Επέλεξα τα χρώματα.
Δεν σε φοβήθηκα ποτέ καταραμένη λέξη.
Του ρατσισμού επίθετο σε κλείνουν
σε στοχεύουν, σημάδια αφήνουν
στη καρδιά που άθελά πληγώνουν.
Έιναι νεγράκι το ακουμπάς;
Μυρίζει.
Και πεινάει, τρέχουν οι μύτες του
βρωμιές,δακρύζει σε κοιτάει.
Δεν σου ζητάει όμως τροφή ,μην
το κοιτάς με αποστροφή.
Είναι και αυτό το κίτρινο,με
τα σχιστά τα μάτια,μένει στο τόπο
που είσαι εσύ,ζητά το κεραμίδι
και μια αγκαλιά για να χωθεί να σβήσει
την οδύνη.
Φύγε,τρέχα στη χώρα σου μην ακουμπάς τη μπάλα!
Ω!!την λέρωσες ,την αγγίξες!
Τι την κοιτάς με πάθος;
Πάρτην σιχαίνεται
ο ξανθός ο γιος ο χαιδεμένος!
Μανάδες είστε όλες σας κυράδες ενωθείτε, νοιαστείτε για το μέλλον
τους!
Πολιτικοί βιαστείτε, στον ίδιο
κόσμο ζούν λευκοί , στον ίδιο
ολοι φτιαγμένοι,πηλό νερό
στα χέρια ΤΟΥ, τα έθιμα αλλάζουν .
Θέλουν τα χέρια να δεθούν κύκλο
να σχηματίσουν, στη μέση κάνουν
μια καρδιά χωρίς να ξέρουν
γράμματα λευκά και μαύρα,κίτρινα και καφετιά χεράκια με νόημα φωνάζουνε:
“Δεν θέλουμε τον ρατσισμό…”
Ξάφνου χορεύουνε ψηλά λευκά τα περιστέρια, τον ρατσισμό ξορκιζούνε
πίσω πια τον αφήνουν .
Οι μαριονέτες πέφτουνε…
Τα μάτια μου ανοίγω…το όνειρο τελείωσε.
Δάκρυα με τυλίγουν.
© Λιτσα Αλιβιζατου
