Στο ”Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες” ο Χατζηχρήστος κι εγώ,
σε μια σκηνή της ταινίας πρέπει να πηδήξουμε από το παράθυρο,
για να το σκάσουμε από έναν υποτιθέμενο φονιά.
Σκηνοθετεί ο συγγραφέας Αλέκος Σακελλάριος,
και μας δείχνει στην Ζαίμη ένα παράθυρο στον 2ο όροφο.
”Απ’ εκεί” μας λέει. ”Είστε;”
Βέβαια, οι πυροσβέστες από κάτω θα ήταν με τεντωμένο πανί.
”Εντάξει” του λέμε, ”είμαστε”.
Ανεβαίνουμε.
Ένας πυροσβέστης μας λέει: ”Δεν είναι τίποτα. Να έτσι”.
Και μας κάνει επίδειξη πως να πέσουμε τεχνικά.
Πηδάει και ακούμε ένα μπαμ κι ένα ωχ,
αφού δεν κράταγαν αρκετά τεντωμένο το πανί οι συνάδελφοί του.
”Ποιος θα πηδήσει πρώτος;” φωνάζει από κάτω ο Σακελλάριος.
”Εγώ” του φωνάζω, για να πάρω γρήγορα την κρυάδα.
Ανεβαίνω στο περβάζι.
”Έτοιμος;” φωνάζει ο οπερατέρ μας, ο άσος Αριστείδης Καρύδης – Φουκς.
Βλέπω το χάος, τα πόδια μου τρέμουν.
Γυρίζω στον Χατζηχρήστο: ”Μωρέ Κώστα, φοβάμαι”, του λέω.
Ο Κώστας κοιτάζει κάτω,
βλέπει που όλο το Πολυτεχνείο είχε μαζευτεί να δει και μου λέει:
”Τώρα εκτεθήκαμε, πέθανε”.
Και πηδάω και ακολουθεί κι εκείνος.
Η σκηνή είχε πετύχει.
Ντίνος Ηλιόπουλος
…………………………………………………………………………………………..
Απόσπασμα από το βιβλίο: ”Ένας Ηλιόπουλος ονόματι Ντίνος”
