Οι Συνθετικοί χαρακτηρίζονται ως καλτ μορφές από πολλούς. Θεωρούνται ρηξικέλευθοι και μπροστά από την εποχή τους από άλλους. Ξεκίνησαν πριν από 33 χρόνια την ενασχόληση με την μουσική και το 1991 κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο. Τότε το κοινό τους αποδοκίμασε, δεν τους δέχτηκε, γι’ αυτό το 1993 διαλύθηκαν. Σήμερα, 25 χρόνια μετά, οι Συνθετικοί έχοντας ήδη επιστρέψει, είναι πιο ενεργοί από ποτέ. Κυκλοφόρησαν τον τέταρτο δίσκο τους (με τίτλο “την τρέλα θα αγγίξω”), κάνουν συναυλίες, ενώ μάλιστα μια ομάδα σκηνοθετών γυρίζει ταινία για την ζωή και την πορεία του συγκροτήματός τους.
Τίτλος : Α film for something (“μια ταινία για κάτι”, από το κομμάτι “ένα τραγούδι για κάτι”). Οι Συνθετικοί, αποτελούμενοι από τα αδέλφια Αποστόλη Λοβέρδο Αυγερινό και Διονύση Αυγερινό, με καταγωγή από το Ληξούρι Κεφαλονιάς, στις 3 Νοεμβρίου ξεσήκωσαν το κοινό της Θεσσαλονίκης στην συναυλία τους και λίγες ώρες νωρίτερα, μού παραχώρησαν μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη, μιλώντας για πολλά ζητήματα, και της μουσικής, αλλά και της κοινωνίας μας.
Επιμέλεια συνέντευξης: Ελίνα Τουκουσμπαλίδου
Μετά από χρόνια η τέχνη σας δικαιώθηκε. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Πώς θα θέλατε να μείνετε στην μουσική ιστορία; Τι θα θέλατε να σκέφτεται, στο μέλλον, το κοινό στο άκουσμα του ονόματός σας;
Διονύσης : Θα θέλαμε να μείνει ίδια η μουσική μας, να έχει διαχρονικότητα. Βλέπουμε, μέχρι στιγμής, πως ο πρώτος μας δίσκος έχει κάποια διαχρονικότητα. Αρέσει δηλαδή σε πολύ κόσμο, αρέσει στις γενιές που δεν είχαν καν γεννηθεί τότε. Ευχόμαστε και οι επόμενες δισκογραφικές μας δουλειές να έχουν την ίδια μοίρα. Και ο δεύτερος δίσκος μας, το “Προσωπεία – εφιάλτες” που έχει το τραγούδι “Σταύρος – Κοσμά – Πετρής”, πιστεύω πως οδηγείται στα ίδια βήματα με το πρώτο άλμπουμ. Από την πρώτη στιγμή που ξεκινήσαμε θέλαμε να καταθέσουμε ό,τι πιο αγνό, ό,τι πιο αυθεντικό υπήρχε μέσα μας, και θέλαμε να φτιάξουμε μουσική τέχνη. Γιατί υπάρχουν και μουσικές – υπομουσικές, οι οποίες υπάρχουν σήμερα και αύριο σβήνουν. Οπότε μας ενδιέφερε από την πρώτη στιγμή η διαχρονικότητα. Οι νέες γενιές, που ακούνε το πρώτο άλμπουμ, επικοινωνούν μαζί μας και μας λένε ότι τους δίνει την αίσθηση πως γράφτηκε σήμερα. Άρα πέρα από την διαχρονικότητα μάς ενδιαφέρει ο κόσμος να μιλάει, όπως μιλάει ήδη, απ’ ό,τι μας λένε, και να λέει πως η μουσική που κάναμε ήταν ξεχωριστή. Δηλαδή δεν ανήκει κάπου συγκεκριμένα. Ναι μεν λόγω των ηλεκτρονικών μέσων μπορεί να χαρακτηριστεί ως ηλεκτρονική, αλλά είναι κάτι διαφορετικό.
Όταν ξεκινήσατε ως τι σας αντιμετώπισαν; Σε ποιο είδος σας κατέταξαν;
Δ : Όταν ξεκινήσαμε, το 1985, χρησιμοποιούσαμε drum machine, δεν υπήρχε ο υπολογιστής όπως τώρα. Κάναμε programming και το περνούσαμε σε δισκέτες. Όλα τα ρυθμικά ήταν σε programming, σε κομπιούτερ. Από πάνω ήταν οι φωνές, η κιθάρα, πάλι σε synth. Κάτι αντίστοιχο, πιο λόγιο, είχε κάνει δύο, τρία χρόνια πριν από μας η Λένα Πλάτωνος. Άρα εμείς, μαζί με την Πλάτωνος, ήμασταν οι πρώτοι που κάναμε ηλεκτρονική μουσική. Κάποιος μπορεί να την πει ποπ ή Avant garde. Δεν υπάρχει παρθενογένεση στην μουσική, αλλά θέλαμε να βγάλουμε κάτι ξεχωριστό. Πάντα σκεφτόμασταν το προσωπικό, μάς ενδιέφερε να σπάσουμε τα πάντα, ό,τι είχαμε ακούσει, προκειμένου να βγει κάτι αρχέγονο, κάτι μοναδικό. Αυτό το προσωπικό, σε συνδυασμό με την χρήση ηλεκτρονικών οργάνων, ξένισε πολύ τον κόσμο. Δεν του θύμιζε καθόλου την δεκαετία του 1980, έτσι όπως την είχε μάθει. Και οι υπερρεαλιστικοί στίχοι στα ελληνικά, ούτε κι αυτοί του θύμιζαν κάτι, με αποτέλεσμα να κάνουμε κάποια λάιβ και να έχουμε έντονες αποδοκιμασίες. Μας φώναζαν φύγετε ρομποτάκια, μας πετούσαν μπουκάλια και πράγματα. Ειδικά σε μια περίπτωση, που είχαμε φορέσει μάσκες, έγινε το αδιαχώρητο. Κρατηθήκαμε στην σκηνή όμως, δεν υποχωρήσαμε. Θα μπορούσαν να μας είχαν χτυπήσει από ένα σημείο και μετά. Δεν αποχωρήσαμε, παίξαμε και υπήρχαν κάποιοι που γουστάρανε. Συμπερασματικά, δεν μπορούμε να κατατάξουμε κάπου την μουσική μας, ξέρουμε ότι έχει μέσα της τα πάντα και το τίποτα.
Θα αλλάζατε κάτι από την πορεία του συγκροτήματος; Υπάρχουν θεωρείτε λάθη που έχετε κάνει, τα οποία, αν ξεκινούσατε τώρα θα αποφεύγατε;
Δ : Μας ικανοποιεί αυτό που κάναμε. Δεν θα αλλάζαμε απολύτως τίποτα!
Τι θα λέγατε σήμερα στους επικριτές σας και σε αυτούς που σας απογοήτευσαν, έχοντας πλέον τέσσερις δίσκους ως Συνθετικοί;
Δ : Οι επικριτές μας παλαιότερα, ίσως λόγω πουριτανισμού, άρχισαν να γράφουν πολύ κακές κριτικές, πολύ άσχημα πράγματα. Τότε, μόνο ένα zine από Θεσσαλονίκη, το Rollin Under, είχε γράψει καλές κριτικές. Οι άλλοι μας έθαβαν. Οι επικριτές του σήμερα, ίσως ζηλεύουν την αναγνώριση που έφερε ο χρόνος, και προσπαθούν να στοχοποιήσουν τους Συνθετικούς. Μπορεί να ζηλεύουν που μικρές ηλικίες χτυπιούνται στο άκουσμα του “Σταύρου – Κοσμά – Πετρή” και στο “Είναι σίγουρο”. Αντί να ασχοληθούν με την αποτυχία τους, ασχολούνται με μας. Άλλος λόγος στοχοποίησης είναι το γεγονός πως αναρωτιούνται, γιατί μια ελληνική μπάντα, σαν εμάς, ξεχώρισε. Aυτό για μένα είναι φραγκολεβαντινισμός. Αυτή η νοοτροπία πρέπει να σταματήσει. Δηλαδή και η κουτσή Μαρία να έρθει από το εξωτερικό, αυτοί προσκυνάνε. Άλλος λόγος που μας κρίνουν μερικοί είναι και για να τους προσέξουν. Θυμάμαι κάποτε, κάποιος μάς έθαψε, έγινε γνωστός από αυτό, έπεσαν όλοι πάνω του και ευτυχώς ζήτησε συγνώμη.
Πώς σας αντιμετωπίζουν στην Κεφαλονιά, την γενέτειρά σας;
Δ : Στην Κεφαλονιά, και συγκεκριμένα στο Ληξούρι, υπάρχει κόσμος που αγαπάει αυτό που κάνουμε. Ειδικά τα νεότερα παιδιά. Μπορεί να πεταχτούν από ένα αμάξι και να φωνάξουν “Σταύρος – Κοσμά – Πετρής”. Είναι λίγα αυτά τα παιδιά, αλλά ουκ εν τω πολλώ το εύ. Από τους μεγαλύτερους, κάποιοι είναι αδιάφοροι, δεν μπορούν να καταλάβουν ίσως, και οι περισσότεροι δεν ασχολούνται, γιατί απλά ακούνε σκυλάδικα. Αυτό το πράγμα είναι παρακμή για την Κεφαλονιά, γιατί στο Ληξούρι δημιουργήθηκε η πρώτη φιλαρμονική της Ελλάδας, το 1836. Οι απόγονοι αυτών που φτιάξανε την φιλαρμονική ακούνε σκυλάδικα και αυτό είναι απαράδεκτο. Ίσως κάποτε αλλάξουν. Ας μην ακούνε Συνθετικούς, ας ακούνε τουλάχιστον κάτι καλό, απ’ όπου κι αν προέρχεται.
Έχετε δηλώσει, σε παλαιότερη συνέντευξη, πως το πιο σημαντικό γνώρισμα για έναν καλλιτέχνη είναι η ευαισθησία. Και τα τραγούδια σας είναι πολλές φορές μελαγχολικά. Για εσάς η παραγωγή μουσικής αποτελεί ένα είδος ψυχοθεραπείας;
Aποστόλης : Η μουσική μας έχει πολλά στοιχεία. Το έχει κι αυτό.
Δ : Εγώ το έχω δηλώσει : Αν δεν είμασταν μουσικοί, θα είμασταν τρελοί! Εγώ βρίσκω τις ισορροπίες μου μέσα απ’ την μουσική. Γι’ αυτό πολλές φορές κλείνομαι στο στούντιο και ξημεροβραδιάζομαι, προκειμένου να βγει κάτι καλό. Δινόμαστε απόλυτα και την υπηρετούμε. Δεν θέλω να δηλώνομαι ως μουσικός. Ο χρόνος θα το αναδείξει αυτό. Όσοι ασχολούμαστε με την μουσική είμαστε δόκιμοι μουσικοί.
Ποια είναι η σχέση σας με την Πανκ μουσική, που μεσουράνησε την δεκαετία του 1980; Τι αντιπροσωπεύει για σας;
Α : Όταν πρωτοξεκινήσαμε, θέλαμε να παίξουμε Πανκ, αλλά μετά από έξι μήνες που ασχοληθήκαμε, συνειδητοποιήσαμε πως δεν θα ήταν αυτή η δική μας μουσική. Με την πανκ είμαστε δεμένοι συναισθηματικά, την έχουμε στην καρδιά μας.
Δ : Είχαμε πολλούς φίλους πάνκηδες, ήταν αυθεντικά και ξεχωριστά άτομα, μορφές που μείνανε στην συνείδησή μας. Προς το τέλος του 1980 μπήκανε πολλοί “μοδάτοι” και εκφυλίσανε το κίνημα.
Α : Η Πανκ μας εξέφραζε. Μας άρεσε στην νοοτροπία. Είναι μουσική που σε χτυπάει κατευθείαν, δεν έχει πολλά κόλπα ή στολίδια. Έχει κάτι αρχέγονο μέσα της.
Πώς βλέπετε την ελληνική μουσική σήμερα; Ποιες διαφορές εντοπίζετε με την κατάσταση που επικρατούσε τις δεκαετίες του 1980 και του 1990;
Δ : Η ελληνική μουσική σήμερα έχει ένα βήμα· αυτό είναι θετικό. Παλαιότερα αν δεν ήσουν σε κάποια δισκογραφική δεν σε έβαζε κανείς στο ραδιόφωνο ή στην τηλεόραση. Καλά βέβαια η τηλεόραση είναι άλλο θέμα. Σε απομονώνουν και αυτό το ζήσαμε. Σήμερα πολλά νέα παιδιά, με χάρισμα, μπορούν να ανεβάζουν την μουσική τους στο YouTube και να τους ακούει πολύς κόσμος. Κάποτε η δυνατότητα αυτή δεν υπήρχε. Και παλιά υπήρχαν αξιόλογοι μουσικοί και τώρα υπάρχουν. Το θέμα είναι πως πολλές μπάντες έχουν έναν μιμητισμό. Κάποιες θέλουν να ξεφύγουν, αλλά πολλές αντιγράφουν. Αυτό είναι εμπορικό, μπορεί να βγάλουν κάτι καλό, αλλά αφού δεν είναι αυθεντικό θα πέσει. Δεν μπορείς να μιμηθείς τις μπάντες του 1980 στο 2018. Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Τα βιώματα, οι πόλεις κλπ. Αναπόφευκτα θα πέσει. Αυτό έχει συμβεί και σε άλλες δεκαετίες. Η δεκαετία του 1980, όπως βέβαια και του 1970, έδωσε πολλά και δεν μπορεί να βγει ξανά. Είναι λογικό.
Η μουσική σας έχει μιαν αύρα παλιάς εποχής και νοσταλγίας. Από τα σημερινά, καινούργια ακούσματα τι σας αρέσει και τι δεν σας αρέσει;
Α : Εμείς έχουμε μια προσωπική άποψη για πάρα πολλούς μουσικούς, αλλά αν την εκφράσουμε δημόσια θα μας κατηγορήσουν πως μιλάμε λόγω ζήλειας ή ανταγωνισμού. Από την στιγμή που κάνουμε το ίδιο πράγμα, υπάρχει ένας ανταγωνισμός ασυνείδητα, όσο αντικειμενικός κι αν είναι κάποιος. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στους μουσικούς, αλλά και στους λογοτέχνες, στους συγγραφείς κλπ. Ακόμη και οι κριτικοί, που γράφουν και κάνουν μουσική, δεν μπορούν να είναι αντικειμενικοί, όσο πνευματικοί κι αν είναι, γιατί έχουν την φιλοδοξία. Ο κριτικός μουσικής πρέπει να έχει πολλά ακούσματα, αλλά να μην φτιάχνει ο ίδιος μουσική.
Έχετε δηλώσει πως δεν μπορείτε εύκολα να συνεργαστείτε με άλλους καλλιτέχνες. Δεν υπάρχουν πρόσωπα με τα οποία θα θέλατε να μοιραστείτε την σκηνή;
Δ : H μοναδική περίπτωση που θα κάναμε μια συνεργασία ήταν με τον Νίκο Αγγελή και τους Χωρίς Περιδέραιο. Ο Αγγελής όμως δεν ήταν καλά και τελικά πέθανε. Δεν είναι βέβαια εύκολο να συνεργαζόμαστε με άλλους, γιατί κάνουμε κάτι διαφορετικό. Το ύφος της μουσικής μας δεν το δέχεται εύκολα κάποιος. Κι εμείς φυσικά, δεν δεχόμαστε κάποιους άλλους. Είμαστε αλλού, σε έναν συνθετικό κόσμο, δικό μας.
Α : Θα μας περάσουν και για παλαβούς! (γέλια)
Πλέον πολλά παιδιά επιλέγουν να πάνε σε talentshows, ωστέ να αναδειχθούν. Ποια είναι η άποψή σας γι’ αυτό; Τι θα συμβουλεύατε τους νέους μουσικούς;
Δ : Μακριά! Μακριά απ’ όλα αυτά τα κοράκια, τα ατάλαντα, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η προσωπική τους προβολή και οι μπίζνες. Τους βλέπω και πολύ κακιασμένους. Μιλάνε με άσχημο τρόπο. Εμένα, όταν με ρωτάει ένα παιδί για την μουσική, προσπαθώ με τον πιο εξευγενισμένο τρόπο να μην το θίξω, να μην το στενοχωρήσω.
Α : Εμείς, όταν κάνουμε μουσική, δεν την κάνουμε με εμπορικούς σκοπούς. Δεν έχουμε γράψει ούτε ένα τραγούδι για να βγάλουμε λεφτά. Ήταν μόνο για την προσωπική μας έκφραση. Δεν θα μας ενδιέφερε ποτέ να μας κρίνει κάποιος, όπως γίνεται στα talent shows. Δεν μας απασχόλησαν ποτέ αυτά τα πράγματα. Το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν να γράψουμε μουσική, που να ακούγεται μετά από πολλά χρόνια. Πιστεύω πως το καταφέραμε. Αυτός ήταν ο κύριος σκοπός μας.
Δ : Από τα παιδιά που πηγαίνουν, πολλά είναι αξιόλογα. Μην τους παίρνουν στα σοβαρά όλους αυτούς. Καλύτερα να έχουν κάποιον δάσκαλο να τους καθοδηγήσει. Είναι ακόμη άγουρα. Εμείς έχουμε ψηθεί, τόσα χρόνια, και είδαμε τι γίνεται. Εγώ είχα κάποτε μαθητές στα τύμπανα, και όταν είδα πως δεν το έχουν, δεν μπορούσαν να συγχρονιστούν, τούς είπα ότι δεν μπορώ να παίρνω τα χρήματά τους έτσι. Δεν είναι σωστό. Δεν τους προσέβαλα, αλλά τους συμβούλεψα. Ας βρουν, λοιπόν, έναν δάσκαλο, να τα καθοδηγήσει και μετά μπορούν να δείξουν την δουλειά τους στο ίντερνετ. Δεν χρειάζονται τις δισκογραφικές και την τηλεόραση. Άλλωστε, πλέον τηλεόραση βλέπουν οι μεγάλες ηλικίες, που δεν θα πάνε ποτέ σε συναυλία αυτών των παιδιών.
Στο Facebook εκφράζετε, χωρίς φόβο με πάθος, τις απόψεις σας για πολλά ζητήματα. Έχετε μιλήσει δημόσια για πολιτικούς, για την κυβέρνηση, ακόμη και για τον θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου. Ποια κακώς κείμενα εντοπίζετε και ποια θέματα σας προβληματίζουν στην σημερινή κοινωνία;
Δ : Όσον αφορά την πολιτική, είναι ανύπαρκτη. Οι πολιτικοί είναι υπάλληλοι οικονομικών συμφερόντων και τίποτα παραπάνω. Παίρνουν εντολές, υπάρχει μια οικονομική χούντα. Επιτέλους, πρέπει να υπάρξει μια επαναστα επαναστατικότητα, από την πλευρά των νέων ανθρώπων. Να βάλουν αυτοί μια τάξη, να τους ανατρέψουν. Θα συμβεί αυτό. Σε όλες τις εποχές, όταν υπήρχε η καταπίεση και η σκλαβιά, συνέβη. Κι εμείς δεν είμαστε ελεύθεροι. Μας ελέγχουν μέσω του χρήματος.
Όσον αφορά τον Ζακ Κωστόπουλο, αυτό ήταν μια στυγνή δολοφονία, χωρίς προηγούμενο. Δεν έχω ξαναδεί ζωντανά έναν άνθρωπο, αδύναμο, άοπλο, υπό την επήρεια ουσιών, να τον κλωτσάνε και να τον χτυπάνε δύο “παλικάρια της φακής”, λες και στρίμωξαν μια κατσαρίδα στην γωνία και θέλουν να την σκοτώσουν. Και από την άλλη, τα κανάλια πήραν τον ρόλο του δικαστή και του εισαγγελέα, ο κόσμος επίσης, έκρινε και τοποθετούνταν για την ομοφυλοφιλία και την προσωπική του ζωή. Τι σημασία έχουν όλα αυτά; Τούς βγαίνει ρατσισμός και κοινωνική διάκριση. Μιλάμε για έναν φόνο. Θέλω να δω τώρα που βγαίνει η αλήθεια την επιφάνεια, ποιοι θα απολογηθούν. Θέλω να δω τώρα που βγαίνει η αλήθεια την επιφάνεια, ποιοι θα απολογηθούν. Θέλω να δω, και τους δύο που τον χτυπούσαν, και τους αστυνομικούς που έδωσαν τα τελειωτικά χτυπήματα.
Τον τελευταίο καιρό κάνατε πολλά λάιβ. Τα λάιβ σας μάλιστα έχουν έναν χαρακτήρα μυσταγωγίας. Πώς βιώνετε εσείς αυτή την εμπειρία; Ποιες είναι οι αντιδράσεις του κοινού στις συναυλίες σας;
A : Κάθε λάιβ που κάνουμε μάς δίνει ενέργεια. Το λάιβ είναι πολύ διαφορετικό από το να φτιάχνεις μουσική. Ο κόσμος σου μεταδίδει ενέργεια κι εσύ την δίνεις πίσω. Είναι μια τέχνη από μόνο του. Όταν παίζουμε μουσική στον κόσμο, γινόμαστε όλοι ένα σύνολο.
Δ : Το ζητούμενο είναι η έκσταση, από την αμφίδρομη σχέση με το κοινό. Δίνουμε και παίρνουμε. Αν ο κόσμος από κάτω είναι αδιάφορος, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Αν έχουν λίγοι ενδιαφέρον, σε ξεσηκώνουν. Αν είναι όλοι μαζί δυνατοί, θα γίνει κόλαση. Το θέμα είναι να φύγουμε όλοι ευχαριστημένοι. Η συναυλία είναι διέξοδος και η χαρά που δίνει δεν μπορεί να αποκατασταθεί από το άκουσμα ενός νέου δίσκου. Φεύγεις από τα βάσανα και τα προβλήματά σου. Κάθε φορά μάλιστα είναι διαφορετική, δεν ξέρεις τι θα προκύψει.
Τι στόχους θέτετε για την πορεία του συγκροτήματος στο μέλλον;
Α : Έχουμε αρχίσει κι ετοιμάζουμε ένα νέο άλμπουμ. Θα βγει όταν θα είναι το καλύτερο δυνατό.
Δ : Έτσι κι αλλιώς, εμείς δεν ζούμε από την μουσική. Δεν είμαστε επαγγελματίες. Αν ήμασταν επαγγελματίες δεν θα ήμασταν αυτοί που είμαστε. Εγώ προσωπικά θα είχα κόψει τις φλέβες μου (γέλια). Δεν θα μπορούσα να φανταστώ πως θυσιάζω την μουσική, τον χαρακτήρα και την ψυχοσύνθεσή μου για το χρήμα. Ωστόσο, είναι καλό να μπορεί να ζει ένας μουσικός από αυτό.
Ο πλουτισμός έρχεται κάνοντας, πολλές φορές, συμβιβασμούς. Το έχουμε δει να συμβαίνει και σε πρόσωπα του εξωτερικού. Βέβαια στο εξωτερικό είναι διαφορετικά, μπορείς να ζήσεις κάνοντας κάτι ποιοτικό. Στην Ελλάδα είναι αλλιώς. Πρέπει να παίξεις σκυλάδικο, ποπάδικο, ψεύτο – χιπ χοπάδικο (που διαφέρει πολύ από την φοβερή χιπ χοπ, την οποία εμείς είχαμε ζήσει, στις αρχές του 1990, από ξένες και ελληνικές μπάντες).
Α : Εμείς από την πορεία μας είμαστε ικανοποιημένοι, έχουμε μια δημοφιλία που μας ικανοποιεί, κάνουμε λάιβ, περνάμε καλά, κι εμείς και ο κόσμος, και έχουμε ένα εισόδημα.
Αναδημοσιευση Πο www.maxmag.gr
