Ήταν το 1989 όταν η Πόπη αποφάσισε να πάει στους Πρόννους, στα Χιονάτα.
Να αναλάβει το Υποθηκοφυλακείο των Πρόννων σαν Συμβολαιογράφος στην περιοχή.
Ήταν και η δική μου προτροπή.
Οι Πρόννοι είναι ο κοινός μας Τόπος.
Ο Τόπος μας!
και οι Άνθρωποι εκεί,οι “δικοί”μας Άνθρωποι.
Ήταν μιά δύσκολη απόφαση γιά την Πόπη,να παρατήσει την Δικηγορία και να κινήσει σε ένα ταξίδι σε τόπο γνωστό αλλά ένα ταξιδι“στο άγνωστο”.
Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
Ο τόσο ικανός, αξιοπρεπής και άξιος Γιώργος Πετρόπουλος είχε οργανώσει τότε το υποθηκοφυλακείο όσο του επέτρεπε η υγεία του και οι προσωπικές του δυσκολίες.
Ένας ευγενής άνθρωπος που σαν Συμβολαιογράφος και Υποθηκοφύλακας Πρόννων άφησε πίσω ότι και όσα μπορούσε να περισώσει.
Ο Γιώργος όμως είχε έναν μοναδικό εχθρό!
Το φως και τον Ήλιο!
Ένα πρόβλημα της υγείας του του επέβαλε να επιλέγει το σκοτάδι και την σκιά.
Έτσι η λειτουργία του Υποθηκοφυλακείου προσαρμοζόταν στα προβλήματα του Γιώργου.
Η εξυπηρέτησή του Κοινού έπρεπε να γίνει υπό τις κατάλληλες γιά τον Γιώργο, συνθήκες.
Νωρίς το πρωί ή το απόγευμα ή με την προστασία του καιρού όταν αυτός συμμαχούσε με τον Γιώργο τις νεφελώδεις και σκιερές ημέρες.
Οι δυσκολίες αυτές οδήγησαν τον Γιώργο στην απόφαση να φύγει από τους Πρόννους,που τόσο τίμησε και τόσο τον αγάπησαν.
ΕΝΑ ΚΛΕΙΔΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΑΝΤΑΛΟ
Το Υποθηκοφυλακείο στεγαζόταν σε ένα ισόγειο παλαιό χασάπικο στο σπίτι του Σαμόλη.
Απέναντι το χασάπικο του Αριστόδημου Βαλεριάνου.
Τα ζωντανά του Ελειού περάσανε όλα από αυτά τα ανταγωνιστικά χασαπιά.
Εκεί στεγάστηκε και το Υποθηκοφυλακείο των Πρόννων.
Ενα χασάπικο!
Με δυό παλαιές ξύλινες πόρτες,η μιά κλειστή οριστικά.
Πόρτες με μάνταλο και ένα βαρύ σιδερένιο κλειδί.
Η παράδοση και παραλαβή του Υποθηκοφυλακείου ήταν στην πραγματικότητα η παράδοση αυτού του κλειδιού!
Τα βιβλία βρίσκονταν, έπρεπε να βρίσκονται, μέσα από τις ερμητικά κλειστές πόρτες.
Αυτό το κλειδί πήρε η Πόπη.
Ξεκλείδωσε, σήκωσε την γλώσσα του μάνταλου και μπήκε!
Μούχλα! Μιά μυρωδιά του σάπιου.
Πατερά και απο εκεί να κρέμονται απειλητικά δεκάδες τσιγκέλια.
Απομεινάρια του μετασεισμικού χασάπικου που κανείς δεν τα μετακίνησε.
Στο πάτωμα εκατοντάδες χαρτιά,συμβόλαιά,βιβλία,τόμοι…
Απλωμένα σε στρώμα παντού. Μόλις από κάτω μπορούσες να δεις το παλαιό σανιδένιο πάτωμα.
Και ένα παλαιό τραπέζι με εκατοντάδες βιβλία επάνω του,έτοιμο να λυγίσει από το βάρος.
Τα ποντίκια μόνιμοι και τελευταίοι χρήστες του Υποθηκοφυλακείου.
Λάτρεις των ριπισμένων εγγράφων και καθημερινοί “αναγνώστες”τους.
Φως πουθενά .Σκοτάδι.
Ένας διακόπτης που έδινε εντολή σε μιά λάμπα οχι μεγαλύτερη των 20 κεριών.
Κλείσαμε την πόρτα.
Το μάνταλο ξανά και μιά γυρισιά του κλειδιού.
Απόγνωση.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ
Πήγε να συνεχίσει η Πόπη την διαδρομή του Υποθηκοφυλακείου.
Χρειάστηκε όμως να αρχίσει από την αρχή ξανά.
Όλα στην Σκάλα!
Με φορτηγό τα πάντα φορτώθηκαν και μεταφέρθηκαν στην Σκάλα.
Στο πατρικό μας σπίτι.
Όλα, μαζί και η ατελείωτη μυρουδιά της μούχλας και τα κατάλοιπα της παρουσίας των τρωκτικών.
Μα πιο πολύ!
Εκατοντάδες πολυπόδια. Αμέτρητα!
Να βγαίνουν από τα μεταλλικά κουτιά,τις λάτες, που φυλάσσονταν τα συμβόλαια και να ανεβαίνουν παντού.
Σε τοίχους,ταβάνια,πατώματα .Στα έπιπλα,στα ρούχα στα βιβλία .
Και μέσα στα μεταλλικά κουτιά,χαρτιά τρυπημένα από τα σκουλήκια,κατάλοιπα της παρουσίας των ποντικιών,ακόμα και άμμος και χαλίκια αφού το Υποθηκοφυλακείο αμέσως μετά τους σεισμούς του 1953,το “πήρε το ρέμα” των Χιονάτων,οπού δίπλα του στεγαζόταν σε τέντα αλλά δεν το λυπήθηκε ούτε ο Καιρός στην μετασεισμική περίοδο.
Ένα -ένα κουτί,ένα-ένα συμβόλαιο με την αρίθμηση του και ατελείωτες σημειώσεις για το τι λείπει.
Μετά αναζήτηση στον σωρό των αταξινόμητων εγγράφων να βρούμε τον “ψήλο στα άχυρα”.
Αμέτρητες και ατελείωτες ώρες.
Ενα-ένα γιατί κάθε χαρτί ήταν και είναι η Ιστορία και η ψυχή ενός ανθρώπου.
Και τα βρήκε η Πόπη και τα ταξινόμησε από την αρχή.
Τα βρήκε αλλά όχι όλα.
Χρειαζόταν κάτι ακόμα.Τότε,
δεν υπήρχε φωτοτυπικό μηχάνημα στον Ελειό.
Όποιος ήθελε ένα αντίγραφο έπρεπε να πάει στο Αργοστόλι γιά φωτοτυπία.
Έτσι οι Τόμοι και τα συμβόλαια “ταξίδευαν” με ευθύνη του ενδιαφερομένου που έπρεπε να επιστρέψει το πρωτότυπο στο Υποθηκοφυλακείο.
Λίγο οι δυσκολίες του Γιώργου του Πετρόπουλου αλλά περισσότερο η ανευθυνότητα,η αμέλεια, αυτών που έπαιρναν τα έγγραφα οδήγησαν πολλούς τόμους και φακέλλους σε ταξίδια χωρίς “επιστροφή”.
Λείπανε Τόμοι ολόκληροι!
Ακολουθήσαμε την αντίθετη διαδρομή.
Στα φωτοτυπάδικα της εποχής,στο Καφενείο του Μελά,στο ΚΤΕΛ,στο μαγέρικο του Καλαφάτη και του Μενεγάτου,στο Συμβολαιογραφείο του Γεράσιμου του Αυγερινού που λειτούργησε σαν θεματοφύλακας του Αρχείου αλλά και αρωγός του Γιώργου.
Μετά στα Καφενεία του Ελειού,ακόμα και σε σπίτια.
Βρέθηκε παρατημένο ότι μπορούσε να βρεθεί και το
Υποθηκοφυλακείο ξεκίνησε,ζωντάνεψε,αναβίωσε.
Στα χρόνια που ακολούθησαν η Πόπη με δαπάνες της οικοδόμησε ένα κτήριο κατάλληλο γιά της ανάγκες μιάς Δημόσιας Υπηρεσίας με την “απώλεια” όμως ενός “Ν”
Έγινε και είναι μέχρι σήμερα “Υποθηκοφύλακας Πρόνων”,αφού στην πινακίδα παραλήφθηκε ένα ολόκληρο και δίκαιο δεύτερο “Ν” από τους Πρόννους.
Και αυτό έτσι έμεινε.
Ο ΧΟΥΝΟΣ
Γιά χρόνια ψυχή του Υποθηκοφυλακείου ο Γιάννης ο Χούνος.
Ο σημερινός Πρόεδρος των Μαυράτων.
Ο Γιάννης με γνώσεις αποφοίτου του παλαιού εξατάξιου Γυμνασίου είναι “άτσαλος” με την γλώσσα:
Κακογράφος, ανορθόγραφος αλλά έχει ένα μοναδικό προσόν.
Θυμάται!
Ποιος έχει τι και που και από που.
Έλεγε ο Γιάννης:”μην ψάχνεις δεν έχει τίποτα”.
Και οι Δικηγόροι, ψάχνανε με τις ώρες γιά να διαπιστώσουν τελικά πως ο Γιάννης είχε από την αρχή δίκιο.
Έτσι ο Γιάννης έγινε ο εγγυητής της έρευνας στο Υποθηκοφυλακείο των Πρόννων και κέρδισε την εμπιστοσύνη των Πολιτών, την εμπιστοσύνη όλων.
“Πάρε τον Χούνο να σου πει”. Αυτό ήταν το μήνυμα και η σκέψη όλων.
Ένα τηλέφωνο στον Χούνο έλυνε τις απορίες περί τα ιδιοκτησιακά.
ΕΝΩΠΙΟΝ ΕΜΟΥ ΤΗΣ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΓΡΑΦΟΥ ΠΡΟ(Ν)ΝΩΝ.
Είναι απόφαση της Κυβέρνησης τώρα με την σύνταξη του Εθνικού Κτηματολογίου να κλείσουν όλα τα Υποθηκοφυλακεία και να μεταφερθούν στο Νομαρχιακό Γραφείο Κτηματολογίου.
Έπρεπε και αυτό κάποτε να γίνει.
Η Πόπη τελικά είναι η τελευταία Υποθηκοφύλακας Πρόννων.
Είναι αυτή που αναγέννησε κάτι που πέθαινε.
Διέσωσε ένα σπουδαίο κομμάτι της τοπική Ιστορίας αλλά και της περιουσίας των πολιτών.
Θα παραμείνει στα Χιονάτα, μετά από 35 χρόνια σαν Συμβολαιογράφος Πρόννων.
Θα συνεχίσει να γράφει γιά όσο θέλει;
“Ενώπιον εμού της Συμβολαιογράφου Πρό(ν)νων Πόπης Κουρκουμέλη”
Και ο Χούνος;
Θα παραμείνει εκεί, κάτι σαν “σύμβουλος”των πολιτών που θα αναζητήσουν πιά την περιουσία τους σε άλλους τόπους.
Μέχρι να συνταξιοδοτηθεί.
Χρήσιμος και πολύτιμος.
Μαζί ξεκίνησαν και τα “άλογα δεν τα σκοτώνεις ποτέ”.
