Ανάρτηση του Theodoros Tselentis
Από την Ναταλία Παντελή.
ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΜΙΑΣ ΚΥΡΙΑΣ
Χθες το απόγευμα ξεκουράστηκε η αγαπημένη μας Ιωάννα.
Ηταν ο πιο αξιοπρεπής άνθρωπος που γνώρισα στη ζωή μου,γεμάτη γλυκύτητα,δοτικότητα και αγάπη.
Αγάπη για όλους,για τους φίλους της,για τα ζώα για κάθε τι κι όχι μονο για τα παιδιά της που τα λάτρευε και καμάρωνε,την Χριστίνα και τον Άδωνη που τα μεγάλωσε μάνα και πατέρας μαζί,με καθημερινό αγώνα.
Στην υπεράνθρωπη μάχη για τη ζωή της είχε σύμμαχό της τον σύντροφό της τον αγαπημένο της Θοδωρή,πάντα κοντά της,ημέρα και νύχτα στις δύσκολες μάχες που έδινε με μεγάλη αφοσίωση και ανιδιοτέλεια.Γνωρίζονταν από παιδιά,ήταν συμμαθητές στο σχολείο αλλά συνδέθηκαν μόλις πριν τρία χρόνια και έγινε ο φύλακας άγγελός της.
Η Ιωάννα ξεχείλιζε από συναίσθημα κι είχε ανάγκη οχι τόσο να την αγαπούν όσο να αγαπά και να προσφέρει στους συνανθρώπους της.
Θυμάμαι κάποτε μεγάλωνε παπαγαλάκια “lovers” τα γνώριζε ένα-ένα στο μεγάλο τους κλουβί,τους μιλούσε και καθόταν να τα κοιτάζει με τις ώρες.
Με το χιούμορ της είχε βαφτίσει “Μεσσαλίνα” μια λευκή σκυλίτσα που ήταν η συντροφιά της για πολλά χρόνια και όταν εφυγε από βαθιά γεράματα,μετά από καιρό,υιοθέτησε τον “Οθέλλο” ένα κατάμαυρο σκυλάκι Black Russell που είχαν εγκαταλείψει στα χιόνια για να πεθάνει.Ταξίδεψε κάποια Χριστούγεννα μέχρι την Θήβα για να τον σώσει.
Τώρα το σκυλάκι ορφανεύει για δεύτερη φορά.
Τάϊζε τα εγκαταλειμένα γατάκια της γειτονιάς μαζί με τον αγαπημένο της Θοδωρή,ενώ ήταν πιά σοβαρά άρρωστη και πολύ αδύναμη.
Δεν θα ξανακούσουμε την γλυκειά,απαλή φωνή της με την καθαρή άρθρωση,αυτή που συνόδευε τις μουσικές εκπομπές της στο ραδιόφωνο και πιο παλιά στη τηλεόραση.
Είχε πάθος με την δημοσιογραφία το ραδιόφωνο και το γράψιμο.
Πριν την κρίση τη βρήκε για πρώτη φορά ο καρκίνος του μαστού και με μαστεκτομή νίκησε με επιτυχία την κακιά αρρώστια.Έτσι αναγκαστικά βγήκε στη σύνταξη από τη δουλειά της.Μετά την κρίση έκανε ένα σωρό δουλειές για την επιβίωση,ασφάλειες,
διεκπεραιώσεις, γραμματέας και δασκάλα μικρών παιδιών.Χίλιες φορές έπεσε και χίλιες φορές ξανασηκώθηκε και ξανάρχιζε την προσπάθεια σχεδόν με ενθουσιασμό.
Κι όταν οι τεράστιες ασταμάτητες δυσκολίες της επιβίωσης την λύγιζαν έλεγε «εντάξει πρέπει να εξασφαλίσω τα καθημερινά,αλλά πού είναι η ψυχή μου; πώς να ανθίσει λίγο με τέτοια φορτία που έχω,τι έγιναν τα όνειρά μου;»
Υπάρχει ένα γνωμικό που λέει «πρέπει να έχεις μεγάλα όνειρα για να μην κινδυνεύεις να τα χάσεις όταν τα κυνηγάς».
Σε κάθε νέα αρχή,η Ιωάννα ονειρευόταν και πάλι,έκανε σχέδια ,χαμογελούσε και έλπιζε.Με ρομαντισμό και συναίσθημα, ακόμα και στις πιο μαύρες ώρες της μάχης που έδινε απο τους διαρκούς φρικτούς πόνους δεν έπαψε να αγωνίζεται και να πιστεύει για ένα θαύμα.
Οι απογοητεύσεις που βίωσε από συμπεριφορές σε όλη της τη ζωή,οι αδικίες και οι τεράστιες δυσκολίες ποτέ δεν σκλήρυναν την ψυχή της.Αντί να κατηγορήσει,να παραφερθεί να ανταποδώσει στρεφόταν πάλι στην αξιοπρέπεια,την ηπιότητα την αγάπη και πάντα σκεφτόταν τα δύο καλά παιδιά της που έφερε στον κόσμο,που αγαπούσε πολύ περισσότερο από τον ίδιο της τον εαυτό.Ακέραιη και υπεύθυνη συχνά κατηγορούσε τον εαυτό της για λάθος επιλογές γιατί ήταν σπάνιες οι χαρές κι η ηρεμία που της άξιζαν τόσο.
Ομως η επιτυχία,η νίκη της ΕΠΙ της τύχης είναι ότι από την γέννησή της έως το τέλος ήταν ένα σπάνιο,ξεχωριστό πλάσμα,ένας μεταξωτός άνθρωπος.Η ψυχή της θα ταξιδέψει στο φως,στην ειρήνη και στην αγάπη που έκανε πράξη σε όλη της τη ζωή .!
Γιατί το μόνο που θα μείνει από εμάς είναι η αγάπη..!!
Αφιερωμένο με αγάπη από τη φίλη της Ναταλία (Θάλεια) Παντελή.!! 
