Του Παύλου Παπαδάτου
Χαρίζει ελπίδα στη γη και σου ανοίγει ένα παράθυρο στον ουρανό!
Άσε το βλέμμα σου να χαθεί μέσα στο απέραντο γαλάζιο, εκεί που χάνεται και ο ήλιος. Ανυπέρβλητο ηλιοβασίλεμα. Το μαγευτικό τοπίο γαλήνης και κατάνυξης της Μονής που κτίστηκε το 17ο αιώνα, σαν κουρνιασμένη φωλιά πάνω σ’ένα κάθετο γκρεμνό, είναι σαν να θέλει να επικοινωνήσει με τον ίδιο το Θεό. Είναι σα να θέλει να σου ανοίξει ένα παράθυρο στον ουρανό. Αν πας εκεί και βιαστείς να φύγεις, είναι σα να θες να ξεφύγεις από τον ίδιο σου τον εαυτό.
Αν ζούσε ο διάκος Ευσέβιος που ήταν ο τελευταίος των «Μοϊκανών» θα σου μιλούσε για τη μεγάλη και πλούσια ιστορία της Μονής, θα σε ξεναγούσε να δεις τα ανεκτίμητα κειμήλια, θα σου μιλούσε για τα λείψανα των Αγίων και τις κάρες των κτητόρων της Μονής που βρίσκονται εκεί, και σίγουρα θα ζητούσε και την δική σου βοήθεια να αναστυλώσει όσα κατέστρεψε ο τελευταίος μεγάλος σεισμός που τον βρήκε ολομόναχο και πολύ μα πολύ γέρο και αδύναμο μέσα στο κελί του. (Πολλά χρόνια πριν, η Μονή είχε 80 μοναχούς)
