Παπαμιχαήλ και Καζάκος – Η ημέρα του Πατέρα είναι σήμερα 16 Ιουνίου προς τιμήν του πατέρα, αλλά και των πατρικών δεσμών.
Στην Ελλάδα γιορτάζεται κάθε χρόνο την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου ενώ σε άλλες χώρες η ημερομηνία μπορεί να διαφέρει.
Ο πρώτος ιστορικά γνωστός οργανωμένος εορτασμός της γιορτής του πατέρα έγινε στο Φέρμοντ της Δυτικής Βιρτζίνια, στις 5 Ιουλίου 1908. Ήταν πρωτοβουλία της Γκρέις Γκόλντεν Κλέιτον, η οποία ήθελε να τιμήσει τη μνήμη των 210 πατέρων που είχαν χάσει τη ζωή τους σε ορυχείο, λίγους μήνες νωρίτερα.
Εμείς γυρίζουμε το χρόνο πίσω και σας πάμε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 όταν ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ και ο Κώστας Καζάκος πόζαραν για πρώτη και τελευταία φορά μαζί στην ίδια φωτογραφία με τους γιους τους και τις γυναίκες της ζωής τους.
Δείτε το σπάνιο καρέ παρακάτω:
Η πρώτη γνωστή ιστορικά περίπτωση οργανωμένου εορτασμού της Ημέρας του Πατέρα έλαβε χώρα στο Φέαρμοντ της Δυτικής Βιρτζίνια των Ηνωμένων Πολιτειών στις 5 Ιουλίου 1908. Διοργανώθηκε από την Γκρέις Γκόλντεν Κλέιτον (Grace Golden Clayton), η οποία ήθελε να γιορτάσει προς τιμήν των 210 νεκρών πατέρων που έχασαν τη ζωή τους σε ορυχείο στην αποκαλούμενη Τραγωδία του Μόνονγκα (Monongah Mining disaster) μερικούς μήνες πριν στο Μόνονγκα της Δυτικής Βιρτζίνιας, τον Δεκέμβριο του 1907. Είναι πιθανόν η Κλέιτον να επηρεάστηκε από τον πρώτο εορτασμό της ημέρας της μητέρας που έλαβε τόπο την ίδια χρονιά, λίγα μίλια μακριά.
Η Κλέιτον διάλεξε την πιο κοντινή Κυριακή στα γενέθλια του προσφάτως εκλιπόντα πατέρα της για να διεξαχθεί η εορτή. Δυστυχώς, η συγκεκριμένη μέρα δεν έλαβε την απαραίτητη προσοχή, καθώς επισκιάστηκε από άλλα γεγονότα που συνέβησαν εκείνη την ημέρα στην πόλη, με αποτέλεσμα ούτε η Δυτική Βιρτζίνια να αναγνωρίσει τη συγκεκριμένη μέρα ως επίσημη εορτή, ούτε να εορταστεί ξανά. Όλη η αναγνώριση για την ημέρα του πατέρα πήγε στη Σονόρα Ντοντ (Sonora Dodd) από το Σποκέιν της πολιτείας Ουάσιγκτον. Η Ντοντ μη γνωρίζοντας τίποτα για την προηγούμενη διοργάνωση στη Βιρτζίνια και επηρεασμένη επίσης από την Ημέρα της Μητέρας διοργάνωσε από μόνη της τη γιορτή του πατέρα, δύο μόλις χρόνια αργότερα από αυτήν της Κλέιτον. Ήθελε να τιμήσει τον πατέρα της, ο οποίος υπήρξε βετεράνος του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου (1861-1865) καθώς και όλους τους υπόλοιπους βετεράνους πατέρες του συγκεκριμένου πολέμου.
Η συνονόματη εγγονή της Τζένης Καρέζη, Τζένη Καζάκου, βρέθηκε καλεσμένη στο πλατό της εκπομπής «Πρωίαν σε είδον» και παραχώρησε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συνέντευξη.
Δείτε επίσης: To μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει
Η κόρη του Κωνσταντίνου Καζάκου και της Τάνιας Τρύπη μίλησε για την οικογένειά της και τις ευκαιρίες που της έχουν δοθεί στον χώρο της υποκριτικής.
«Είμαι πολύ υπερήφανη για την οικογένειά μου. Κακά τα ψέματα, λόγω οικογένειας και από τη στιγμή που επέλεξα να κάνω αυτό το επάγγελμα, θα μου ανοίξουν και πέντε πόρτες παραπάνω. Από εκεί και πέρα, το θέμα είναι εγώ τι θα κάνω. Εάν δεν κάνω, δεν συμφέρω ούτε τον παραγωγό, αλλά ούτε και στον σκηνοθέτη. Με την εμπειρία θα δούμε τι μπορώ να κάνω», είπε χαρακτηριστικά.
Η Τζένη Καζάκου, στη συνέχεια ανέφερε: «Για μένα, είναι πολύ σημαντικός ο τρόπος που θα με πλησιάσουν και πώς θα μου μιλήσουν. Αν δω ότι κάτι με ενοχλεί, αμέσως το δείχνω. Βάζω δηλαδή, όριο. Δεν μπορώ με την αγένεια, έχω αλλεργία».
Πρόσθεσε ότι: «Τα αρνητικά σχόλια στα social media δεν θα σταματήσουν, γιατί προκύπτει από την ανασφάλεια των ανθρώπων. Δεν θα με επηρεάσουν. Θα ακούσω ένα σχόλιο που έχει να κάνει με τη δουλειά μου και θα το σκεφτώ, εάν περιέχει μια αλήθεια».
Γροθιά στο στομάχι: Η Τζένη Καζάκου ποζάρει «χτυπημένη»
Η Τζένη Καζάκου ποζάρει χτυπημένη σε μία φωτογραφία που ανάρτησε στον προσωπικό της λογαριασμό στο instagram, στέλνοντας ένα μήνυμα προς όλες τις γυναίκες.
Η κόρη του Κωνσταντίνου Καζάκου και της Τάνιας Τρύπη, που πρωταγωνιστεί στη νέα σειρά του MEGA «Συμπέθεροι απ’ τα Τίρανα», συνόδευσε τη φωτογραφία μ’ ένα μακροσκελές κείμενο, επιλέγοντας κάποιους στίχους από το τραγούδι της Sadahzinia με τίτλο «Κατά λάθος προσευχή».
Το κείμενο της Τζένης Καζάκου
Συγκεκριμένα, η Τζένη Καζάκου έγραψε έγραψε: «Κάπου γεννιούνται κορίτσια και μεγαλώνουν νωρίς κι αν δε το πω, κι αν δε το πεις δε θα το μάθει κανείς. Κάπου φιλιώνουν γιαγιάδες με τη δροσιά της σιωπής τα είδαν όλα πια και τι να τους πεις. Κάπου ζούνε μανάδες με ραμμένο το στόμα. Θαμμένες ζωντανές από χρόνια και κάπου αλλού πεθαίνουν νεράιδες ακόμα. Κάπου είδα γυναίκες με λυμένα μαλλιά να ψάχνουν τα παιδιά τους σε πλατείες και να ρωτάν με τα μάτια χωρίς να βγάζουν μιλιά ξόδεψε πάνω τους ο κόσμος αμαρτίες. Κάπου τις όμορφες τις κρύβουν με μαντήλες να μη τους κλέψει μια ματιά ούτε ο ήλιος, το φως και συ δεν άκουσες δεν είδες όλα μας τα παν και τα μάθαμε αλλιώς. Κάπου τις είδα να περνάνε στην πρώτη γραμμή μ’ άσπρη ποδιά σαν αγγέλοι να γιάνουνε τη πληγή, είδα με πείσμα να ζητούν όσα η ζωή δεν έχει φέρει με τα όνειρά τους να οδηγούν της ιστορίας το χέρι. Μα ήτανε λίγες εκείνες και δε θα φτάσουν να μαζέψουν τις μνήμες, να τις δικάσουν είναι πιο λίγες κι οι λέξεις που έχω μαζέψει στο στόμα κι από αγάπη τολμάω και γράφω ακόμα. Μάνα και κόρη και νεράιδα ξωτικιά μαύρα μάτια, χέρια λευκά, ζεστή αγκαλιά λες και σας έβρεξε ο ουρανός ολόδροση βροχή πήγα τραγούδι να σας πω και βγήκε προσευχή».
