Στην αγαπημένη μας σειρά την γνωρίσαμε ως Τούλα και μετέπειτα ως Τουλίπ. Πάμε να μάθουμε περισσότερα για την ίδια, μέσα από την ενδιαφέρουσα συνέντευξη που έδωσε στην Ελευθερία Παπαζαφειράτου.
Το ευρύ κοινό σας γνώρισε μέσα από την επιτυχημένη σειρά “Τα καλύτερά μας χρόνια”. Είχατε όμως ιδρύσει και το “Θέατρο Υπ’ ατμόν”. Μιλήστε μας για αυτή τη δημιουργική κίνησή σας και αν θα επιθυμούσατε να κάνετε κάτι ανάλογο στο μέλλον.
Όντως το ευρύ κοινό με γνώρισε μέσα από την σειρά “Τα καλύτερα μας χρόνια” καθώς είναι η πρώτη μου τηλεοπτική δουλειά. Είναι μια πολύ σημαντική και ευτυχισμένη στιγμή για μένα και είμαι πραγματικά ενθουσιασμένη και ευγνώμων που συμμετέχω και εγώ σε μια τέτοια άρτια σειρά με υπέροχους συνεργάτες μπροστά και πίσω από τις κάμερες. Όλα αυτά με την υπέροχη παραγωγή μας την Tanweer productions,το καταπληκτικό σενάριο των Νίκου Απειρανθίτη και Κατερίνας Μπέη και φυσικά την καθηλωτική σκηνοθεσία του υπέροχου Σπύρου Ρασιδάκη. Στο παρελθόν όμως έχω κάνει και αρκετές θεατρικές δουλειές και ως ηθοποιός(στο Θεσσαλικό θέατρο, στην πειραματική σκηνή του Εθνικού θεάτρου και σε άλλα ιδιωτικά θέατρα της Αθήνας και της Λάρισας)και ως σκηνοθέτης . Επίσης έχω ιδρύσει με την αδερφή μου Θεοδώρα Μουκούλη η οποία είναι θεατρολόγος και ηθοποιός την ομάδα με όνομα “Θέατρο Υπ’ατμόν”. Επίσης μια σημαντική στιγμή αυτή για μένα. Ιδρύθηκε το 2007 στην Λάρισα (τότε κατοικούσα εκεί) και ήταν η πρώτη επαγγελματική θεατρική ομάδα της πόλης. Κάναμε πιστεύω ωραίες και προσεγμένες επαγγελματικές θεατρικές δουλειές και είμαι σίγουρη ότι θα ξανακάνουμε στο άμεσο μέλλον. Επίσης το Θέατρο Υπ’ ατμόν είχε και το δικό του θεατρικό εργαστήρι και απευθυνόταν σε ανθρώπους με καλλιτεχνικές ανησυχίες που ήθελαν να περάσουν δημιουργικά τον ελεύθερο τους χρόνο. Ένα εργαστήρι με μεγάλη επιτυχία και απήχηση που στο τέλος κάθε χρονιάς παρουσίαζε και μια θεατρική παράσταση.
Κάποιοι έχουν πει πως η υποκριτική ήρθε τυχαία στο ρου της ζωής τους. Κάποιοι πάλι θυμούνται από μικροί να το ανακοινώνουν σε γονείς, γιαγιάδες και φίλους. Άλλοι πιο συνειδητοποιημένα σε μεγαλύτερη ηλικία. Εσείς πότε αποφασίσατε ότι θέλατε να γίνετε ηθοποιός ή τι ήταν αυτό που σας έκανε να ασχοληθείτε με αυτή τη τέχνη;
Από πολύ μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου να είμαι μέσα σε χώρους τέχνης. Όχι μόνο σε θέατρα αλλά και σε σινεμά, σε συναυλίες κτλ. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με καλλιτεχνικές ανησυχίες. Σε μια οικογένεια που αγαπούσε πολύ όλες τις μορφές τέχνης και είχε αρκετούς φίλους σημαντικούς καλλιτέχνες. Τους θυμάμαι να έρχονται σπίτι μας ,να τους φιλοξενούμε, να τρώμε, να συζητάμε… Θυμάμαι πολύ έντονα επίσης, μικρούλα εγώ τότε, ένα Πάσχα στο εξοχικό μας στον Αγιόκαμπο Λάρισας να το περνάμε οικογενειακώς με τον σπουδαίο σκηνοθέτη Θόδωρο Αγγελόπουλο, ήταν προσωπικός πολύ καλός φίλος του μπαμπά μου. Όλος αυτός ο κόσμος με μάγευε αλλά τότε δεν τολμούσα ακόμα να πω ότι θέλω να ασχοληθώ και εγώ με την υποκριτική. Μόλις τελείωσα το λύκειο το αποφάσισα και ήρθα στην Αθήνα πέρασα τις εξετάσεις του Υπουργείου Πολιτισμού και γράφτηκα στην Δραματική σχολή Αθηνών του Γιώργου Θεοδοσιάδη που την ολοκλήρωσα το 2002. Είμαι από τους τυχερούς όπως αντιλαμβάνεστε που δεν είχα αντιρρήσεις για αυτή μου την απόφαση από το οικογενειακό μου περιβάλλον αντίθετα με στήριξαν πολύ και μπορώ να πω ήταν πολύ χαρούμενοι που ακολούθησα αυτό το δρόμο. Χαχαχαχα σπάνιο αλλά συμβαίνει!!!
Στη σειρά προσεγγίζεται ένα ευαίσθητο κοινωνικό θέμα, αυτό της γυναικείας κακοποίησης με όλες τις μορφές της και αναδεικνύεται το δικαίωμα της σωματικής, ψυχικής και συναισθηματικής απελευθέρωσης της γυναίκας. Πώς νιώθετε που μέσα από τον ρόλο σας, γίνατε αυτή η γυναίκα, που αποφάσισε να σπάσει τα δεσμά και από θύμα να γίνει ο ιδιοκτήτης του εαυτού της που μπορεί να ορίσει ως κανονικότητα πλέον την αγάπη και την ελευθερία;
Ααααχ ευαίσθητο θέμα που δυστυχώς ακόμα και το 2023 συμβαίνει δίπλα μας, γύρω μας…σε γνωστούς, σε φίλους σε εμάς τους ίδιους…Η γυναικεία κακοποίηση, οι γυναικοκτονίες, αλλά και η λεκτική βία κατά των γυναικών που υπομένουν , περιμένουν ότι κάτι θα αλλάξει και φυσικά δεν αλλάζει ποτέ ή αλλάζει προς το χειρότερο τις περισσότερες φορές. Μακάρι όλες μας να γινόμασταν “Τούλα”. Μακάρι βλέποντας αυτή τη σειρά, κάποιες γυναίκες που υποφέρουν, να πήραν δύναμη από την Τούλα και να έσπασαν τα δεσμά. Η Τούλα τόλμησε, έσπασε τα δεσμά και πήρε την ζωή στα χέρια της. Δεν είναι εύκολο αλλά ίσως ο μόνος δρόμος. Για αυτό και τώρα ζει την ζωή που της αξίζει, την ζωή που αξίζει σε όλους τους ανθρώπους. Είμαι πραγματικά ευτυχισμένη που ερμηνεύω αυτό το ρόλο στη σειρά. Μακάρι η Τούλα να γίνει παράδειγμα προς μίμηση για πολλές γυναίκες.
Όταν ονειρευόμαστε, βλέπουμε τον εαυτό μας παραλλαγμένο ή τελείως διαφορετικό, σε άγνωστα πολλές φορές μέρη και τριγύρω μας σύμβολα που μπορεί να εκφράζουν βαθιές σκέψεις και ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Δεν υπάρχει αυτό που λέμε λογοκριτής. Πιστεύετε ότι ο ηθοποιός ως άνθρωπος μπαίνει μέσα από τους διάφορους ρόλους του σε ένα κόσμο που μπορεί να δρα και να νιώθει με τρόπο που σε κάποια κομμάτια θα επιθυμούσε και στην πραγματική του ζωή;
Φυσικά και το πιστεύω! Το αναλύσατε καταπληκτικά! Οι ηθοποιοί ζούμε πολλές ζωές. Γινόμαστε πολλοί και διαφορετικοί χαρακτήρες και ταξιδεύουμε κάθε φορά σε άλλα μέρη και άλλες συνήθειες! Κάθε φορά και σε διαφορετική συνθήκη και αυτό είναι πραγματικά μαγικό και πολύ δημιουργικό. Και φυσικά κάθε φορά σε κάθε ρόλο θα υπάρχουν στιγμές και “κομμάτια” που θα τα επιθυμούσαμε και στην πραγματική μας ζωή! Ίσως κάποιοι για αυτό το λόγο να γίναμε και ηθοποιοί! Για αυτά τα “κομμάτια” που θα θέλαμε να ζήσουμε στην πραγματική μας ζωή αλλά δυστυχώς δεν είναι πάντα εφικτό.
Επανερχόμαστε στη σειρά…Η Τούλα έγινε Τουλίπ, μπορούμε να πούμε ότι άνθισε, φαίνεται σε όλα, το ντύσιμό της, το περπάτημα, μα πάνω από όλα το χαρούμενο πρόσωπο της. Στηρίζει τον Γιάννη, όπως έκανε και αυτός σε εκείνη και βλέπει το μέλλον με αισιοδοξία. Πέρα από το περιβάλλον που σαφώς άλλαξε, είναι και κάτι άλλο, ίσως όχι χειροπιαστό, αλλά εσωτερικό. Πιστεύετε πως απλά και μόνο η αλλαγή στην ματιά μας στη ζωή, μπορεί να μας κάνει πιο ευτυχισμένους;
Ευτυχισμένους μας κάνουν τα απλά και καθημερινά πράγματα, ένα ωραίο ταξίδι, ένα ωραίο φαγητό, ένας ωραίος περίπατος στη φύση, ένα φιλί από το παιδί μας, μια συζήτηση με έναν φίλο… Φυσικά και οι άνθρωποι που αγαπάμε, οι φίλοι, οι συνεργάτες, ο σύντροφός μας… Αλλά η πραγματική ευτυχία πιστεύω ότι κρύβεται μέσα μας! Εμείς οι ίδιοι μπορούμε να την βρούμε και να την βγάλουμε προς τα έξω. Είναι στάση ζωής. Και ναι πιστεύω ότι η αλλαγή στην ματιά μας στην ζωή μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους. Να ανακαλύψουμε την δύναμη που έχουμε όλοι μέσα μας και να αποφασίσουμε ότι η ευτυχία είναι μονόδρομος αν θέλουμε να ζήσουμε την μια και μοναδική ζωή που έχουμε καλά! Δύσκολο το ξέρω…Το λέω και στον εαυτό μου για να το ακούω χαχαχαχα αλλά αν το καταφέρουμε πιστεύω ότι θα είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας.
Βλέπω τον ηθοποιό σαν έναν άνθρωπο που είναι μέσα στη θάλασσα. Το κεφάλι του είναι το μόνο που φαίνεται, χαμογελαστό με τον ήλιο να τον λούζει. Από τους ώμους και κάτω, κάτι άγνωστο, μη ορατό προς εμάς. Θα μπορούσε να είναι το σώμα του ήρεμο, μέσα στο ζεστό νερό ή να κουνάει ελαφρά χέρια και πόδια. Μπορεί όμως και το νερό να είναι παγωμένο ή να υπάρχουν υπόγεια ρεύματα, μια θάλασσα άγρια στην οποία παλεύει να μη βουλιάξει. Στην επιφάνεια όμως πάντα νηνεμία, το πρόσωπο παραμένει ήρεμο και λαμπερό. Τι πιστεύετε ότι κάνει εσάς τους ηθοποιούς να δίνετε τον καλύτερο σας εαυτό, προσφέροντας μας ένα υπέροχο αποτέλεσμα, με τις όποιες δυσκολίες μικρές ή μεγάλες αντιμετωπίζετε;
Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι δύσκολο. Όπως και άλλα επαγγέλματα φυσικά. Τι να πει και ο χειρουργός;;Χαχαχα. Αλλά ας μιλήσω για το δικό μου επάγγελμα. Ο ηθοποιός ό,τι και να συμβαίνει στην προσωπική του ζωή θα πρέπει να το βάλει στην άκρη και να κάνει σωστά την δουλειά του. Να βάλει το κοστούμι του και να κάνει τον χαρούμενο ενώ μέσα του πονάει ή το αντίστροφο… Να πρέπει να παίξει άρρωστος για να μην “κρεμάσει” κοινό και συνεργάτες. Αισθανόμαστε τεράστια ευθύνη στον κόσμο που έρχεται να μας δει και στην ομάδα που δουλεύουμε κάθε φορά και ίσως επειδή αυτό το επάγγελμα για να το κάνεις πρέπει να το αγαπάς βαθιά, δεν μπορείς και δεν θέλεις να κάνεις ποτέ εκπτώσεις. Είναι μια λειτουργία που μαθαίνεται νομίζω. Από την σχολή ακόμη θυμάμαι τους καθηγητές να μας λένε ” ο ηθοποιός μόνο νεκρός δεν πάει να παίξει”. Ακραίο ναι…αλλά έτσι μας μάθανε! Ότι έχουμε τεράστια ευθύνη. Νομίζω ότι όσο περνάνε τα χρόνια γίνονται λίγο πιο ανθρώπινα τα πράγματα για όλους! Και η υγεία μπαίνει πάνω από κάθε δουλειά και φυσικά το θεωρώ πολύ σωστό.
Βρίσκεστε σε μια καφετέρια. Ήρθατε χωρίς να θυμάστε πώς ειδοποιηθήκατε. Το μόνο που γνωρίζετε είναι ότι πρόκειται να συναντηθείτε με κάποια ή κάποιον σπουδαίο συνάδελφο σας που ζούσε στο παρελθόν. Γύρω σας διάφορα αντικείμενα διαστρεβλωμένα, άλλα θολά, είναι αδύνατον να καταλάβετε από τον χώρο σε ποια εποχή βρίσκεστε. Μπροστά σας οι μόνες ξεκάθαρες εικόνες, ένα φλυτζάνι τσάι και ένα πιατάκι με μπισκότα. Η πόρτα ανοίγει. Ποιά ή ποιός θα θέλατε να είναι;
Ωραία ερώτηση! Αμέσως μου ήρθε ένας άνθρωπος στο μυαλό που θαύμαζα πολύ και έφυγε πριν λίγα χρόνια από την ζωή. Οι παραστάσεις του πάντα ήταν ένα διαμάντι, άψογες, άρτιες, με άποψη που πήγαιναν το θεατρικό όχι ένα αλλά πολλά βήματα παραπέρα. Είναι ο Λευτέρης Βογιατζής, ο σπουδαίος σκηνοθέτης και ηθοποιός. Μαζί του θα ήθελα να πιω αυτό το τσάι. Είχα την τύχη να τον γνωρίσω από κοντά καθώς δούλευα στο θέατρο του . Αλλά αν πίναμε αυτό το τσάι παρέα νομίζω ότι θα του έκανα αμέτρητες ερωτήσεις για το θέατρο για τον ηθοποιό για τις παραστάσεις του. Και είμαι σίγουρη ότι μετά από την κουβέντα μαζί του θα ήμουν ένας άλλος άνθρωπος και καλλιτέχνης.
