Για να αντέξει το οτιδήποτε στο πέρασμα των ετών ως ανάμνηση, θα πρέπει να έχει κάτι το ιδιαίτερο. Και αυτό το ιδιαίτερο του εξασφαλίζει την αιωνιότητα μέσω της μνήμης όσων το δοκίμασαν από τους πρώτους. Έτσι συνέβη με αυτό το κρουασάν περιπτέρου.
Μπορεί να εξελίχθηκε στην πορεία των ετών, μπορεί να υπάρχει στα περίπτερα ως και σήμερα και να το τρώνε άλλα πιτσιρίκια, αλλά είναι στις γενιές των 90s που έχει μείνει ανεξίτηλο, γιατί στα δικά τους χρόνια πρωτοβγήκε και αποτέλεσε κάτι το πρωτόγνωρο σε μια εποχή όπου δεν υπήρχε πληθώρα.
Μιλάμε για μια εποχή όπου είχες ένα σουβλατζίδικο στη γειτονιά σου και περπατούσες συνήθως κανένα τέταρτο πήγαινε και άλλο τόσο στο γύρνα. Τώρα, αν δεν παραγγείλεις, στα 5 λεπτά από το σπιτι σου θα βρεις σουβλατζίδικο.
Σε εκείνη λοιπόν την εποχή που όλα είχαν την αγνότητα του σπανιότερου, το κρουασάν choco της 7 Days ήταν η υπέρτατη επιλογή για σνακ στο δεύτερο διάλειμμα του σχολείου ή το απόγευμα μετά το σχολείο και τη μπάλα με φίλους στη γειτονιά. Πριν έρθει καλοκαίρι και το ρίξουμε στα παγωτά, αυτό το κρουασάν ήταν η μόνη μας τροφή.
Τι το κάνει να διαφέρει από τα υπόλοιπα, όπως το τσιπικάο ή το κλασικό μόλτο; Ότι είχε περισσότερη γέμιση, ότι συνήθως αυτή η γέμιση ήταν λευκή σοκολάτα ή βανίλια και ότι είχε επικάλυψη σοκολάτας και μετά στη δεύτερη στρώση λωρίδες κομματιών σοκολάτας. Οπότε, όταν το δάγκωνες, έσπαγες πρώτα την σοκολατένια κρούστα, μετά έτρωγες τη σφολιάτα του κρουασάν και άνοιγες το «παράθυρο» για να «φυσήξει» η γέμιση στον ουρανίσκο.
Η έξτρα ιδιαιτερότητα για αυτό το κρουασάν, ήταν πως είχε και κρεβατάκι. Ήταν ο Κάρολος των κρουασάν ή κάτι τέτοιο. Εκτός από το κλασικό περιτύλιγμα, είχε και χάρτινο κάμπριο, ώστε μπορούσες να το φας με διαφορετικό τρόπο και ένιωθες πως τρως κάτι περισσότερο. Δεν το έτρωγες κάθετα δηλαδή, δεν κρατούσες το κρουασάν.
Κρατούσες το χάρτινο και έτρωγες το κρουασάν πλαγιαστό, οριζόντιο. Μπορούσες με αυτόν τον τρόπο να το «ξεκαπακώσεις», να του φας δηλαδή την πάνω πλευρά και να το κάνεις κι αυτό καμπριολέ.
Μια ανάμνηση που μας έρχεται, είναι ενός φίλου που είχαμε πάει σπίτι του και το είχε βάλει στο τραπέζι και το έτρωγε με μαχαιροπήρουνο ο θεούλης.
Αυτή ήταν και η μαγεία του κρουασάν αυτού. Σου έδινε τη δυνατότητα να πειραματιστείς με το πώς θα το φας. Ήταν καθαρά και μόνο θέματα αίσθησης. Αλλά γι’ αυτό ξεπουλούσε στα περίπτερα της γειτονιάς.
