Λατρεμένο μου παιδί… Φίλιππέ μου …. αυτό το μόνιμα φωτεινό χαμόγελό σου κι η απέραντη αγνή αγάπη που πρόσφερες σε όλους, μένουν ανεξίτηλα και μου δίνουν κουράγιο να συνεχίσω.. Έζησες φαινομενικά ευτυχισμένος και ουσιαστικά βαθιά περίλυπος για τις αδικίες και την ασχήμια του κόσμου μας.. Δεν ανταποκρίθηκες στις σχολικές προσδοκίες και η ψυχική σου ισορροπία κλονίστηκε από αδυναμία αποδοχής του εαυτού σου έτσι όπως ήσουν, ναι μεν τόσο χαρισματικό και καλόκαρδο πλάσμα, αλλά έξω από τα κοινωνικά στερεότυπα που πιστεύεται ότι εξασφαλίζουν την επιτυχία στη ζωή… Εύχομαι η θυσία σου να αποτελέσει παράδειγμα για αποφυγή του κατακερματισμού της προσωπικότητας των παιδιών τα οποία δεν εντάσσονται σ’ ένα ανόητο ακαδημαϊκό σύστημα και σε μια μηχανιστική μάθηση που αγνοεί τα επιμέρους ενδιαφέροντα και τις δεξιότητές τους.. Θα σε σκέφτομαι χαμογελαστό στον Παράδεισο κι ένα κομμάτι μου ταξιδεύει μαζί σου για πάντα.. η μάνα σου.. το ζουφουλιό σου..
