Η Φανή Πλατσατούρα από το περιοδικό People, συνάντησε τον σκηνοθέτη πρωί Κυριακής, σε ένα καφενείο στη Φωκίωνος Νέγρη. Ο Βασίλης Κεκάτος φοράει κοντομάνικο πουκάμισο, παραγγέλνει λεμονάδα με «πολύ πάγο, παρακαλώ» και μιλάει για όσα τον κάνουν ευτυχισμένο άνθρωπο, δηλαδή ταινίες, σινεμά, έρωτα και… τον Χρυσό Φοίνικα που κέρδισε πριν λίγες εβδομάδες στο 72ο Φεστιβάλ Καννών, για την μικρού μήκους -με τον μεγάλο τίτλο- ταινία του «Η Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό κι Εμάς».
Πού βρίσκεται ο Φοίνικας αυτή τη στιγμή;
Σε κάποια θυρίδα τραπέζης. Όταν συνειδητοποίησα πόσο κοστίζει, με έπιασε κρύος ιδρώτας. Μου είπε ο διευθυντής του Φεστιβάλ Καννών «κοίταξε να δεις, συνήθως αυτό το βραβείο το παίρνουν άνθρωποι που έχουν φτιάξει και έναν τρόπο ζωής που το υποστηρίζει, οπότε θα σου προτείναμε να τον βάλεις σε ένα ασφαλές μέρος». Και μου το είπε αυτό γιατί μένω σε ένα διαμερισματάκι στην Κυψέλη και είναι λάθος να υπάρχει ένας Χρυσός Φοίνικας στην Κυψέλη. Σίγουρα θα τον έσπαγα από τα νεύρα μου κάποια μέρα ή από απροσεξία!
Ποια ήταν η τελευταία σκέψη που έκανες, δευτερόλεπτα πριν πάρεις τον Χρυσό Φοίνικα;
«Μαλ…α, λες να πήραμε τον Φοίνικα;» (γέλια).
Και η πρώτη μόλις τον παρέλαβες;
«Θέλω να πιω λίγο νερό». Μάλιστα, έγινε το εξής ενδιαφέρον: Μου δίνει τον Φοίνικα η πρόεδρος της κριτικής επιτροπής, Κλερ Ντενί, και με συνοδεύει η Ναντίν Λαμπακί που είναι μία σπουδαία νέα σκηνοθέτης, υποψήφια για Όσκαρ πέρυσι, με την ταινία της «Καπερναούμ». Από το στρες της στιγμής όμως, δεν την αναγνώρισα, νόμιζα πως ήταν μια κοπέλα που απλώς με συνοδεύει, με αποτέλεσμα να γυρίσω και να της πω: «μπορείς να μου φέρεις λίγο νερό;». Με κοιτά με απορία και μου απαντά «ποιος εγώ»; Και της ξαναλέω: «Όποιος να ΄ναι, δεν με νοιάζει, θα ήθελα λίγο νερό». Κάποια λεπτά μετά κατάλαβα την γκάφα μου και σκέφτηκα «θεέ μου, τι ντροπή».
Πρακτικά, μετά τη βράβευση άνοιξαν πόρτες που ήταν ερμητικά κλειστές;
Η αλήθεια είναι πως οι πόρτες είχαν αρχίσει να ανοίγουν από την ώρα που πήγα στο Σάντανς, το μεγαλύτερο φεστιβάλ παγκοσμίως για το ανεξάρτητο σινεμά, με την προηγούμενη μικρού μήκους ταινία μου, τη «Η Σιγή των ψαριών όταν πεθαίνουν». Εκεί ως υπότροφος, άρχισα να μιλάω με μεγάλες εταιρείες, παραγωγούς και ανθρώπους που έχουν πάρει Όσκαρ, Φοίνικες και Άρκτους και να διαπιστώνω καταρχάς, ότι είναι κανονικοί άνθρωποι. Απομυθοποίησα γρήγορα αυτό που λέμε «star» και «πόρτες ερμητικά κλειστές». Αυτά υφίστανται κυρίως, στην Ελλάδα. Στο εξωτερικό οι άνθρωποι είναι φυσιολογικοί και κάνουν business. Αν τους αρέσει ένα project, μπαίνουν χωρίς ατέρμονες συζητήσεις, ψέματα, απορρίψεις, επαναθεωρήσεις αποφάσεων και όλα αυτά τα ωραία «ελληνικά» πράγματα. Πάντως ναι, ο Χρυσός Φοίνικας μου ανοίγει όλες τις πόρτες που χρειάζομαι αυτή τη στιγμή για να μπορέσω να κάνω τη δουλειά μου σωστά. Ήδη δουλεύω πάνω στο project της επόμενης ταινίας μου που θα είναι η συνέχεια της προηγούμενης.
Γιατί να συνεχίσει κάποιος να κάνει σινεμά στην Ελλάδα που περιγράφεις παραπάνω;
Υπάρχει κάτι που θα σε οδηγούσε στο να σταματήσεις να κάνεις σινεμά;
Όχι, δεν υπάρχει τίποτα που να με σταματήσει από το να κάνω σινεμά. Σίγουρα τουλάχιστον αυτό δεν θα είναι τα budget και οι χρηματοδοτήσεις. Θα συνεχίσω να κάνω ταινίες, ακόμη και αν χρειαστεί να τις τραβάω με το κινητό μου. Θέλω να πω ότι όσο έχω ιστορίες να λέω, θα τις λέω με κάθε κόστος. Μπορεί να με στεναχωρήσουν άνθρωποι; Θα δουλέψω με άλλους ανθρώπους. Μπορεί να μην μου δίνει όσα χρειάζομαι αυτή η χώρα; Θα πάω σε άλλη χώρα. Αλλά σε κάθε περίπτωση, θα κάνω σινεμά!
Μπορεί μια ταινία να αλλάξει τον κόσμο;
Δεν ξέρω αν το έχει καταφέρει κανείς μέχρι σήμερα αλλά δεν μπορώ να πάψω να ελπίζω ότι κάποια στιγμή κάποιος θα το καταφέρει!
Τώρα με τον Χρυσό Φοίνικα, έχεις χάσει την ησυχία σου;
Η αλήθεια είναι ότι όλη αυτή η τρομερή έκθεση και κοινωνικοποίηση δεν είναι του στυλ μου, σκέψου έχω τους ίδιους φίλους από τότε που ήμουν πέντε ετών. Έχω συνέλθει βέβαια, από τον ίλιγγο που έζησα τις τελευταίες εβδομάδες και νιώθω τυχερός γιατί είναι πολύ εύκολο να σε ρουφήξει όλη αυτή η κατάσταση. Τις πρώτες μέρες περπατούσα βράδυ, στη Φωκίωνος Νέγρη και άκουγα «ο Κακάτος δεν είναι αυτός;». Κάποιοι με αναγνώριζαν αλλά πρόφεραν λάθος το όνομά μου! Επίσης, την πρώτη μέρα που ήρθα από τις Κάννες με κέρασαν τα σουβλάκια. «Τα σουβλάκια είναι από εμάς» λέει ο ντιλιβεράς. Ή τις προάλλες, παρήγγειλα από ένα μαγειρείο και μου ζωγράφισαν με έναν κόκκινο στυλό έναν φοίνικα πάνω στο τάπερ.
Ωραία είναι αυτά…
Ναι, έχουν γέλιο αλλά θέλω να τελειώσουν γρήγορα γιατί δεν με αφορούσε ποτέ να γίνω γνωστός. Εμένα η δουλειά μου είναι πίσω από την κάμερα, όχι μπροστά. Γι΄ αυτό αν θες, έγινα σκηνοθέτης.
Βασίλης Κεκάτος: Η ταινία του «Η Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό κι Εμάς» που βραβεύθηκε στις Κάννες έχει διάρκεια μόλις, εννιά λεπτών. Θα προβληθεί στις ελληνικές αίθουσες από τον προσεχή Σεπτέμβρη. Αυτή την περίοδο ετοιμάζει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του που θα είναι μια συνέχεια της προηγούμενης και θα πρωταγωνιστούν ξανά οι Νικολάκης Ζεγκίνογλου και Ιώκος – Ιωάννης Κοτίδης.
*Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο People που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή με το Έθνος της Κυριακής
Αναδημοσίευση από www.zappit.gr
