Ηεπωνυμία Fulda είναι συνδεδεμένη με τον χώρο του αυτοκινήτου λόγω του ότι έτσι λέγεται και η ομώνυμη εταιρεία κατασκευής ελαστικών που σήμερα ανήκει στον όμιλο Goodyear/Dunlop Tires. Όνομα το οποίο προέρχεται από την σχετικά μικρή γερμανική πόλη στην οποία εδρεύει, που με τη σειρά της ονομάστηκε έτσι από το ποτάμι που την διασχίζει. Αλλά αρκετή γεωγραφία, ας επιστρέψουμε και πάλι στον χώρο του αυτοκινήτου.
Μπορεί λοιπόν σήμερα να βλέπουμε την επωνυμία Fulda μόνο στα ελαστικά, αλλά πριν περίπου 50 χρόνια υπήρχαν και ολόκληρα αμάξια που έφτασαν μέχρι τους ελληνικούς δρόμους τους οποίους κόσμησαν με την ιδιαιτερότητά τους αφού ήταν από τα πιο παράξενα που μπορούσε να συναντήσει κανείς. Ήταν τρίτροχα!
Στην Γερμανία κυκλοφόρησαν ως Fuldamobil από την «Elektromaschinenbau Fulda GmbH», μεταξύ των ετών 1950 και 1969 και επρόκειτο για μια ιδέα του δημοσιογράφου Νόρμπερτ Στίβενσον, ο οποίος ήθελε να σχεδιάσει και να κατασκευάσει ένα μικρό διαστάσεων, εύχρηστο αυτοκίνητο, κυρίως για μέσα στην πόλη. Συνέλαβε την ιδέα των τριών τροχών και την εξέθεσε στο αφεντικό του, που δέχτηκε και να τον χρηματοδοτήσει. Τελικά όμως απέσυρε την προσφορά του και ο δαιμόνιος ρεπόρτερ έψαξε για άλλους επενδυτές ώσπου συνάντησε τον Καρλ Σμιτ. Έναν αρκετά εύπορο επιχειρηματία ο οποίος ήταν αντιπρόσωπος –μεταξύ άλλων- της εταιρείας Bosch στην πόλη της Fulda.
Και λέμε «μεταξύ άλλων», διότι ήταν και ουσιαστικά ο ιδιοκτήτης της Elektromaschinenbau Fulda GmbH, η οποία είχε συνάψει ειδική συμφωνία με την Bosch προκειμένου να της εφοδιάζει την παραγωγική αλυσίδα με μια σειρά εξαρτήματα για τις δικές της συσκευές. Ουσιαστικά δηλαδή μπορούσε παράλληλα να υλοποιήσει το σχέδιο του Στίβενσον χωρίς να φοβάται ενδεχόμενη αποτυχία εξαιτίας του αδυσώπητου ανταγωνισμού από κατασκευαστικούς κολοσσούς όπως η Mercedes, η Audi ή η BMW, όπως και συνέβη άλλωστε… Κατάφερε να φτάσει στην γραμμή παραγωγής, μετά από πολλά εμπόδια και αναγκαστικές μετατροπές, τον Οκτώβριο του 1956, αλλά τον Ιούνιο του 1957 μπήκε τέλος στην πορεία του κι ενώ πρόλαβαν να κατασκευαστούν μόλις 123 αμάξια.
Την ίδια ώρα, όμως, το εγχείρημα ήταν τόσο απλό και τόσο λειτουργικό που ενδιαφέρθηκαν αρκετοί εκτός Γερμανίας για αυτό και έτσι δόθηκαν ειδικές άδειες για την κατασκευή του σε κάθε ήπειρο! Η… χάρη τους έφτασε μέχρι την Μεγάλη Βρετανία όπου κυκλοφόρησαν μερικές δεκάδες από… δαύτα, στην Σουηδία ως «Fram King Fulda», στην γειτονική Τουρκία, στην Ολλανδία με το πολύ πιο χαριτωμένο όνομα «Bambino», ως «Bambi» στην Αργεντινή (όπου υπήρξε και μια pick-up έκδοση, η Sporty), σαν «Nobel» στη Χιλή. Τα κατάφεραν όμως και εκτός Ευρώπης και Αμερικής αφού συναντούσες τα συμπαθέστατα τρίτροχα ακόμη και στην Νότια Αφρική αλλά και στην Ινδία ως «Hans Vahaar» και φυσικά στην Ελλάδα όπου κατάπιναν χιλιόμετρα ως «Attica» και «Alta».
Για την κατασκευή του μοντέλου που γέννησε τον χαρακτηρισμό «αυτοκίνητο-φούσκα», ειδική άδεια είχε λάβει η εταιρεία «Βιοπλαστική ΑΕ» η οποία έδρευε στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο Μοσχάτο και αποτελούσε ιδιοκτησία του επιχειρηματία Γεωργίου Δημητριάδη. Νωρίτερα είχε δοκιμάσει να εισέλθει στον χώρο του αυτοκινήτου με το Model 505, όμως στάθηκε τρομερά άτυχη. Ενώ ήταν έτοιμη να κλείσει την συμφωνία για την συναρμολόγησή του ή την κατασκευή κομματιών του στην Ελλάδα, το 1958 άλλαξε η σχετική νομοθεσία καθιστώντας απαγορευτικό το εγχείρημα λόγω κόστους.
Τότε στράφηκε στο Fuldamobil S6 το οποίος ως τρίκυκλο είχε εντελώς διαφορετική φορολογική αντιμετώπιση και κατάφερε να φτάσει σε συμφωνία με την μητρική στην Γερμανία προκειμένου να το κυκλοφορήσει και στην Ελλάδα ως Attica 200. Οι διαφορές του με το πρωτότυπο ήταν απειροελάχιστες και διέθετε και αυτό κινητήρα που απέδιδε 10 ίππους. 200 κυβικών εκατοστών (191 για την ακρίβεια) όπως άλλωστε παραπέμπει και το όνομά του. Μάλιστα αρκετά από τα εξαρτήματά του, συμπεριλαμβανομένων ακόμη και των δίχρονων μονοκύλινδρων Fichtel & Sachs κινητήρων, είχαν κατασκευαστεί στο εργοστάσιο της Βιοπλαστικής στο Μοσχάτο!
Το συμπαθέστατο τρίτροχο κατασκευαζόταν σε ελληνικό έδαφος από ελληνικά χέρια από το 1962 έως το 1968, ενώ στη συνέχεια παράλληλα με το Attica 200 η εταιρεία λάνσαρε και το «δίδυμο αδερφάκι» του Alta 200 μέχρι το 1971 που σταμάτησε οριστικά η παραγωγή του, αν και ήταν σχετικά συχνό το φαινόμενο μέχρι και περίπου το 1990 να δεις ένα Attica να ταξιδεύει σε ελληνικό δρόμο ισορροπώντας πάνω σε τρεις τροχούς και «απειλώντας» το φράγμα του ήχου με ανώτατη δυνατή ταχύτητα τα 85 χιλιόμετρα την ώρα. Επίδοση ομολογουμένως χαμηλή, που όμως δεν αφαιρούσε ούτε το ελάχιστο από τη φινέτσα και την γοητεία του.
Πηγή: menshouse.gr
