Αποτέλεσε για τους νησιώτες και τους ταξιδιώτες τη γέφυρα της ηπειρωτικής Ελλάδας με το Βαθύ, το λιμάνι της χώρας στην Ιθάκη και το μικρό και γραφικό λιμανάκι της Αγίας Ευφημίας στην Κεφαλονιά
Βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του 1980, μιας δεκαετίας όπου το ένα μετά το άλλο τα επτανήσια βαπόρια βάφονται στο μπλε, που συνήθως “ψηλώνει” στην πλώρη.
Αποτέλεσε για τους νησιώτες και τους ταξιδιώτες τη γέφυρα της ηπειρωτικής Ελλάδας με το Βαθύ, το λιμάνι της χώρας στην Ιθάκη και το μικρό και γραφικό λιμανάκι της Αγίας Ευφημίας στην Κεφαλονιά.
Μέσα σε αυτά και το μικρούλι αλλά συμπαθέστατο βαποράκι, “ΘΙΑΚΙ”. Το πρωτοείδα στο λιμάνι του Αστακού το 1985. Στόλιζε με την όμορφη, στρουμπουλή σιλουέτα του, το λιμάνι της μικρής τότε κωμόπολης του νομού Αιτωλοακαρνανίας.
Με μόλις 56,06m ολικό μήκος και 10,07m πλάτος , είχε ναυπηγηθεί το 1961 στη Γερμανία και εξυπηρέτησε για αρκετά χρόνια της νιότης του στη Δανία.
Οι εσωτερικοί χώροι του πλοίου ήταν όλοι κι όλοι δύο σαλονάκια, το κύριο και το πλωριό. Το κύριο μάλιστα είχε θέσεις πούλμαν. Οι εξωτερικοί του χώροι ήταν πιο χαρισματικοί και ο περισσότερος κόσμος προτιμούσε να απολαμβάνει έξω, τη θάλασσα και τις ακτές του Ιονίου.
Όμως αυτό που έκανε πιο πολλή εντύπωση, ήταν η ξύλινη κουβέρτα του γκαράζ του. Σπάνιο για το μάτι του ταξιδιώτη να βλέπει Ι.Χ., φορτηγά και πούλμαν να πατάνε πάνω σε ξύλο
Η μικρή αλλά πάντα φιλόξενη Γέφυρά του, υποδεχόταν κάθε λογής ταξιδιώτη, όπως και τον υπογράφοντα αυτού του κειμένου, που ήταν τότε μικρό παιδάκι με κοντά παντελονάκια. Η πρύμνη του τότε ανοιχτή, χωρίς υπερκατασκευή, σαν “παντόφλα” έμοιαζε περισσότερο. Όμως αυτό που έκανε πιο πολλή εντύπωση, ήταν η ξύλινη κουβέρτα του γκαράζ του. Σπάνιο για το μάτι του ταξιδιώτη να βλέπει Ι.Χ., φορτηγά και πούλμαν να πατάνε πάνω σε ξύλο. Έβγαζε μια αρχοντιά αυτό το πλοίο, όπως και να το κάνεις.
Αποτέλεσε για τους νησιώτες και τους ταξιδιώτες τη γέφυρα της ηπειρωτικής Ελλάδας με το Βαθύ, το λιμάνι της χώρας στην Ιθάκη και το μικρό και γραφικό λιμανάκι της Αγίας Ευφημίας στην Κεφαλονιά.
Στην Αγία Ευφημία διανυκτέρευε και ξεκινούσε το πρωί στις 9:15 το δρομολόγιο του για το Βαθύ και τον Αστακό. Από Αστακό αναχωρούσε στις 14:00 για το ταξίδι της επιστροφής.
Χωρούσε 200 επιβάτες και 40 I.X. οχήματα. Ταξίδευε με 13 κόμβους. Αγοράστηκε από την κεφαλονίτικη εταιρεία “Πνοή” και κατέφτασε στην Ελλάδα το 1984, φορώντας λευκά και έχοντας τα όκια από τις άγκυρες πάνω στην ίσαλο γραμμή και γι αυτό το λόγο δεν διακρίνονταν σαφώς σε φωτογραφίες εποχής. Λίγο καιρό αργότερα το βαποράκι φόρεσε το “παραδοσιακό” μπλε των Επτανήσων και τα όκια “σκαρφάλωσαν” πιό ψηλά στην πλώρη και πιο εμπρός, ενώ η κεντρική ψευτοτσιμινιέρα αφαιρέθηκε.
Λόγω του σύντομου χρόνου του ταξιδιού της γραμμής του, κατά τις αφίξεις του στο λιμάνι του Αστακού, υπήρχε ανταπόκριση με το ΚΤΕΛ για Αθήνα και έτσι οι επιβάτες είχαν εύκολη πρόσβαση στο “κλεινόν άστυ” και αντίστροφα.
Ο ανταγωνιστής του εκείνη την εποχή θα μπορούσαμε να πούμε πως ήταν το αρκετά μεγαλύτερο “ΙΟΝΙΣ”, που όμως έπιανε Πάτρα – Σάμη – Βαθύ. Το “ΘΙΑΚΙ” ουσιαστικά ήταν μοναχοβάπορο στη γραμμή του και γι αυτό αγαπήθηκε τόσο πολύ.. γιατί την αγάπη του κόσμου δεν την μοιραζόταν με άλλο βαπόρι.
Σήμερα υπάρχει μόνο στις καρδιές μας.. αυτών που το ταξίδεψαν, που το έζησαν αλλά κυρίως το αγάπησαν.
Ο παλιός και άδικος νόμος περί 35ετίας ορίου ηλικίας, έκοψε τα φτερά στο “ΘΙΑΚΙ” και το υποχρέωσε βίαια να τερματίσει την καριέρα του το 1996. Λίγο αργότερα δούλεψε σε γραμμή της Αλβανίας και η δεκαετία του 2000 το βρήκε παροπλισμένο και σακατεμένο στο λιμάνι του Μπρίντιζι.
Σήμερα υπάρχει μόνο στις καρδιές μας.. αυτών που το ταξίδεψαν, που το έζησαν αλλά κυρίως το αγάπησαν.
Σίμος Μιχάλογλου
Πηγή: arxipelagos.gr
