Υπήρχε μία εποχή μακρινή και αθώα που το καλοκαίρι και η επιτυχία του μετριόταν στα παιδικά τεφτέρια μας με δύο αριθμούς. Αυτούς των μπάνιων και των παγωτών.
Και αν τα μεν πρώτα ήταν περιορισμένα ανάλογα με την περίοδο που οι γονείς μας έπαιρναν άδειες από τις δουλειές τους, τα δε δεύτερα υπήρχαν σε κθημερινή βάση, ακόμα και δύο τρεις φορές τη μέρα ανάλογα το χαρτζιλίκι, τη διάθεση ή τους συγγενείς που θα κερνούσαν. Την εποχή εκείνη οι κολοσσοί των παγωτών είχαν δύο ονόματα, ΕΒΓΑ και ΔΕΛΤΑ.
Οι ναυαρχίδες αυτών των εταιρειών στο θέμα των παγωτών που απευθύνονταν στα παιδιά ήταν η Καραμπόλα της ΕΒΓΑ και το αντίπαλο δέος το Lucky Cap της ΔΕΛΤΑ. Ο κύριος λόγος της μεγάλης επιτυχίας τους στα παιδιά δεν ήταν οι ξεχωριστή τους γεύση ή ο συνδυασμός γεύσεων. Εκείνη την εποχή η κρέμα βανίλια και η κρέμα σοκολάτα της κάθε εταιρείας χρησιμοποιούνταν σε σχεδόν κάθε παγωτό της (με μικρές εξαιρέσεις όπως το καϊμάκι, η μαρένγκα κοκ) και υπήρχε πολύ διακριτή γεύση ανάμεσα στις κρέμες των δύο εταιρειών.
Ο λόγος που τα δύο αυτά παγωτό έμεναν για δεκαετίες πολύ ψηλά στις προτιμήσεις των μικρών παιδιών ήταν τα παιχνίδια που έκρυβαν στον πάτο τους. Σε μία μικρή συσκευασία η οποία περιείχε μόνο 100-110 γραμμάρια παγωτού θα περίμενες ένα παιδάκι να ζητάει ένα πολύ μεγαλύτερο παγωτό για να απολαύσει. Μέγα λάθος, γιατί τα άλλα παγωτά δεν έκρυβαν δώρα-εκπλήξεις στο κάτω μέρος της συσκευασίας.
Η αλήθεια είναι ότι πρώτα σκίζαμε τη συσκευασία να δούμε τι δώρο είχαμε κερδίσει και μετά απολαμβάναμε την Καραμπόλα μας και το Lucky Cap μας. Η αξιοπιστία και η γνωστή γεύση των παγωτών αυτών των εταιρειών δε χωρούσε αμφισβήτησης, τα δώρα όμως χωρούσαν κριτικής και ανάλογα σε ποιο έπεφτες, αισθανόσουν διαφορετικά.
Μιλάμε για πολύ μικρά δώρα που χωρούσαν στην παλάμη ενός μικρού παιδικού χεριού.
Μπορεί από την πάνω πλευρά να υπήρχε πάντα η ίδια τριάδα βανίλιας, σοκολάτας και φράουλας, χωρίς σιρόπια, μπισκότα και ξηρούς καρπούς, χωρίς κάποια πλούσια γεύση, χωρίς κάτι σπάνιο όπως η μπανάνα ή το σοκολατομπισκοτομπαλάκι του Μάγκνουμ, στην κάτω πλευρά όμως, στο παιχνίδι΄, υπήρχε πάντα μία νέα έκπληξη.
Μικρά παιχνιδάκια, ενός ή δύο κομματιών, αυτοκινητάκια, βαρκούλες, αεροπλανάκια, φορτηγάκια, μπρελοκάκια, ζωάκια, βραχιολάκια, απ’ όλα είχε ο μπαξές.
Βλέποντάς τα τώρα, από την ενήλικη οπτική καταλαβαίνεις ότι δεν ήταν κάτι τρομερά ξεχωριστό, μπορούσε να γίνει επικίνδυνο για κατάποση σε συγκεκριμένες ηλικίες, όμως στα παιδικά μάτια μας ήταν ένα ακόμα παιχνίδι για τη συλλογή μας, ένα ακόμα μικρό καλοκαιρινό παιχνιδάκι που στην ανάμνησή μας συνδυαζόταν με τη γλύκα και τη δροσιά του παγωτού το οποίο τρώγαμε με το πλαστικό κουταλάκι που παίρναμε πάνω από τα ψυγεία της ΕΒΓΑ και της ΔΕΛΤΑ.
Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα τα δώρα αυτά συνδυάζονταν με διαγωνισμούς οπότε στην φαντασία μας έμπαινε και η ελπίδα της νίκης στον διαγωνισμό, η οποία θα έφερνε ένα ακόμα μεγαλύτερο δώρο.
Πέρα από το ίδιο το παγωτό, εκτός από το ίδιο το δώρο, η διαδικασία του να πάρεις τα συγκεκριμένα παγωτά από τα ψυγεία εκείνης της εποχής μετατρεπόταν σε μυσταγωγία. Να ανοίξεις το μαύρο πλαστικό καπάκι των ψυγείων με την ελπίδα να έχει μείνει μία Καραμπόλα, καθώς τα τότε ψυγεία δεν είχαν διάφανες συρόμενες πόρτες στο πάνω μέρος να μπορείς να δεις αν υπάρχει το παγωτό σου.
Άνοιγες με ελπίδα, έπρεπε να χωθείς βαθιά στο ψυγείο, να τεντωθείς ως εκεί που έφτανες για να βρεις το κουτί με το Lucky Cap ή την Καραμπόλα. Aν έμενες σε μικρό χωριό με ένα μόνο μαγαζί με ψυγείο παγωτών ήξερες ότι πρέπει να το πάρεις εκείνη τη στιγμή αλλιώς θα το έπαιρνε το επόμενο παιδί και αν τελείωνε θα περίμενες μέρες μέχρι να ξαναγεμίσει.
Ακόμα και αν ήσουν τυχερός και τα έβρισκες, αν ήσουν σε παρέα παιδιών που είχαν πάρει όλα το ίδιο παγωτό, ζούσες στην αγωνία αν το παιχνίδι που θα κέρδιζες θα ήταν κάποιο που δεν είχες ήδη στη συλλογή σου, αν θα ήταν καλύτερο από του διπλανού παιδιού, αν διάλεξες το σωστό παγωτό ή αν είχες αποτύχει καθώς το ακριβώς διπλανό στο κουτί είχε το παιχνιδάκι που σου έλειπε.
Δε θα σχολιάσουμε καν τις περιπτώσεις των παιδιών που έγιναν για πρώτη φορά κλέφτες σε τρυφερή ηλικία γιατί δεν είχαν χρήματα να αγοράσουν το παγωτό αλλά έβαζαν το χέρι στο κουτί του ψυγείο κλέβοντας το παιχνιδάκι. Φανταστείτε την απογοήτευση του επόμενου παιδιού που το αγόραζε και έβλεπε σκισμένο το ασημόχαρτο του πάτου και το δώρο να λείπει. Για τέτοια παιδική παράνοια μιλάμε.
Με τα χρόνια οι εταιρείες άλλαξαν τις συσκευασίες και δεκαετίες μετά τα παγωτά αυτά δεν έχουν την παλιά τους αίγλη, η Καραμπόλα πια βρίσκεται ως όνομα σε άλλο brand παγωτοβιομηχανίας, τα δύο αυτά παγωτά είναι πιο πολύ μία μακρινή αλλά όχι άσβηστη ανάμνηση 35ρηδων, 40ρηδων, ανθρώπων οι οποίοι στα 5 τους, στα 7 τους, είχαν αυτές τις μικρές χαρές συνδυάσει με το καλοκαίρι και τις βλέπουν πια να χάνονται στις νέες γενιές παιδιών.
πηγή menshouse.gr
