Ο Μάνος Κατράκης έπαιζε στο θέατρο ”Αθηνά”
και πήγα και τον βρήκα όταν πια δε μπορούσα
να αντισταθώ στον έρωτά μου για το θέατρο.
Δεν είχα κανέναν γνωστό να απευθυνθώ,
και πήγα να μιλήσω σ’ έναν άνθρωπο
που δε γνώριζα, αλλά εκτιμούσα απεριόριστα.
Tου είπα:
”Κύριε Κατράκη, με λένε Νίκο Κούρκουλο
και θέλω να ασχοληθώ με το θέατρο.”
Μου λέει:
”Και γιατί ήρθες σε μένα;”
Λέω:
”Δεν ξέρω που να πάω.”
Με έβαλε να δω την παράσταση
και μετά με ανέβασε στη σκηνή.
Είδα για πρώτη φορά τα καθίσματα από κάτω.
Τρελάθηκα.
Μου έδωσε μερικά θεατρικά κείμενα
και μου είπε:
”Πήγαινε, διάβασε και σε μια εβδομάδα ξαναέλα”
Άρχισε αυτή η διαδικασία.
Πήγαινα στην πρόβα, με δίδασκε.
Ήρθε η μέρα να δώσω εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο.
Μου λέει:
”Φωνή έχεις, παράστημα έχεις,
τώρα αν έχεις και ταλέντο, μόνο ο Θεός το ξέρει.
Πήγαινε να δώσεις.”
Ο πατέρας μου ήθελε να γίνω δικηγόρος.
Έδωσα στο Πανεπιστήμιο,
αλλά είχα ήδη αρχίσει να ασχολούμαι με το θέατρο.
Θυμάμαι, μ’ έπιασε κάποια στιγμή και μου είπε:
”Στο θέατρο, αν δε γίνεις πρώτος,
θα υποφέρεις στη ζωή σου.”
Σε κάθε ρόλο που έπαιζα,
τη ζούσα την ιστορία, ήμουν παρών.
Δε μπορούσα να αποστασιοποιηθώ.
Ίσως είναι ελάττωμα, δεν το λέω ως προτέρημα.
Και δεν ένιωσα ποτέ σταρ.
Κάποτε, γυρίζαμε σκηνές για μια ταινία.
Στην πλατεία της πόλης,
ήταν ένα μαγαζάκι που έφτιαχνε λουκουμάδες.
Στο διάλειμμα, μπήκα μέσα με το συνεργείο
– εγώ έκανα παρέα
περισσότερο με τα παιδιά του συνεργείου.
Τρώγαμε, λοιπόν, ήταν μέρα, έξω είχε φως.
Kαθόμουν προς τα μέσα,
με γυρισμένη την πλάτη
σε κάτι παραθυράκια που είχε το μαγαζί,
και ξαφνικά νιώθω να σκοτεινιάζει.
Κάνω έτσι,
είχε γεμίσει η πλατεία και το μαγαζί
από τον κόσμο που είχε μαζευτεί.
M’ έπιασε πανικός και σηκώθηκα να φύγω.
Όπως προχωρούσα
και άνοιγε ο κόσμος για να περάσω,
μου φώναζαν:
”γεια σου ρε Νικόλα”, ”γεια σου αδερφέ”.
Όπως περνάω λοιπόν, και εγώ λέω
”ευχαριστώ”, ”γεια σας” και διάφορα τέτοια,
ακούω μια γυναίκα να λέει στη διπλανή της:
”Μιλάει”.
Σαν να μην ήμουν δηλαδή κανονικός άνθρωπος
και ήταν έκπληξη το ότι μιλούσα.
Αυτό σε κάνει να λες,
”Τι γίνεται εδώ; Κάτι συμβαίνει.”
Τις ταινίες που γύρισα, όταν τις βλέπω,
τις βλέπω εντελώς αποστασιοποιημένα.
Έβλεπα προχθές τον εαυτό μου σε μία από αυτές
και γύρισα και είπα στη Μαριάννα:
”Κοίταξέ τον…”
Δεν είπα: ”Κοίταξέ με.”
Τώρα καταλαβαίνω τι ήταν αυτό
που συγκινούσε, από εκείνο το αγόρι, τον κόσμο.
Είχε κάτι στη φάτσα του. Κάτι που τώρα το βλέπω.
Τότε δεν έβλεπα τίποτε.
Υπήρξα πολύ ευτυχής.
Έκανα κάτι που πραγματικά αγάπησα.
Απογειώθηκα μέσα σ’ αυτό που ονειρεύτηκα.
Νίκος Κούρκουλος
Σαν σήμερα, το 2007, έφυγε από τη ζωή.
Πηγή: tovima. gr
Αποσπάσματα από συνέντευξη στον Θανάση Λάλα.
