Ήταν το πλέον κοσμικό ζαχαροπλαστείο των Πατρών, ευρισκόμενο σε έναν εκ των πλέον πολυσύχναστων δρόμων της πόλης και απευθυνόμενο στην ελίτ της, η οποία επί δεκαετίες απολάμβανε στα τραπέζια του τα μικρά γευστικά του “κοσμήματα”, συνοδεία της κατάλληλης για κους κους θέας, καθώς η Αγίου Νικολάου αποτελούσε ανέκαθεν προσφερόμενο σημείο για συναντήσεις, προγραμματισμένες ή μη.
Όλα ξεκίνησαν στα 1928, όταν ο γεννηθείς το 1909 Παναγιώτης Καραβίτης, άνοιξε στην Αγίου Νικολάου ένα μικρό μαγαζάκι που δεν ήταν ζαχαροπλαστείο, αλλά πωλούσε καραμέλες, ζαχαρώδη και λουκούμια. Το μαγαζί αυτό άρχισε σιγά σιγά να επεκτείνεται και στα διπλανά και να μεγαλώνει διευρύνοντας την δραστηριότητά του και μετατρεπόμενο σιγά σιγά σε ένα κανονικό ζαχαροπλαστείο, το οποίο άρχισε να γίνεται γνωστό στην πόλη και να προσελκύει την εκλεκτή της πελατεία. «Θυμάμαι τη δεκαετία του ΄60 Βιενέζους ζαχαροπλάστες να έχουν έρθει στην Πάτρα και να διδάσκουν ζαχαροπλαστική επιπέδου στους δικούς μας ζαχαροπλάστες» λέει ο γιος του Παναγιώτη Καραβίτη, Βασίλης, ο οποίος ακολούθησε την ιατρική.
«Ο πατέρας μου ήταν γευσιγνώστης, δεν ήταν ζαχαροπλάστης. Είχε δικό του εργαστήριο, έκανε και την παρασκευή και την διάθεση των γλυκών. Είχε φοβερή σοκολατοποιία, η πατισερί του ήταν απερίγραπτη και μη συγκρίσιμη. Ερχόντουσαν του Αγίου Ανδρέου όλοι οι κατά καιρούς πρωθυπουργοί και έκαναν τις παραγγελίες τους. Είχε έρθει στο μαγαζί έως και ο βασιλιάς. Και βεβαίως πολλοί καλλιτέχνες με συχνή πελάτη την Αλίκη Βουγιουκλάκη».
Στον «Καραβίτη» ο οποίος λειτουργούσε και ως καφετέρια, σύχναζε η οικονομική αφρόκρεμα της Πάτρας και πάρα πολλοί άνθρωποι των γραμμάτων. Άπαντες περιγράφουν τον Παναγιώτη Καραβίτη ως έναν άνθρωπο που σεβόταν την πελατεία του και αγαπούσε πάρα πολύ τη δουλειά του. Πήγαινε μόνος του στην αγορά να κάνει τις προμήθειές του, πάντα με αγνά υλικά που περνούσαν από το …μικροσκόπιό του και πάντα με το αγαπημένο του ποδήλατο.
Οι πελάτες του νοσταλγούν την απίθανη «Κοπεγχάγη», τα φρουί γλασέ του, το παγωτό μόκα με νες καφέ από πάνω σε ψηλό ποτήρι και ψηλό κουτάλι και όσοι δούλεψαν μαζί του τον θυμούνται να ελέγχει τα αυγά κουνώντας τα για να δει αν είναι όντως φρέσκα για τα γλυκά του. «Ήταν πολύ λεπτολόγος στα υλικά του, δεν έπαιρνε ποτέ κάτι της σειράς».
Από το αρχείο του Μουσείου Τύπου της ΕΣΗΕΠΗΝ.
Αρχείο Οδυσσέα Ξεριζωτή.
Από το αρχείο του Μουσείου Τύπου της ΕΣΗΕΠΗΝ.
Οι σερβιτόροι του «Καραβίτη» ήταν πάντα στην τρίχα, ακόμη και αργά τη νύχτα όταν το μαγαζί έμενε ανοικτό, καθώς οι παρέες έβρισκαν εκεί το κατάλληλο περιβάλλον για συζήτηση και αναλύσεις. «Όλοι γίνονταν μια παρέα».
Είναι πολλοί αυτοί που θυμούνται τον Παναγιώτη Καραβίτη αργά το βράδυ καλοκαίρι να βρέχει το δρόμο με το λάστιχο για να μην τρέχουν τα μηχανάκια και να δροσίζεται η Αγίου Νικολάου.
Ο Παναγιώτης Καραβίτης έφυγε από τη ζωή το 1997, παίρνοντας μαζί του μια ιστορία αστικής ανάπαυλας, γαρνιρισμένη με ζάχαρη.
Μια ιστορία, κεφάλαια της οποίας «έγραψαν» στην Πάτρα και άλλα αξέχαστα ζαχαροπλαστεία, όπως ο ΠΑΥΛΙΔΗΣ, το ΑΡΙΣΤΟΝ, το ΣΠΛΕΝΤΙΤ και του ΦΛΟΚΑ, το ζαχαροπλαστείο ΣΙΣΣΥ του Νίκου Λαμπρόπουλου που το 1962 είχε φέρει στην Πάτρα τις πρώτες έξι σύγχρονες μηχανές για παγωτό χωνάκι, και του ΤΟΥΛΙΑΤΟΥ σε μια εποχή που ζαχαροπλαστείο σήμαινε κοινωνικοποίηση και ισοδυναμούσε με μια κανονική …έξοδο.
Αρχείο Στέλιου Αποστολόπουλου από το Μουσείο της ΕΣΗΕΠΗΝ.
Αρχείο Στέλιου Αποστολόπουλου από το Μουσείο της ΕΣΗΕΠΗΝ
Aπό το βιβλίο Ιστορίες Εστίασης στην Πάτρα του 20ου αιώνα της Γιώτας Κοντογεωργοπούλου
πηγή: thebest.gr
