90s. Η εποχή που όλοι λατρέψαμε. Τότε που τα πάρτι ήταν τρόπος ζωής, τα χρήματα άφθονα και η διάθεσή μας στα ύψη. Μόνο που το σκεφτόμαστε… ανεβαίνουμε. Και πώς να μην ανέβουμε, δηλαδή, όταν αναπολούμε τα χρόνια της νιότης;
Μερικές ώρες πριν έπεσε στα χέρια μου μια φωτογραφία από ένα αλησμόνητο πάρτι του 1997 στο οποίο είχε δώσει το «παρών» όλο το σχολικό παρεάκι. Κάπως έτσι, αποφασίστηκε πως κρίνεται αναγκαίο να κάνουμε όλοι μαζί ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο. Συγκεκριμένα, στα αξέχαστα πάρτι των ‘90s.
Τι ακούγαμε, τι χορεύαμε, τι τρώγαμε και τι παίζαμε τα χρόνια εκείνα της αθωότητας κάθε φορά που το γλεντάγαμε σε φιλικά σπίτια;
Και τελοσπάντων… Πώς περνούσαμε; Τι χρειαζόταν για να διοργανώσεις το «τέλειο» event;
Προσκλήσεις
Αθάνατες προσκλήσεις! Τότε που το πολυπόθητο εκείνο «ραβασάκι» σήμαινε την είσοδό μας στην κλίκα της διασκέδασης. Από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο και από το Γυμνάσιο στις αρχές του Λυκείου (ναι, υπήρχαν κι αυτοί οι τύποι) η πρόσκληση δινόταν χέρι με χέρι συνήθως στην αρχή της εβδομάδας για το πάρτι της Παρασκευής ή του Σαββάτου.
Και η αγωνία χτυπούσε κόκκινο μέχρι τη μέρα εκείνη!
Δώρα από τη… Ρεζέρβα
Ποιος ξεχνά τη θρυλική πλέον «Ρεζέρβα» με το ασπρόμαυρο logo που «στοίχειωσε» τα παιδικά και εφηβικά μας γενέθλια; «Χρειάζεσαι δώρο; Στη Ρεζέρβα θα πας», σκεφτόμασταν όλοι, με τον εορτάζοντα να καταλήγει με (τουλάχιστον) 8 – 9 σακούλες από τη Ρεζέρβα στο κρεβάτι του δωματίου του.
Κλασσικό δώρο; Τα Βραβεία! Εκείνα τα αξέχαστα πλαστικά, χρυσού χρώματος βραβεία που θύμιζαν Oscar και ήταν αφιερωμένα στον «καλύτερο κολλητό», στην «ψυχή της παρέας» ή την «πιο σέξι γκόμενα». Όλοι θα βρούμε ένα τέτοιο ψάχνοντας στο πατρικό μας.
Το μαγαζί αυτό απενοχοποίησε πλήρως τα kinky μηνύματα και τα σεξουαλικά υπονοούμενα, καθώς όλα αυτά βρίσκονταν «κρυμμένα» σε μεγάλη γκάμα δώρων που περίμεναν να τα πακετάρεις και να τα προσφέρεις κλείνοντας παράλληλα το μάτι στον τυχερό που σε κάλεσε…
Τζιν ξεβαμμένα στη χλωρίνη
Κατά κοινή ομολογία, το στυλιστικό της εποχής αποτελεί μαύρη σελίδα της γκαρνταρόμπας μας. Αλλά τουλάχιστον τότε το υποστηρίζαμε και με το παραπάνω.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα ξεβαμμένα στη χλωρίνη τζιν παντελόνια που αν τολμούσες (!) να μη φορέσεις ήσουν σαν ψάρι έξω απ’ το νερό;
Τα κορίτσια δε, ήταν σε ακόμα χειρότερη μοίρα, αφού τα συνδύαζαν και με τα παρδαλά μπλουζάκια με κάτι κεφάλια ΝΑ –με το συμπάθιο- μωρών. Είχαν κατακλύσει το σχολείο σε όλα τα χρώματα. Σε όλα.
Εκεί γύρω στο 1999 έκαναν την εμφάνισή τους και τα πρώτα piercing αφαλού. Είχαμε χορτάσει να βλέπουμε κοιλιές έξω. Ωραίες εποχές.
Βινύλια και κασέτες
Θυμάστε τι ακούγαμε; Πριν ακόμα κάνουν δειλά – δειλά την εμφάνισή τους τα πρώτα CD, οι δίσκοι και οι κασέτες έδιναν και έπαιρναν, ενώ παρά την ταλαιπωρία να βρεις το τραγούδι που θέλεις να χορέψεις, όλοι ήταν ευτυχισμένοι.
Από τον Michael Jackson, τη Britney Spears και το χορευτικό Macarena, στην Αλέξια, τον Βλάσση Μπανάτσο, τον Θάνο Καλλίρη, τον Κώστα Μπίγαλη και λίγο αργότερα τον Τριαντάφυλλο και τον Γιώργο Λεμπέση, οι μουσικές του τότε ακόμα μας κάνουν να θυμόμαστε τους χορούς και το… φλερτ που είχαμε ρίξει χορεύοντας στους ρυθμούς τους.
Και όχι. Δεν υπήρχε playlist. Τα κάναμε σαλάτα και γουστάραμε κι από πάνω.
Ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο…
Εφηβικό πάρτι χωρίς Gordon’s Space γινόταν; Δε γινόταν. Ήταν το ποτό – κόντρα στην καταπίεση. Το ποτό – επανάσταση! Ήταν ό,τι –μετά βίας- μας επέτρεπαν οι γονείς να έχουμε στο πάρτι μας για να… το ρίξουμε λίγο έξω ρε αδερφέ.
Μετά τις 10 που οι αντιστάσεις τον γονιών χαλάρωναν και οι Κέρβεροι απομονωνόντουσαν στα ιδιαίτερά τους, τα μπουκάλια αλκοόλ έβλεπαν φως και καταλήγαμε ντέφια. Κι άντε να εξηγήσεις μετά πώς μέθυσες με Gordon’s Space…
Και μιας και αναφέραμε το φως. Θυμάστε όλοι το black light σωστά;
Γιατί πάρτι χωρίς black light ήταν καταδικασμένο να αποτύχει. Το «ιερό» αυτό φως ήταν ο λόγος που τα κορίτσια επέμεναν στα ολόλευκα κολλητά παντελόνια ή φανελάκια, αφού το μόνο που δεν ήθελαν ήταν να περάσουν απαρατήρητα.
Το έκαναν όλες ανεξαιρέτως. Μη βρεθεί καμία να δικαιολογηθεί, θα γίνουμε έξαλλοι!
Από την άλλη, θυμάστε τι τρώγαμε; Αυστηρώς γαριδάκια και δρακουλίνια και μάλιστα σε άφθονες ποσότητες.
Άντε –στα μεγάλα κέφια- να είχαμε και κανέναν πύργο από τοστ. Δυο ώρες μετά, δεν είχε μείνει τίποτα και οι γονείς κατέληγαν να παραγγέλνουν πίτσες για να χορτάσουμε όλοι. Με μπόλικη Coca Cola ε, όχι γυφτιές…
Και φτάνουμε αισίως στο «ό,τι αρπάξει ο κώλος μας».
Γιατί ας είμαστε ειλικρινείς: Αγνά, αγνά τα πάρτι της εφηβείας μας, αλλά το φλερτ ήταν διάχυτο. Και πώς θα κατάφερνες να πλησιάσεις αυτή που ήθελες χωρίς να εκτεθείς; Εύκολο.
Με το «σκοτεινό δωμάτιο» και την αγαπημένη «μπουκάλα», που μας χάρισε τα πρώτα μας φιλιά –όχι απαραίτητα με αυτή που θέλαμε. (Τι γκίνια κι αυτή)!
Εναλλακτικά, το «θάρρος ή αλήθεια» μας εξασφάλιζε κι αυτό τη χαρά του «προκλητικού» παιχνιδιού, με όσους δεν κατάφεραν να φιλήσουν αυτή που ήθελαν, να παρακαλούν να τους γίνει η πολυπόθητη ερώτηση: «Έχεις το θάρρος να φιλήσεις την Κατερίνα»; Εννοείται πως το είχες! Δε φταις εσύ… Αναγκάστηκες…
Φέρτε πίσω τα ‘90s ρε!
