ελπίδα πως όταν θα μεγάλωνα θα το κυβερνούσα και εγώ, όπως το κυβερνούσε επί χρόνια ο αδελφός του θείου μας του Διαμαντή, ο καπετάν Νικόλας.

Η αλήθεια βέβαια είναι πως μέχρι να με μαγέψει αυτός ο πίνακας, την εποχή που ήμουν αρκετά μικρότερος, επηρεασμένος και εντυπωσιασμένος από τις συχνές και χαμηλού ύψους εκπαιδευτικές πτήσεις που έκανε πάνω από το χωριό μας στα Αννινάτα ο συμπατριώτης μας τότε πιλότος και αργότερα αντιπτέραρχος της πολεμικής Αεροπορίας Πανταζάτος Αθανάσιος, από το διπλανό χωριό τον Αι Γιώργη, (ήταν πιλότος στα πρώτα αεριωθούμενα αεροπλάνα εκείνης της εποχής) ήθελα να γίνω αεροπόρος ! Για να μπορέσω δε να ανταποκριθώ στα “καθήκοντά μου” είχα φτιάξει έναν ξύλινο σταυρό με καλάμια σε σχήμα αεροπλάνου που τον καβάλαγα και έτρεχα σαν τρελό πάνω στον λόφο του Μουλοταρά κάνοντας σούζες και εικονικές πτήσεις.

Αυτή μου η λόξα όπως μου πέρασε από την στιγμή που αντίκρισα την φιγούρα αυτού του πλοίου. Κάθε φορά λοιπόν που το έβλεπα έλεγα μέσα μου, “Μάκη ξέχνα τα αεροπλάνα, όταν μεγαλώσεις πρέπει να γίνεις και εσύ καπετάνιος όπως ο θείος ο Νίκος” και κάθε φορά που σκεπτόμουν ένα πλοίο ο “ΚΑΛΗΜΕΡΗΣ” βρισκόταν πάντα μπροστά μου και εγώ πάνω στην γέφυρα.

Τα παιδικά χρόνια τελειώνουν όμως πάντα πολύ γρήγορα! Όταν έφτασα στην εφηβεία και τελειώνοντας τις εγκύκλιες σπουδές μου έφυγα και εγώ όπως και πολλά παιδιά για την Αθήνα για να σπουδάσω ηλεκτρονικός που ήταν τότε της μόδας. Παρά τις όποιες αμφιταλαντεύσεις μου με τις σπουδές που θα έπρεπε να ακολουθήσω, αρχικά στην Αθήνα και ακολούθως στο Πανεπιστήμιο του Sacramento στην Αμερική που με είχαν τότε δεχθεί, το περίεργο ήταν πως ποτέ δεν μου βγήκε από το μυαλό μου πως στην πραγματικότητα εκείνο που έκανα τότε ήταν να αγοράζω χρόνο μέχρι την ημέρα που με την πρώτη ευκαιρία θα τα άφηνα όλα πίσω μου και θα έκανα αυτό που ήθελα στην πραγματικότητα πάντα να κάνω, να πάω στα βαπόρια και να γίνω καπετάνιος.

Η ζωή μου όμως πήρε μια αναπάντεχη τροπή την άνοιξη του 1974 με αποτέλεσμα να οδηγηθώ σε μια κατεπείγουσα και αναγκαστική εκπλήρωση των στρατιωτικών μου υποχρεώσεων. Η θητεία μου στο Στρατό δυστυχώς συνέπεσε με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, της μεταπολίτευσης και της κατάληψης της Κύπρου από τις ορδές του Αττίλα.

Μετά από μια ομολογουμένως μεγάλη περιπέτεια στον στρατό πήρα επιτέλους το απολυτήριο του στρατού και με το που απολύθηκα σαν κυνηγημένος λαγός προσπαθούσα να βρω τρόπο διαφυγής από την χώρα. Η θάλασσα φαινόταν να ήταν ο μόνος ανοικτός δρόμος που θα μου έδινε άμεση απάντηση για τα επόμενα βήματα που θα έπρεπε να ακολουθήσω .

Εκείνη την εποχή ο γαμπρός μου, ο καπετάν Μάκης (Γεράσιμος) Κουτροκόης, ήταν καπετάνιος στην εταιρεία του Λάτση. Εκτίμησα πως αυτή ήταν η καλύτερη χρονικά στιγμή για να αρπάξω την ευκαιρία που δεν θα έπρεπε να την αφήσω να πάει χαμένη.

Μέσα μου είχα ήδη πάρει τις αποφάσεις μου. Η απόφασή μου ήταν να μπαρκάρω αρχικά μαζί του και από εκεί να ξεκινούσα από μια καλή αφετηρία την ναυτική μου καριέρα.

Γρήγορα και μυστικά από την οικογένειά μου, που δεν ήθελαν ούτε καν να το ακούσουν, έβγαλα το ναυτικό φυλλάδιο και περίμενα πως και πως το φθινόπωρο για να μπαρκάρω στο πετρελαιοφόρο PETROLA 31 όταν θα έφθανε στο λιμάνι του Πειραιά για επισκευή.

Όλα τα είχα οργανώσει, εκτός από αυτά που φαίνεται πως δεν μπορείς να αποφύγεις.

Εκείνη την άνοιξη και λίγους μήνες πριν μπαρκάρω στο PETROLA 31 γνώρισα ένα κορίτσι από την Ολλανδία, την Hettie, που αργότερα έμελλε να γίνει η μελλοντική μου σύζυγος.

Η απόφασή μου όμως να πάω στα βαπόρια ήταν ήδη ειλημμένη. Δεν ήθελα να προδώσω την θάλασσα που τόσο αγαπούσα. Πήρα λοιπόν την απόφαση και μπαρκάρισα ως δόκιμος πλοίαρχος στο πετρελαιοφόρο PETROLA 31 για να κάνω επιτέλους το όνειρό μου πραγματικότητα.

Με την Hettie αλληλογραφούσα τακτικά και κάποιες φορές όταν το πλοίο έπιανε Ελλάδα ερχόταν από την Ολλανδία για να με συναντήσει. Όσο όμως ο χρόνος περνούσε τόσο πιο πολύ έβλεπα πως δεν θα μπορούσα να κρατάω για πολύ καιρό “δύο καρπούζια σε μια μασχάλη”. Έπρεπε να αποφασίσω με ποιους θα πάω και ποιους θα αφήσω

Πριν καν ολοκληρώσω ένα χρόνο μπάρκο ως δόκιμος πλοίαρχος, το όνειρό μου για να γίνω καπετάνιος το άφηνα πίσω μου οριστικά, ακολουθώντας αυτήν την φορά τον δρόμο της καρδιάς μου που μου έλεγε να αφήσω πίσω μου τα βαπόρια και να πάω να ζήσω μαζί με την Hettie στην Ολλανδία.

Ένα πρωί στα ξαφνικά παρουσιάστηκα στον καπετάν Γεράσιμο και του είπα πως παρατάω το βαπόρι και φεύγω για την Ολλανδία. Το απόγευμα της ίδιας μέρας μάζεψα τα πράγματά μου και έφυγα. Στις αμέσως επόμενες μέρες πήγα και έβγαλα ένα αεροπορικό εισιτήριο one way για το Άμστερνταμ της Ολλανδίας και έτσι από την μια ημέρα στην άλλη βρέθηκα μετανάστης σε μια πατρίδα που με αγκάλιασε και την αγάπησα όσο και την δική μου.

Στην Ολλανδία έζησα τα πλέον ήρεμα χρόνια της ζωής μου και την Άνοιξη του 1980 κάναμε τον πολιτικό μας γάμο με την Hettie στο Δημαρχείο του Blaricum με σκοπό να ζήσουμε για πάντα εκεί.

Το καλοκαίρι του 1981 χρειάστηκε να επιστρέψουμε προσωρινά στην Ελλάδα λόγω ενός σοβαρού προβλήματος της υγείας του πατέρα μου και αργότερα δυστυχώς ή ευτυχώς (αυτό δεν θα το μάθω πότε) μόνιμα και εξ ανάγκης λόγω της “φαεινής μου ιδέας” να εμπλακώ μαζί με μια παρέα νέων ανθρώπων από την περιοχή μου με τις αυτοδιοικητικές εκλογές που έγιναν στις 17 Οκτωβρίου του 1982 χωρίς να έχω υπολογίσει τις μετέπειτα συνέπειες τόσο για μένα όσο και για την οικογένειά μου.

Οι συμπολίτες μου ως γνωστόν κάνοντας την υπέρβαση για τα δεδομένα της τότε εποχής επέλεξαν να εμπιστευτούν τις τύχες του τόπου τους στο συνδυασμό της “Δημοκρατικής Συνεργασίας” που είχε συγκροτηθεί κυρίως από νεαρά άτομα και έτσι εκλέχθηκα σε ηλικία 28 ετών Πρόεδρος της κοινότητας Πόρου.

Από την μια στιγμή στην άλλη βρέθηκα μετέωρος για μια ακόμη φορά να διαχειριστώ μαζί με την Hettie μια δύσκολη απόφαση που είχε να κάνει με εμάς, με τον τόπο μας και τους ανθρώπους του.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες αποφασίσαμε έστω και προσωρινά να αναβάλουμε την επιστροφή μας στην Ολλανδία και να μείνουμε για κάποια λίγα χρόνια στην Ελλάδα μέχρι να ολοκληρωθεί η τετραετής θητεία μου στην Κοινότητα Πόρου που θα συνέπιπτε με την εποχή που τα παιδιά μας θα έπρεπε να πάνε στο σχολείο στην Ολλανδία.

Η ζωή μας όμως στα χρόνια που ακολούθησαν πήρε έναν τελείως διαφορετικό δρόμο. Η εμπλοκή μου με τον θεσμό της τοπικής Αυτοδιοίκησης ήταν τελικά τόσο έντονη και τόσο μακρόχρονη που το ταξίδι της επιστροφής μας στην Ολλανδία χάθηκε εντελώς μέσα στην αχλή των χρόνων που πέρασαν.

Ένα πράγμα όμως δεν έφευγε ποτέ από το μυαλό μου και αυτό ήταν το πλοίο ΚΑΛΗΜΕΡΗΣ για να μου θυμίζει τα παιδικά μου όνειρα, την θάλασσα που απαρνήθηκα, τα καράβια που ποτέ δεν κυβέρνησα, τα λιμάνια που ποτέ δεν επισκέφθηκα και έναν από τους ήρωες των παιδικών μου χρόνων, τον θείο μου τον καπετάν Νικόλα που τον είχα “γνωρίσει” κυρίως μέσα από τις γλαφυρές αφηγήσεις του θείου μου του Διαμαντή που ταξίδευε και αυτός για αρκετά χρόνια μαζί του πριν επιστρέψει για οικογενειακούς λόγους στο σπίτι τους στον Ασπρογέρακα.

Ο θείος μας ο καπετάν Νικόλας το 1964 όταν ήμουν τότε 11 χρονών έφυγε από την ζωή, λίγο αργότερα έφυγε από την ζωή και η αδελφή τους η Διονυσία και αρκετά αργότερα το 1978 είχαμε την τραγική απώλεια του θείου μας του Αδαμάντιου (Διαμαντή) για να ακολουθήσει το 2010 η θεία μας η Σοφία η οποία ζούσε μόνιμα μέχρι τότε με τον γιο της τον Λουκά στην Αθήνα.

Ευτυχώς η θεία μας η Σοφία είχε αποχωρήσει οριστικά από το νησί και δεν ήταν παρούσα για να βιώσει μια από τις μεγαλύτερες καταστροφές που έπληξαν τους Πρόννους στην Ν.Α Κεφαλονιά και ειδικά το χωριό της τον Ασπρογέρακα.

Όλα τα χωριά των Κορωνών και μαζί και ο Ασπρογέρακας τον Αύγουστο του 2007 ως γνωστόν παραδόθηκαν στις φλόγες από τα χέρια των “γνωστών- άγνωστων” πυρομανών της περιοχής μας.

Τα περισσότερα σπίτια κάηκαν ολοσχερώς αλλά ως δια μαγείας το σπίτι του θείου Διαμαντή και της θείας Σοφίας σώθηκε!

Το δικό μας σπίτι που ήταν δίπλα κάηκε ολοσχερώς αλλά ο πόνος μου μετριάστηκε γιατί δεν κάηκε το σπίτι των θείων μου και γιατί μαζί με αυτό διασώθηκε και ο ΚΑΛΗΜΕΡΗΣ !!!

Μέσα μου αισθανόμουν μια αγαλλίαση αφού ήξερα πως ο ΚΑΛΗΜΕΡΗΣ ήταν εκεί για να αρμενίζει αγέρωχος όπως πάντα, ακόμη και όταν το σπίτι των θείων μου καλύφθηκε μέσα στην οργιώδη βλάστηση και για να μπει κανείς στο σπίτι χρειαζόταν ειδικές ικανότητες λοκατζή.

Ο ξάδελφος μου ο Λουκάς που διαμένει μόνιμα στην Αθήνα και σπάνια έρχεται στο νησί, δεν ήθελε να αποκαθηλώσει τον ΚΑΛΗΜΕΡΗ από την φυσική του θέση. Η απόφασή του ήταν να βρίσκεται εκεί και για όσο καιρό το σπίτι αυτό θα μπορούσε να αντέξει στην φθορά του χρόνου.

Πέρυσι όμως βλέποντας πως το σπίτι δεν σώζεται πλέον πήραμε την απόφαση να διασώσουμε τουλάχιστον το ΚΑΛΗΜΕΡΗ και ότι άλλο μπορούσε να σωθεί πριν το σπίτι καταρρεύσει.

Με τον ξάδελφο μου τον Λουκά και αργότερα με το γιο του, τον αγαπητό μου ανιψιό τον Αδαμάντιο (Τάκη) τον νεώτερο, επιχειρήσαμε πέρυσι να μπούμε μέσα αλλά τα δένδρα είχαν τόσο πολύ μεγαλώσει και αγκαλιάσει κυριολεκτικά το σπίτι που δεν κατέστη δυνατόν να περάσουμε στο εσωτερικό του. Το αφήσαμε για αργότερα και όταν θα ήταν εφικτό.

Εφέτος το ξανασυζητήσαμε με τον ξάδελφο μου και μου δόθηκε η εντολή να επισκεφθώ το σπίτι και να σώσω ο,τι μπορούσε να σωθεί και βεβαίως να διασώσω τον ΚΑΛΗΜΕΡΗ μαζί με το όποιο φωτογραφικό αρχείο υπήρχε ακόμη στο σπίτι.

Μαζί με τον συντοπίτη μου τον Μαρίνο Σιμωτά μια μέρα που είχε καλό καιρό πήραμε όλα τα σύνεργα με κύριο στόχο να μπούμε στο σπίτι και να εκτελέσουμε την αποστολή μας.

Όταν μπήκα στο σπίτι είχα μια αγωνία σε τι κατάσταση θα τον βρίσκαμε και εάν τελικά θα ήταν ακόμη εκεί, γιατί μόλις φτάσαμε κοντά διαπιστώσαμε πως κάποιοι είχαν παραβιάσει την πόρτα του σπιτιού.

Με το που μπήκα στο σπίτι κοίταξα αμέσως εκεί ψηλά στο σημείο που ήξερα ότι ήταν τοποθετημένος ….και ω του θαύματος ο ΚΑΛΗΜΕΡΗΣ ήταν εκεί !!!

Η χαρά μου ήταν μεγάλη ! Τον βούτηξα στην αγκαλιά μου και τον πήραμε μαζί μας μαζί με όσα κρίναμε πως μπορούσαν να διασωθούν. Τα φορτώσαμε όλα στο φορτηγάκι του Μαρίνου και επιστρέψαμε στον Πόρο μαζί με ένα μικρό κουτάκι με ο,τι είχε απομείνει από το φωτογραφικό υλικό της οικογένειας.

Το βράδυ ενημέρωσα τον ξάδελφό μου τον Λουκά για όλα τα καθέκαστα και του ζήτησα την άδεια, την οποία μου έδωσε, για να ρίξω από περιέργεια μια ματιά στο φωτογραφικό υλικό που είχαμε διασώσει.

Ανοίγοντας με δυσκολία αυτό το μικρό σκουριασμένο κιβώτιο ξεπήδησαν μέσα από αυτό και ξαναείδα μπροστά μου ύστερα από εξήντα χρόνια πρόσωπα γνωστά και αγαπημένα όπως ήταν στην εποχή που ήμουν παιδί ! Του θείου Διαμαντή, της θείας της Σοφίας, του ξαδέλφου μου του Λουκά σε νεαρή ηλικία και βεβαίως του ήρωα της παιδικής μου ηλικίας, του καπετάν Νικόλα Μεταξά – Μαριάτου !

Πήρα τον ξάδελφο περιχαρής και του ανακοίνωσα τι ήταν μέσα σε αυτό το κιβώτιο και το ίδιο βράδυ έστειλα στον ανιψιό μου τον Αδαμάντιο (Τάκη) τον νεότερο μερικές φωτογραφίες για να λάβει γνώση.

Σε συνεννόηση με την οικογένεια του ξαδέλφου μου του Λουκά σκεφτήκαμε πως τώρα μας δινόταν μια μοναδική ευκαιρία να διασώσουμε αυτό το υλικό και αργότερα να το αφιερώσουμε στην μνήμη τους δημοσιοποιώντας ένα μέρος του ως μια οφειλόμενη τιμή στους ανθρώπους μας και στον γενέθλιο τόπο τους.

Έτσι λοιπόν από κοινού βάλαμε στόχο να εργαστούμε για αυτήν την υπόθεση αναζητώντας επιπρόσθετες πληροφορίες από εκείνους που ακόμη μπορούσαν να θυμούνται τα γεγονότα εκείνης της εποχής.

Από τότε χρειάστηκαν αρκετές εβδομάδες μελέτης και πολλά τηλεφωνήματα μεταξύ μας προκειμένου να μπορέσουμε να διασταυρώσουμε πληροφορίες και γεγονότα για να φτάσουμε μέχρι αυτήν την δημοσίευση.

Το συνοπτικό κείμενο που θα ακολουθήσει δυστυχώς θα έχει δυσανάλογα περισσότερες αναφορές για τους αδελφούς Αδαμάντιο και Νικόλαο και λιγότερες για τον Διονύση και σχεδόν καθόλου για την Διονυσία λόγω των λιγοστών πληροφοριών που έχουμε στην διάθεσή μας για αυτούς.

Με την άδεια του εξαδέλφου μου θα δημοσιοποιήσουμε από το αρχείο του επιλεκτικά μερικές ενδεικτικές φωτογραφίες των πλοίων που υπηρέτησαν και μερικών εγγράφων και επιστολών που έχουν ιστορικό ενδιαφέρον προκειμένου να μπορέσουμε να κατανοήσουμε από μια άλλη οπτική γωνία τα δεδομένα εκείνης της εποχής.

Ο Διονύσης, η Διονυσία, ο Αδαμάντιος, και ο Νικόλας ήταν τα τέσσερα παιδιά που απέκτησαν ο Λουκάς Μεταξάς Μαριάτος και η Φωτεινή Σπαθή. Όλα τα παιδιά γεννήθηκαν στον Ασπρογέρακα. Τα τρία αγόρια μετά τι εγκύκλιες σπουδές τους υπηρέτησαν επί πολλά χρόνια την πατρίδα στους μακροχρόνιους Βαλκανικούς πολέμους και ακολούθως επέλεξαν ο μεν Διονύσης να γίνει δημοδιδάσκαλος, τα δε άλλα δύο αγόρια ο Αδαμάντιος και ο Νίκος να ακολουθήσουν το ναυτικό επάγγελμα και να γίνουν καπετάνιοι στο Εμπορικό Ναυτικό. Η αδελφή τους η Διονυσία παρέμεινε στον Ασπρογέρακα, δεν παντρεύτηκε και επέλεξε μια μοναχική πορεία μέχρι το τέλος της ζωής της μένοντας μαζί με τα αδέλφια της.

Ο Διονύσης Μεταξάς Μαριάτος γεννήθηκε το 1886 και έφυγε από την ζωή στα χρόνια της κατοχής.

Όταν απολύθηκε από το στρατό σπούδασε στην Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία και ακολούθως διορίστηκε δημοδιδάσκαλος στην Ύδρα.

Στο νησί γνώρισε μια κοπέλα την Σοφία την οποία παντρεύτηκε και απέκτησαν δύο παιδιά τον Λουκά και την Καλιφόρνια.

Ο Διονύσης μετετέθη ακολούθως στον γενέθλιο τόπο του στον Ασπρογέρακα και άφησε εποχή ως ο δημοδιδάσκαλος που έχαιρε της απολύτου εκτίμησης και του σεβασμού όλης της κοινωνίας.

Εφάρμοσε για την εποχή του πρότυπους τρόπους διδασκαλίας και ήταν αυτός που ανέβασε θεαματικά το επίπεδο της μόρφωσης των παιδιών της περιοχής των Κορωνών συμμετέχοντας τόσο ο ίδιος όσο και η οικογένειά του σε όλα τα κοινωνικά δρώμενα.

Ο Αδαμάντιος (Διαμαντής) Μεταξάς Μαριάτος γεννήθηκε το 1890 και έφυγε απροσδόκητα από την ζωή το 1978

Υπηρέτησε επί πολλά χρόνια στον στρατό ξηράς και έλαβε μέρος σχεδόν σε όλες τις μάχες στους Βαλκανικούς πολέμους. Θήτευσε επίσης ως έφεδρος αξιωματικός του εκστρατευτικού σώματος στην Μικρά Ασία. Για την δράση του και τον ηρωισμό του τιμήθηκε ως ήρωας πολέμου.

Όταν απολύθηκε από τον στρατό αποφάσισε να ακολουθήσει τα βήματα του αδελφού του καπετάν Νικόλα προκειμένου να γίνει και αυτός καπετάνιος στο Εμπορικό ναυτικό.

Μέσα από τα έγγραφα και τα καρτ ποστάλ που αντάλλασσε με τους οικείους του και τους συγγενείς του τον συναντάμε να ταξιδεύει άλλοτε μαζί με τον αδελφό του τον καπετάν Νικόλα και άλλοτε χώρια, κυρίως με πλοία Θιακοκεφαλληνιακών συμφερόντων, που κάποιες φορές συναντιόνται σε λιμάνια όταν τα πλοία τους τυχαία είχαν τον ίδιο προορισμό.

Για αρκετά χρόνια ο Αδαμάντιος ταξίδευε ως υποπλοίαρχος με το φορτηγό πλοίο DIONYSSIOS STATHATOS της γνωστής τότε εφοπλιστικής οικογένειας από την Ιθάκη. Από την περίοδο εκείνη φαίνεται να προέρχονται και οι περισσότερες φωτογραφίες που θα ακολουθήσουν.

Κάποια εποχή όπως καταγράφεται στην σχετική τους αλληλογραφία φαίνεται πως αγόρασαν μαζί τον αδελφό του τον καπετάν Νικόλα και κάποιους άλλους ένα ατμόπλοιο εκείνης της εποχής που του έδωσαν το όνομα ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ 7.650 τόνων. Χαρακτηριστική είναι η επιστολή που τους στέλνει ο συνέταιρός τους και μεσίτης Ν.Μεταξάς με καταγωγή από την Κεφαλονιά που είχε το γραφείο του στην Αγγλία

Μετά από μια λαμπρή πορεία στο εμπορικό ναυτικό και λίγο πριν αναλάβει πρώτος καπετάνιος αποφασίζει εξ ανάγκης να εγκαταλείψει την θάλασσα και να γυρίσει πίσω στο νησί του και το χωριό του στον Ασπρογέρακα λόγω των σοβαρών προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζαν οι γονείς του.

Την περίοδο εκείνη που διέμενε μόνιμα στον Ασπρογέρακα ερωτεύτηκε μια πανέμορφη κοπέλα από τους Κορωνούς την Σοφία το γένος Καμπίτση Σεριάτου την οποία παντρεύτηκε και απέκτησαν στα χρόνια που ακολούθησαν ένα παιδί τον Λουκά.

Ο σεισμός του 1953 δυστυχώς κατέστρεψε το σπίτι τους όπως και όλων των συγχωριανών τους. Στα χρόνια που επακολούθησαν ήταν ένας από εκείνους που δεν μετεγκαταστάθηκαν στον Πόρο αλλά αποφάσισαν να μείνουν στο χωριό τους τον Ασπρογέρακα.

Στην περιοχή Φλωράτο έφτιαξαν με δικά τους έξοδα ένα κουκλίστικο ξύλινο σπίτι τεσσάρων δωματίων όπου εκεί διέμενε μαζί τους η αδελφή τους η Διονυσία, ο γιος τους ο Λουκάς κατά την περίοδο των σχολικών του διακοπών και ο καπετάν Νικόλας με την γυναίκα του την Φλώρα όταν ερχόταν πλέον ως συνταξιούχος καπετάνιος για τις διακοπές του κυρίως τα καλοκαίρια.

Ο θείος μου ο Αδαμάντιος ήταν μια από τις πλέον ευγενικές και αξιαγάπητες μορφές που έχω ποτέ συναντήσει.

Ήταν εξαιρετικά καλλιεργημένος, φιλομαθής, με ποιητικό και μουσικό ταλέντο.

Τον θυμάμαι που έπαιζε μαντολίνο τραγουδώντας ξένα και ελληνικά τραγούδια όπως και δικές του ποιητικές και μουσικές συνθέσεις και μέσα σε όλα αυτά ήταν και ένας δεινός κυνηγός αλλά με σπάνιες για την εποχή του οικολογικές ευαισθησίες !

Ο καπετάν Νικόλας Μεταξάς Μαριάτος γεννήθηκε στον Ασπρογέρακα το 1892 και έφυγε από την ζωή το 1964

Από πολύ νέος, τον Νοέμβριο του 1913, επέλεξε να καταταγεί ως έφεδρος αξιωματικός στην σχολή ναυτικών δοκίμων του πολεμικού ναυτικού προκειμένου να γίνει κυβερνήτης πολεμικών σκαφών. Αποφοίτησε από την σχολή των ναυτικών δοκίμων με το δίπλωμα του Υποπλοιάρχου και σύντομα τον επέλεξαν να γίνει ο κυβερνήτης του πετρελαιοφόρου του πολεμικού ναυτικού “ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ”

Για την εξαιρετική του διαγωγή και τις ικανότητές του του απενεμήθη από τον τότε Υπουργό επί των Ναυτικών Αθανάσιο Μιαούλη το μετάλλιον στρατιωτικής αξίας Δ τάξεως για τις εξαιρετικές προς την πατρίδα Υπηρεσίες του.

Το 1919 αποφασίζει να εγκαταλείψει την σταδιοδρομία του στο πολεμικό ναυτικό και να συνεχίσει την καριέρα του στο Εμπορικό ναυτικό.

Πολύ γρήγορα και σε νεαρή σχετικά ηλικία αναλαμβάνει υποπλοίαρχος στο καμάρι του στόλου της οικογένειας ΒΕΡΓΩΤΗ στο ατμόπλοιο ROKOS VERGOTTIS. Στο ίδιο βαπόρι βρίσκουμε να είναι ναυτολογημένος ως δόκιμος πλοίαρχος και ο αδελφός του ο Αδαμάντιος (Διαμαντής).

Στην πορεία ο καπετάν Νικόλας αναλαμβάνει πλοίαρχος σε διάφορα πλοία εκείνης της εποχής άλλοτε μαζί και άλλοτε χώρια από τον αδελφό του τον Αδαμάντιο που όπως διαβάζουμε σε κάποιες επιστολές τους όταν δεν είναι μαζί βρίσκουν τις ευκαιρίες από καιρό σε καιρό για να συναντηθούν σε διάφορα λιμάνια της υφηλίου όταν τα πλοία τους από τύχη βρίσκονται να ταξιδεύουν στα ίδια νερά.

Ο καπετάν Νικόλας ήταν ένας από τους πλέον εμβληματικούς και ικανούς καπετάνιους στην εποχή του. Μεγάλες εφοπλιστικές οικογένειες εκείνης της εποχής του εμπιστεύτηκαν τα βαπόρια τους και έχαιρε του σεβασμού όλης της ναυτικής οικογένειας.

Σύμφωνα με επιστολές και έγγραφα που έχουν διασωθεί το 1922 την εποχή που ήταν υποπλοίαρχος ναυάγησε με πλοίο της οικογένειας Βεργωτή και διασώθηκε ως εκ θαύματος. Παλεύοντας με τα κύματα κατόρθωσε να φτάσει σώος στις ακτές της Γαλλίας χάνοντας όμως όλα του τα υπάρχοντα.

Μετά από μια γεμάτη θητεία στην θάλασσα συνταξιοδοτήθηκε και αποφάσισε να κατοικήσει μόνιμα στην Αθήνα μαζί με την σύζυγό του την Φλώρα. Έφυγε από την ζωή το 1964 χωρίς να αφήσει απογόνους.

Ως επίλογο για αυτήν την ανάρτηση και κυρίως για να καταδειχθεί το ήθος και οι αρχές αυτής της οικογένειας διαλέξαμε και φέρνουμε στο φως, με την σύμφωνη γνώμη του εξαδέλφου μου του Λουκά, μια εκ των πολλών επιστολών που διασώθηκαν και σήμερα αποτελούν ένα πολύτιμο οικογενειακό – ιστορικό αρχείο για την οικογένεια του εξαδέλφου μου αλλά και για την περιοχή των Κορωνών και τους ανθρώπους της.

Τα αδέλφια Νίκος και Αδαμάντιος ταξιδεύουν μαζί στο πλοίο ROΚOS VERGOTTIS της γνωστής σε όλους μας Εφοπλιστικής οικογένειας Βεργωτή από τα Κουρκουμελάτα.

Είναι Αύγουστος του 1921 και οι δύο από κοινού στέλνουν μια επιστολή στην αδελφή τους την Διονυσία, αλλά και στους γονείς τους που διαμένουν μαζί της στον Ασπρογέρακα την εποχή που το πλοίο τους βρίσκεται αραγμένο στο λιμάνι της Κίου στην Μικρά Ασία για να ξεφορτώσει κάποιο φορτίο και ακολούθως να κατευθυνθεί προς το λιμάνι της Κωνσταντινούπολης.

Από τα συμφραζόμενα φαίνεται πως καπετάνιος του πλοίου θα ήταν ένας από αδέλφια Βεργωτή ( Α. Βεργωτής; ) που προγραμματίζει να περάσει αργότερα από την Κεφαλληνία και να αράξει αρόδου στο Αργοστόλι προκειμένου να πάρουν μαζί τους την Κυρίαν (υπονοεί την κυρία Βεργωτή σύζυγο του πλοιάρχου).

Αλλά ας αφήσουμε τους ίδιους να μας αποκαλύψουν τον ψυχικό τους κόσμο μέσα από αυτήν την σύντομη αλλά γεμάτη αγάπη παραινέσεις και νοσταλγία επιστολή τους προς στα αγαπημένα τους πρόσωπα .