Έτσι στο τυχαίο, έμαθα για το Διονύση,
έφυγε στα ξαφνικά, πίσω δε θα γυρίσει.
“Καλό παιδί”, φώναξε η παρέα όλη μαζί,
κι ένα χαμόγελό μας έστειλε, έτσι να ζη…
Του’ χε μείνει από βενζίνη τ’ αυτοκινητάκι,
ζητούσε λίγη, στο χέρι άδειο ένα μπουκάλι.
Έτυχε να περνώ, λύσαμε το προβληματάκι,
μ’ ευχαρίστησε κι έλαμπε από χαρά μεγάλη…
Στιγμές, λεπτά κι ώρες και μήνες πάνε,
στάλες του ποταμού, πίσω δε γυρνάνε.
Διονύσης Μοσχονάς, το “καλό παιδί”..
Μια στιγμή, ένα χαμόγελο είν’ η ζωή μας,
ανάμνηση μιας λεπτομέρειας, η ύπαρξή μας.
Στην τελευταία μας στιγμή, μία βουή…
Βαγγέλης Θεοφιλατος του Αθηναγόρα
