Μετά από έναν μήνα από πρεμιέρες στην ελληνική τηλεόραση, όπου κάθε νέα σειρά αποθεωνόταν, σε μια αδόκιμη σφυγμομέτρηση, μπορούμε να πούμε ότι το Maestro του Παπακαλιάτη απέσπασε το πιο θερμό υποθετικό χειροκρότημα.
Αν δηλαδή οι ταινίες στη Βενετία και τις Κάννες δέχονται standing ovation, του Παπακαλιάτη ήταν το μεγαλύτερο. No pun intended
Φυσικά, αυτά τα τσιτάτα που παίζουν διαρκώς φέτος όπως «αποθέωση στο Twitter», δεν έχουν να πουν τίποτα, γιατί είναι κατά βάση δίχως επιχειρήματα ή αφημένα σε μια συνήθεια. Δε γίνεται όλες οι νέες ελληνικές σειρές φέτος να είναι για αποθέωση από το Twitter.
Το Maestro σίγουρα είναι από τις 2-3 καλύτερες και υπάρχει εξήγηση γι΄αυτό. Είναι μια σειρά με περισσότερα συν από τα πλην, αλλά δεν σημαίνει πως δεν έχει πλην.
Μετά από 3 επεισόδια, δείγμα ασφαλές για να μιλήσει κάποιος για το Maestro, ας δούμε κάποια στοιχεία της σειράς που τα παραδέχονται όλοι, αλλά και κάποια που συζητιούνται κυρίως σε παρέες, αλλά δεν τα λένε δημόσια όσοι την αποθεώνουν.
Ζήτημα προετοιμασίας
Το Maestro έχει μια πολύ καλή βάση γιατί είναι μια σειρά που δουλεύεται 2 χρόνια τώρα, έχει μόλις 9 επεισόδια, αν δεν κάνουμε λάθος, κι αυτό σημαίνει περισσότερος χρόνος να δουλευτεί η κάθε σκηνή. Όπως σημαίνει κι ότι οι ηθοποιοί δεν είναι μηχανές του κιμά όπως στον Σασμό ή τη Γη της Ελιάς, να γυρίζουν 200 επεισόδια τη σεζόν, τη μια μέρα το επεισόδιο 100, την άλλη το επεισόδιο 79 και την ίδια μέρα το επεισόδιο 35.
Όσο κι αν οι βοηθοί σκηνοθέτη εξηγούν στους ηθοποιούς τι συμβαίνει σε κάθε σκηνή και τους λένε να ξεχάσουν το τι θα συμβεί μετά, που το έχουν γυρίσει, ο ηθοποιός δυσκολεύεται να ξεχάσει ό,τι γνωρίζει. Άρα, η συνθήκη της μίνι σεζόν διευκολύνει τους ηθοποιούς να τα δώσουν όλα σε κάθε σκηνή.
Για να γίνει κατανοητό αυτό, σκεφτείτε τους ηθοποιούς σαν σπρίντερ ή δρομείς, ανάλογα τη σειρά. Στη σειρά των 200 επεισοδίων είναι δρομείς, διαχειρίζονται τις αντοχές (=ερμηνευτική δεινότητα), στη σειρά των 9 επεισοδίων είναι σπρίντερ, τρέχουν σαν να μην υπάρχει αύριο.
Τα άρτια τεχνικά στοιχεία στο Maestro
Αυτό είναι κάτι που το είχε πάντα ο Παπακαλιάτης. Στο Maestro βέβαια είναι στην ιδανικότερη εκδοχή τους. Μουσική, φωτογραφία, κινηματογράφιση, είναι στα 2-3 κορυφαία των τελευταίων ετών. Κι αυτό συνδέεται με τον διαθέσιμο χρόνο που είχε ο Χριστόφορος για τα γυρίσματα και μετά το μοντάζ. Πολύ καλό μοντάζ επίσης. Κι ο ίδιος δείχνει εξέλιξη σε σκηνοθετικό επίπεδο.
Καβογιάννη και Μουρατίδης είναι ο πυρήνας
Οριακά αδιάφορη η Αλεξίου. Έχει χάσει αισθητά την επαφή του με το να είναι ο ίδιος ηθοποιός ο Παπακαλιάτης. Αρκετά «δειλή» στο παίξιμο της η Κλέλια Ανδριολάτου αν και άκρως σαγηνευτική στις εκφράσεις της. Αλλά αυτό που δίνουν η σπουδαία Καβογιάννη και ο εξίσου υπέροχος Φάνης Μουρατίδης, επισκιάζουν ή, ακόμα ακόμα, τραβάνε προς τα πάνω και τους υπόλοιπους.
Οι εύκολες σεναριακά επιλογές
Ίσως, αν αυτά τα ζητήματα που καταπιάνεται η σειρά, η ομοφοβία, η βία προς τη γυναίκα κτλ., αν τα βλέπαμε πριν 1-2 χρόνια, να μην ήταν τόσο…αδιάφορα. Τι θέλω να πω με αυτό; Ότι τώρα πραγματικά έχουμε μπουκώσει από την πραγματικότητα, που δεν βρίσκω ανάγκη να το βλέπουμε και στη μυθοπλασία.
Προφανώς και δεν θα κάνουμε σαν να μην υπάρχει, ούτε είναι μεμπτό να υπάρχει μια σύνδεση με την πραγματικότητα. Αλλά όταν τα κολλάς όλα μαζεμένα, είναι σαν να έχεις κάνει μια λίστα με θέματα που θες να θίξεις και απλά να πατάς το τσεκ. Αυτό δεν πιστεύω πως κολλάει και πολύ με την μυθοπλασία και την τέχνη του storytelling. Εύκολες ως και φθηνές επιλογές στο σενάριο.
Έχει ξεπατικώσει τους πάντες και τα πάντα ο Παπακαλιάτης στο Maestro
Αυτό είναι κάτι που από την εποχή του Αν το προσάπτουν στον Χριστόφορο. Εγώ δεν το βρίσκω κακό. Δεν θεωρώ κι ότι ξεπατικώνει. Θα έλεγα πως περισσότερο θέλει να απευθυνθεί στις μνήμες του, στις επιδράσεις του, στους δικούς του ήρωες της τέχνης. Κάνει λίγο κάτι πιο κραυγαλέο απ΄αυτό που κάνει ενίοτε ο Ταραντίνο. Στο Maestro είναι πιο έντονο, αλλά δεν το βρίσκω ενοχλητικό. Είναι κι αυτό ένα στοιχείο του καλλιτέχνη Χριστόφορου.
