Σε περίπτωση που βρεθείτε σε κάποιο παιχνίδι γνώσεων, καλό είναι να γνωρίζετε ότι η ταινία «Η Αλίκη στο ναυτικό» ήταν η πρώτη έγχρωμη ελληνική στην ιστορία του κινηματογράφου. Αν, όμως, θέλετε πραγματικά να κερδίσετε τις εντυπώσεις και να… φλεξάρετε σε φίλους και γνωστούς, αξίζει να διαβάσετε το μυθικό τρικ στο οποίο κατέφυγε ο Αλέκος Σακελλάριος κατά την διάρκεια των γυρισμάτων.
Βρισκόμαστε στο 1960 και η Ελλάδα ετοιμάζεται να βάλει… χρώμα. Όχι στη ζωή της, όπως έλεγε παλαιότερη διαφήμιση, αλλά στο σινεμά. Η Φίνος Φιλμ, κορυφαία εταιρεία παραγωγής της εποχής, αποφασίζει να κλείσει το μάτι στο μέλλον γυρίζοντας την πρώτη έγχρωμη ταινία που δεν ήταν άλλη από την «Αλίκη στο ναυτικό». Όπως είναι εύκολα αντιληπτό, για τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο επιλέγεται η Αλίκη Βουγιουκλάκη, με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ στο πλευρό της και μια πλειάδα άλλων σπουδαίων ηθοποιών στο καστ, όπως ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, η Καίτη Λαμπροπούλου, ο Γιάννης Μαλούχος και άλλοι.
Επιπλέον επιλέγεται ο μετρ του είδους Αλέκος Σακελλάριος για την σκηνοθεσία, με τον ίδιο να υπογράφει και το σενάριο, ενώ το φιλμ ντύνεται μουσικά από τον Μάνο Χατζιδάκι. Όλα αυτά τα ονόματα βέβαια συνεπάγονται κι ένα αυξημένο κόστος, το ύψος του οποίου έκανε τον Φιλοποίμενα Φινο να… ιδρώνει και να αγχώνεται για το πόσο βαθιά θα έμπαινε το χέρι στην τσέπη.
Προφανώς ο προϋπολογισμός ήταν ήδη «φουσκωμένος» εξαιτίας του πιο ακριβού έγχρωμου φιλμ αλλά και του γεγονότος ότι το φιλμ θα περνούσε εξ ολοκλήρου τεχνική επεξεργασία στο εξωτερικό καθώς στην Ελλάδα δεν υπήρχαν αντίστοιχα εργαστήρια. Ο Φίνος υπολόγιζε ότι το κόστος θα έφτανε ήδη στα 2,5 εκατομμύρια δραχμές, όταν αντιλήφθηκε ότι υπήρχε μεγάλο θέμα με τους κομπάρσους.
Σύμφωνα με το σενάριο θα χρειάζονταν περίπου 100 άτομα για να υποδυθούν τους ναύτες που θα γέμιζαν το καράβι και φυσικά θα έκαναν παρέλαση στους δρόμους, αλλά όταν προέβη στους απαραίτητους λογαριασμούς, βγήκε από τα… ρούχα του! Λένε πως μιλώντας με τον Αλέκο Σακελλάριο και ακούγοντας τις «απαιτήσεις» του, του έκανε έναν λογαριασμό στο… γόνατο!
Οι 100 κομπάρσοι θα αμείβονταν με 80 δραχμές την ημέρα και τα γυρίσματα θα κρατούσαν περίπου ένα 20ήμερο, πράγμα που συνολικά μεταφραζόταν σε 160.000 δραχμές. Ποσό έτσι κι αλλιώς μεγάλο, που γινόταν τεράστιο αν συνυπολογίζονταν και τα ρούχα τους. Έκαστος θα απαιτούσε τρεις διαφορές στολές (απλού ναύτη, εξόδου, αγγαρείας) και ο Φίνος υπολόγισε ότι μαζί με καπέλα και τα υπόλοιπα αξεσουάρ όλο αυτό θα έφτανε στις 400.000. «Αυτά που μου ζητάς, στο τέλος θα κοστίσουν περισσότερο από όσο όλη η υπόλοιπη ταινία», κατέληξε, ζητώντας από τον Σακελλάριο να βρει λύση «εδώ και τώρα»!
Ο Έλληνας σκηνοθέτης, σεναριογράφος και πολλά άλλα, έφτασε στο σημείο να απευθυνθεί στην Σχολή Ναυτικών Δοκίμων ζητώντας 100 άτομα, αλλά εισέπραξε αρνητική απάντηση. Το ίδιο συνέβη κι όταν θέλησε απλά να του παραχωρηθούν στολές μόνο για τα γυρίσματα. Τότε συνέλαβε το απόλυτο κόλπο αφού είναι γνωστό πως η… πενία τέχνες κατεργάζεται.
Πήρε τελικά μόλις 16 κομπάρσους… Τους έβαζε να παρελαύνουν μπροστά από τον φακό του και στη συνέχεια οι ίδιοι 16 έτρεχαν πίσω, έπαιρναν ξανά θέση, αλλά αυτή τη φορά με διαφορετική σειρά και γωνία λήψης (για να μην τους πάρουν χαμπάρι) κι αυτό συνεχιζόταν τόσες φορές ώστε να φανούν πολλοί! Χάρη σε αυτό το ταχυδακτυλουργικό τρυκ όλα πήγαν κατ’ ευχήν, το κόστος δεν τίναξε στον αέρα το εγχείρημα και τον Φεβρουάριου του 1961 η ταινία βγήκε στις αίθουσες, κόβοντας 213.409 εισιτήρια και κατακτώντας την πρώτη θέση ανάμεσα στα 58 φιλμ εκείνης της σεζόν!
πηγή: menshouse.gr
