Ο Ντράζεν Πέτροβιτς σβήνει τα 56ά κεράκια γενεθλίων και το Gazzetta.gr αναρωτιέται τι θα είχε συμβεί αν ο «Πέτρο» ζούσε…
Ο Ντράζεν Πέτροβιτς βρίσκεται πίσω από το τιμόνι. Ξύπνιος. Χαμογελαστός. Χαλαρός. Ο καιρός είναι υπέροχος και ο ήλιος «χαϊδεύει» το πρόσωπό του.
Ψηλά, πάνω από τα σύννεφα, η πτήση των συναθλητών του από την Εθνική Κροατίας, περνάει πάνω από το Μόναχο.
Και ο Ντίνο Ράτζα δεν έχει κανένα λόγο να κοιτάξει το ρολόι του.
Ο Ντράζεν θα διασχίσει με ταχύτητα την αούτομπανκ. Ανέμελος. Για πάντα παιδί.
Θα φτάσει στον προορισμό του, μαζί με τη συντροφιά του. Και η ζωή του θα συνεχιστεί.
Τίποτα απ’ αυτά δεν είναι αλήθεια. Δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Το κόκκινο Polo γλίστρησε στη βροχή. Και ο κοιμισμένος Πέτροβιτς «έφυγε» με ένα παράλογο βίαιο μα και ήρεμο τρόπο.
Αλήθεια, έχετε αναρωτηθεί πώς θα ήταν η ζωή του Ντράζεν;
Ένας Ντράζεν ολοζώντανος. Μόλις 28 ετών. Έτοιμος να παίξει το καλύτερο μπάσκετμπολ της ζωής του.
Έτοιμος να αυθαδιάσει με εκείνο το πονηρό χαμόγελό του ακόμη και στον Χάρο. Και να τον στείλει με μία σταυρωτή ντρίπλα στην άλλη πλευρά του παρκέ.
Τι θα γινόταν, όμως, αν…; Αν ο Ντράζεν ζούσε και βασίλευε;
Σήμερα είναι τα γενέθλιά του. To παιδί από το Σιμπένικ γίνεται 56 ετών. Και δεν είναι σε καμία περίπτωση μπουχτισμένος από το μπάσκετμπολ. Αυτό αγάπησε παράφορα.
Είναι γεμάτος από ζωή. Μία ολόκληρη ζωή. Χωρίς δάκρυα. Χωρίς νοσταλγία. Μόνο με γλυκές αναμνήσεις.
Την ιστορία τη γνωρίζετε. Ο Ντράζεν Πέτροβιτς θα φορούσε τη φανέλα του Παναθηναϊκού.
Αυτό είχε δηλώσει στην τελευταία συνέντευξή της ζωής του, παρά την αμφισβήτηση που υπάρχει για το αληθινό της ιστορίας.
Ο ίδιος ο… διάβολος, όπως τον είχε ονομάσει ο Ντράζεν και ο γιος του (όπως χαρακτήριζαν τον Πέτροβιτς) σε μία ομάδα ομάδα!
Τι και αν ο Νίκος Γκάλης είναι στο λυκόφως της καριέρας του; Είναι ο… θεός. Ο… διάβολος. Ο… γκάνγκστερ του ελληνικού μπάσκετμπολ. Και θα ανταμώσει με το κροατικό καρμπόν του.
Η συνεργασία τους θα μείνει στα μπασκετικά κιτάπια. Με ολόχρυσα γράμματα.
Και ο Παύλος με τον Θανάση Γιαννακόπουλο θα έχουν φέρει τον δικό τους… Ουίλκινς πριν τον Ντομινίκ Ουίλκινς!
Αλήθεια, υπάρχει κανείς να σταματήσει τη φορά δύο ανθρώπων που θέλουν μόνο να κερδίζουν;
Όλα αλλάζουν. Όχι μόνο για το ελληνικό και το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Αλλά και για την Εθνική Κροατίας.
Για κάθε επιτυχία στη Βαρκελώνη, υπάρχει μία απογοήτευση σε ένα EuroBasket. Για κάθε χαμόγελο που μοιράζει η κατακόκκινη φανέλα, υπάρχει μία στιγμή αμφισβήτησης.
Ο Πέτροβιτς είναι η… κόλλα της ομάδας. Στα δύσκολα. Στη στιγμή της διχόνοιας. Στη στιγμή των άλυτων διαφορών είναι εκεί.
Για να (τους) ενώσει. Να (τους) εμπνεύσει.
Και οι Κροάτες δεν είναι πια loosers. Η ομάδα που βολεύεται με το χάλκινο μετάλλιο σε κάποια διοργάνωση, επειδή απογοητεύτηκε.
Και επιτέλους θα δούμε αυτό που θέλαμε από παιδιά: Μία αναμέτρηση Σερβίας – Κροατίας όταν είχε τη μεγαλύτερη σημασία.
Σκεφτείτε μόνο την Εθνική Κροατίας των Στόγιαν Βράνκοβιτς, Ντίνο Ράτζα, Τόνι Κούκοτς να είχε αρχηγό τον Ντράζεν. Και απέναντί της τον Ζάρκο Πάσπαλι, τον Βλάντε Ντίβατς, τον Σάσα Τζότζεβιτς, τον Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς.
H επιστροφή στο ΝΒΑ
Μόνο που η η Ελλάδα δεν θα κρατήσει για πολύ τον Ντράζεν.
Το μυαλό του είναι αλλού. Την Ευρώπη την έχει κατακτήσει και άλλες φορές.
Η επιστροφή του στο ΝΒΑ είναι θέμα χρόνου. Αυτό ήθελε από την αρχή. Και η ίδια η Ευρώπη γνωρίζει πως είναι μικρή για να χωρέσει τον Ντράζεν.
Εδώ άφησε κοτζάμ Ρεάλ Μαδρίτης στα «κρύα του λουτρού» για να ταξιδέψει στο Πόρτλαντ. Το στοιχείο που τον κινεί.
Το ΝΒΑ είναι αυτό που θέλει.
Για να αποδείξει στους άπιστους γιάνκηδες πως μπορεί να τους κάνει, για άλλη μία φορά, να παραδεχτούν το λάθος τους.
Οι ομάδες που τον θέλουν πολλές. Τον ήθελαν μόλις πήρε την απόφαση να μην ανανεώσει με το Νιου Τζέρσει, στο φινάλε της σεζόν 1992-1993.
Λογικό. Μόλις πριν από μία σεζόν, είχε οδηγήσει εκείνη τη μέτρια ομάδα στα playoffs.
«Πέτρο, για τρεις», φώναζε με περίσσια χάρη ο εκφωνητής των Νετς, κάθε φορά που ο… Πέτρο εκτελούσε ένα από τα τέλεια τζαμπ σουτ του.
Και γύριζε στην άμυνα με σηκωμένα τα χέρια του.
Τώρα το φωνάζουν άλλοι.
Τα χρόνια κυλούν. Το ΝΒΑ κάποτε τελειώνει. Και ο Ντράζεν θέλει μόνο να κλείσει τον κύκλο του. Στην πατρίδα του. Μία σεζόν και τέλος.
Και μετά το Hall Of Fame τον περιμένει. Στην ομιλία του ευχαριστεί τη μητέρα και τον αδερφό του. Το ίδιο το μπάσκετμπολ. Και θυμάται τότε που είχε αντιμετωπίσει, στη δεύτερη θητεία του τον Μάικλ Τζόρνταν.
Ποιος ξέρει, ίσως έχει στο μυαλό του να μιλήσει για τον άλλοτε αδελφό του, Βλάντε Ντίβατς.
Ο πόλεμος έχει τελειώσει εδώ και χρόνια.
Και ο Ντράζεν έχει μαλακώσει. Αλλά δεν θα το κάνει.
Θυμάται εκείνη την ημέρα που είχε απλώς ένα κακό προαίσθημα. Επιλέγοντας να επιστρέψει με ένα αυτοκίνητο και όχι με ένα αεροπλάνο.
Η ημέρα που του άλλαξε τη ζωή. Που τον έκανε να την ερωτευτεί ακόμα περισσότερο. Και μαζί να αγαπήσει και άλλο το μπάσκετμπολ.
Η ζωή είναι καλή με τον Ντράζεν. Δεν θα αργήσει να βρει τη γυναίκα της ζωής του. Και να αποκτήσει παιδιά.
Και πολλά χρόνια αργότερα, εγγόνια. Παππούς κανονικός. Με την ίδια κορμοστασιά και λίγα γκρίζα μαλλιά. Και το ίδιο φαρμακερό σουτ.
Και είναι όλοι τους εκεί. Την ημέρα της ένταξής του στο Hall of Fame. Μαζί με τα φιλαράκια του, τον Ντίνο, τον Στόγιαν, τον Τόνι…
Και όλοι μαζί γελούν. Και θυμούνται τα παλιά…
