Σε αυτά τα 4 χρόνια που το Casa de Papel βρίσκεται στη ζωή μας και αποτελεί θέμα συζήτησης κάθε φορά που εμφανίζεται μια νέα σεζόν, υπήρχε πάντοτε ένα μεγάλο ερώτημα: πόσο θα μπορούν να το συνεχίζουν χωρίς να γίνεται βαρετό;
Η 3η σεζόν έδειξε ότι η απάντηση στο ερώτημα έτεινε προς το «μάλλον κάπου εδώ πεθαίνει». Τα ίδια σκεφτόμασταν και μέχρι το 7ο επεισόδιο της 4ης σεζόν. Όσο ουσιαστικός χαρακτήρας ήταν η Αλίσια Σιέρρα, δε μπορούσε να περισώσει την ξενέρα από την κατρακύλα του Professor που φαινόταν ένας τυχαίος καθοδηγητής ληστείας και όχι ο τύπος που ξεφτίλισε τους πάντες με την ευφυία του.
Η εισβολή του Γανδία έδωσε μια τονωτική ένεση στο τιμ του Casa de Papel και επανέφερε τη συμμορία σε μια κατάσταση επαγρύπνησης όπου η ευστροφία πρέπει να κινείται με ταχύτητα Formula 1.
Τα 3 τελευταία επεισόδια της 4ης σεζόν ήταν συναρπαστικά, με το συναίσθημα ίδιο με αυτό των πρώτων δύο κύκλων. Και στο πρώτο μισό της 5ης σεζόν μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει μια συνέχεια. Αν αφήσει κανείς στην άκρη τις 4-5 σκηνές flash back σε κάθε επεισόδιο, με κάποιες να κρατούν πολύ και με μόνο ένα συγκεκριμένο storyline να χτίζει κάτι για το δεύτερο μέρος, τα 5 επεισόδια που κυκλοφόρησαν στο Netflix είχαν όλα τα στοιχεία που μας έκαναν να γουστάρουμε το Casa de Papel.
Ένα σενάριο που πηδάει τον πήχη για πλάκα σαν την Ισινμπάγιεβα, μεταβάσεις από τις σκηνές δράσης στα σημεία που ενορχηστρώθηκε ο τρόπος δράσης, ο χαρακτήρας της Ρακέλ είναι καλύτερος από κάθε άλλη σεζόν, το ντουέτο του Καθηγητή με την Αλίσια προσφέρει ένα σταθερό σημείο παρακολούθησης για τον θεατή και μέσα σε αυτά, υπάρχει και το τέλος, όπου έχουμε το μεγαλύτερο σοκ που έχει προκαλέσει σε αυτές τις 5 σεζόν η σειρά.
Ναι, θα θέλαμε να εκλείπουν αυτές οι εκτός λογικής του σεναρίου σκηνές όπου η συμμορία αφήνει τα όπλα στο πάτωμα και κανείς δεν προσέχει τους ομήρους μην τα πάρουν, γιατί το έχει κάνει κατά κόρον με ατσουμπαλοσύνη για να δικαιολογήσει την εξέλιξη των πραγμάτων. Το περιμένεις όμως αυτό από το Casa de Papel και μαθαίνεις να το απομακρύνεις από τη γενική εικόνα.
Εστιάζεις στο πλάνο, στη διαχείριση των κρίσεων, στην ευφυία του Καθηγητή, στο πώς έχει επηρεάσει προς το καλύτερο τους υπόλοιπους ηθοποιούς, ενώ το καλό σε αυτή τη σεζόν είναι πως επιτέλους ο Ρίο συμμετέχει ελάχιστα διαλογικά και το αδιάφορο παίξιμο του δεν αλλοιώνει τις υπόλοιπες ερμηνείες.
Ο Παλέρμο, η Ρακέλ και σε έναν μικρό βαθμό ο Ντένβερ, είναι οι χαρακτήρες με την ανοδική πορεία σε αυτή τη σεζόν, ενώ ευτυχώς δεν δίνεται ιδιαίτερα μεγάλη συμμετοχή και στον Αρτουρίτο που παραμένει για μπάτσες κι είναι κάκιστα δομημένος χαρακτήρας. Ως καρικατούρες εξακολουθούν να λειτουργούν ο Συνταγματάρχης Καρίγιο και οι λοιποί της αστυνομίας, ενώ θα μπορούσε να γίνει καλύτερο κάστινγκ στους στρατιώτες που επιστρατεύονται για εισβολή στην Τράπεζα της Ισπανίας.
Τα παραπάνω είναι όμως ψεγάδια που τα έχουμε αποδεχτεί για το Casa de Papel και έχουν διαμορφώσει τις απαιτήσεις αλλιώς. Με αυτό το πρώτο μισό η σειρά γίνεται όντως μύθος και έχει ταυτόχρονα αξία και για το τώρα της αφήγησης, αλλά και για αυτό που θα ακολουθήσει. Παράλληλα, η παρουσία του Μπερλίν με τον γιο του στα flash backs, αφήνουν τη φαντασία να οργιάσει και κάποιο βαθύ ένστικτο λέει ότι ο γιος θα κρίνει τις ισορροπίες και θα είναι ο άσος στο μανίκι του Καθηγητή στο τέλος.
