Ο Ντράζεν Πέτροβιτς ήταν ο απόλυτος σταρ, σε μία εποχή που το ευρωπαϊκό μπάσκετ μονοπωλούσαν παίκτες όπως ο Βλάντε Ντίβατς, ο Ρισαρντ Ντακουρί, ο Νίκος Γκάλης, ο Σάρας Μαρτσουλιόνις, ο Στόγιαν Βράνκοβιτς και άλλοι. Όμως δεν έφτασε εκεί που μπορούσε. Και αυτό γιατί μια μέρα σαν και αυτή το νήμα της σύντομης ζωής του κόπηκε άδοξα στον βροχερό αυτοκινητόδρομο Νυρεμβέργης – Μονάχου, περίπου 24 χιλιόμετρα από το Ιγκολσταντ.
Η 7η Ιουνίου ήταν μία καλοκαιρινή μέρα, που δεν προμήνυε σε τίποτα τι θα ακολουθούσε. Ο χρόνος θα σταματούσε για πάντα στις 17.20 (τοπική ώρα).Το μπάσκετ δεν θα ήταν ξανά ίδιο. Για πολλούς ήταν ο «Μότσαρτ». Εκείνος που με τη μπαγκέτα του διηύθυνε την ορχήστρα. Για άλλους ήταν ο «γιος του Διαβόλου». Μπορούσε να σκοράρει με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο σκορπώντας ρίγη ενθουσιασμού στους φιλάθλους που γέμιζαν τις κερκίδες για να παρακολουθήσουν τα κόλπα του με την πορτοκαλί μπάλα.
Μάλιστα στις αρχές του προηγούμενου μήνα η “Sportske Novosti” έδωσε το λόγο σε γνωστούς Κροάτες προπονητές, για να ψηφίσουν τους κορυφαίους παίκτες που έβγαλε η χώρα. Ο Ντράζεν Πέτροβιτς νίκησε στο νήμα τον Τόνι Κούκοτς. Μεταξύ άλλων ψήφισαν οι Ζέλικο Παβλίσεβιτς, Βέλιμιρ Περάσοβιτς, Γιάσμιν Ρέπεσα, Νέβεν Σπάχια, Μίρκο Νόβοσελ, με τον αείμνηστο Ντράζεν να είναι στο Νο1, τον Κούκοτς να ακολουθεί, ενώ την πρώτη πεντάδα συμπλήρωσαν Τσόσιτς, Ράτζα και Μπογκντάνοβιτς, με το Top-10 να έχει και τον Στόγιαν Βράνκοβιτς.
Η αυτοβιογραφία του που κυκλοφόρησε πέρυσι, από την MVP Publications με τίτλο «Drazen Requiem» περιλαμβάνει γνωστές και άγνωστες στιγμές της ζωής του. Από τα πρώτα βήματα στα σοκάκια της γειτονιάς του στο Ζάγκρεμπ και τις επικές μονομαχίες του με τον αδερφό του Αλεξάνταρ, τους τίτλους σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο, την αναγνώριση του NBA, μέχρι και τη σχεδόν τελειωμένη μεταγραφή του στον Παναθηναϊκό…
Ένα παιδί μετράει τα άστρα
Ο Ντράζεν γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου του 1964. Ήταν ο δεύτερος γιος του Γιόβαν και της Μιρζένκα. Ο αδερφός του Άτσο «Αλεξάντερ» ήταν αυτός που τον μύησε στα μυστικά της πορτοκαλί μπάλας. Μόλις στα 13 του χρόνια ήταν μέλος της παιδικής ομάδας της τοπικής KK Šibenka Šibenik. Τότε για πρώτη φορά, έδειξε το φονικό του ένστικτο στο σκοράρισμα. Με μεγάλη ευκολία «φόρτωνε» τα καλάθια των αντιπάλων του με 50άρες και 60άρες. Στα 15 του κατάφερε να γίνει ο ηγέτης της ομάδας του. Και όχι μόνο αυτό.
Για δύο συνεχόμενες φορές (1982,1983) η Σιμπένκα, έχοντας για «πρώτο βιολί» τον Ντράζεν, έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Κόρατς όπου όμως ηττήθηκε (δις) από τη Λιμόζ. Το 1983 κέρδισε τον πρώτο του τίτλο (πρωτάθλημα). Όμως η Ομοσπονδία δεν τον άφησε να απολαύσει τον πρώτο του θρίαμβο καθώς θεώρησε ότι στον αγώνα με τη Μπόζνα Σεράγεβο η διαιτησία δεν έκανε σωστά τη δουλειά της.
Στο δρόμο της καταξίωσης με την Τσιμπόνα
Ο νεαρός Ντράζεν χτίζοντας μέσα του το πνεύμα του νικητή, υπηρέτησε για ένα χρόνο τη στρατιωτική του θητεία και στη συνέχεια χάραξε τον δρόμο που είχε πάρει νωρίτερα ο αδερφός του Αλεξάντερ. Πήρε μεταγραφή στην Τσιμπόνα και άρχισε να δίνει νέες παραστάσεις. Στην πρώτη του χρονιά, κατάφερε να κατακτήσει το πρωτάθλημα, το Κύπελλο, και το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Μάλιστα στον αλησμόνητο τελικό με τη Ρεαλ Μαδρίτης, το 1985, «φόρτωσε» με 39 πόντους το καλάθι των Μαδριλένων.
Tην επόμενη χρονιά πήρε ξανά από το χέρι την ομάδα του και την οδήγησε στη «Γη της Επαγγελίας» του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Αυτή τη φορά έχοντας απέναντί του τη Ζαλγκίρις Κάουνας του Αρβιντας Σαμπόνις, σκόραρε 22 πόντους. To 1987 θα κατακτήσει τον τρίτο του ευρωπαϊκό τίτλο, το Κύπελλο Κυπελλούχων, με αντίπαλο τη Σκαβολίνι. Σε εκείνο το ματς είχε σκοράρει 28 πόντους.
Τα πρώτα μετάλλια με την Εθνική
Στο ίδιο διάστημα ο «Μότσαρτ» έδωσε τα διαπιστευτήριά του και με την Εθνική Γιουγκοσλαβίας. Αρχικά κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984 και στη συνέχεια την τρίτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1986. Στο Ευρωμπάσκετ του 1987 που έγινε στην Αθήνα, η Γιουγκοσλαβία τερμάτισε επίσης στην τρίτη θέση. Το 1988 έφτασε μέχρι τον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων κατακτώντας το αργυρό μετάλλιο καθώς η ομάδα του ηττήθηκε από την τότε πανίσχυρη Σοβιετική Ένωση.
Γνωστός για την τελειομανία του, είχε πάντοτε στην άκρη του μυαλού την πραγματοποίηση του «american dream». Το καλοκαίρι του 1986 το Πόρτλαντ -που ήδη τον είχε βάλει στα μπλοκάκια του- τον επέλεξε στον τρίτο γύρο του ντραφτ.
Η μεταγραφή στη Ρεάλ Μαδρίτης
Το καλοκαίρι του 1988 ο Ντράζεν πήρε τη μεγάλη απόφαση και απάντησε θετικά στην αστρονομική, για τα δεδομένα της εποχής, πρόταση που του είχε καταθέσει η Ρεάλ Μαδρίτης (4 εκατ. δολάρια). Το απαιτητικό κοινό των Μαδριλένων δεν άργησε να τον αγαπήσει. Παρά το γεγονός ότι η Ρεάλ έχασε το πρωτάθλημα, ο Ντράζεν την οδήγησε στην κατάκτηση του Κυπέλλου. Η καριέρα του με τη Ρεαλ όμως έληξε κάπως άδοξα μιας και δεν τον χωρούσαν πια τα ευρωπαϊκά παρκέ. Ένιωθε έτοιμος να κατακτήσει το NBA. Δεν μπορούσε να περιμένει άλλο για να κάνει πραγματικότητα το «american dream».
Οι δυσκολίες της προσαρμογής στο Πόρτλαντ
Το καλοκαίρι του 1989 μετακόμισε στο Πόρτλαντ. Ωστόσο τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα περίμενε. Από πρωταγωνιστής, έπρεπε να γίνει κομπάρσος μιας και στις θέσεις των γκαρντ αγωνίζονταν ο Τέρι Πόρτερ και ο Κλάιντ Ντρέξλερ. Όσο για το χρόνο συμμετοχής του; 12 λεπτά ανά αγώνα. Μάλιστα έμπαινε στο παρκέ όταν όλα είχαν κριθεί για τους Μπλέιζερς. Η πρώτη χρονιά έκλεισε με τον ίδιο να σκοράρει 7,4 πόντους. Παρά την απογοήτευσή του, δεν το έβαλε κάτω. Στο Μουντομπάσκετ του 1990 όχι μόνο αγωνίστηκε αλλά οδήγησε τη Γιουγκοσλαβία στην κατάκτηση της κορυφής, νικώντας μάλιστα την Σοβιετική Ένωση στον μεγάλο τελικό.
Ο ρόλος του κομπάρσου όμως συνεχίστηκε και την επόμενη χρονιά στο ΝΒΑ. Ο χρόνος συμμετοχής του πλέον είχε περιοριστεί στα 7 λεπτά ανά αγώνα. Τότε δεν άντεξε. Ύστερα από 38 παιχνίδια και έχοντας συμμετοχή μόλις στα 18, ζήτησε ανταλλαγή. Οι ιθύνοντες του Πόρτλαντ δέχθηκαν το αίτημά του. Μέσω ανταλλαγής με το Ντένβερ κατέληξε στους Νετς, όπου έμελλε να βρει επιτέλους τη «Γη της Επαγγελίας».
Η αναγέννηση με τους Νετς και η μονομαχία με τη Dream Team
Στις 23 Ιανουαρίου 1991 ο «Μότσαρτ» έπαιξε για πρώτη φορά με τους Νιου Τζέρσει Νετς. Μέχρι το τέλος της χρονιάς αγωνίστηκε σε 43 ματς έχοντας 12,6 πόντους ανά αγώνα. Την επόμενη χρονιά ο Πέτροβιτς ήταν πραγματικά ο παίκτης που είχε λάμψει στα ευρωπαϊκά παρκέ. Άρχισε να σκοράρει κατά ριπάς. Όχι μόνο αύξησε τον μέσο όρο πόντων του (22,6) αλλά ήταν ο κορυφαίος όλων των γκαρντ του NBA, σε ποσοστό ευστοχίας στα σουτ δύο πόντων (51%). Μάλιστα έγινε ο ηγέτης της ομάδας του και την οδήγησε στα playoffs.
Το 1992 η Γιουγκοσλαβία δεν υπήρχε πια ως ενωμένη χώρα. Έτσι λοιπόν η Κροατία συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης. Με ηγέτη τον Πέτροβιτς διέλυσε στον ημιτελικό τη Σοβιετική Ένωση και προκρίθηκε στον τελικό όπου αντιμετώπισε την αμερικανική Dream Team του Μάικλ Τζόρνταν, του Μάτζικ Τζόνσον, του Λάρι Μπερντ και των άλλων σούπερ σταρ. Η Κροατία περιορίστηκε στη δεύτερη θέση μιας και οι Αμερικανοί ήταν ασταμάτητοι.
Την περίοδο 1992-1993 ανέβασε εκ νέου τον μέσο όρο του σε πόντους (22,3) με τους Νετς και επανέλαβε τα εξαιρετικά ποσοστά ευστοχίας σε σουτ τριών πόντων από την προηγούμενη σεζόν (45%), για να ηγηθεί και πάλι όλων των γκαρντ του πρωταθλήματος σε ποσοστό ευστοχίας στα δίποντα (52%).
Αν και τα αμερικανικά ΜΜΕ τον επέλεξαν στην τρίτη καλύτερη πεντάδα της χρονιάς, απογοητεύτηκε επειδή δεν κλήθηκε στο All Star Game. Εκείνη τη χρονιά, ήταν ο μοναδικός μεταξύ των 16 μεγαλύτερων σκόρερ του πρωταθλήματος, που δεν κλήθηκε να αγωνιστεί σε αυτό.
Το άδοξο τέλος στον βρεγμένο γερμανικό αυτοκινητόδρομο
Το καλοκαίρι του 1993, ταξίδεψε στην Πολωνία, όπου η Κροατία αγωνιζόταν για τα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ του 1993, που διεξήχθη στη Γερμανία. Ο «Μότσαρτ» σκεφτόταν πολύ σοβαρά να αποχωρήσει από τους Νετς εξαιτίας του τεταμένου κλίματος που επικρατούσε στην ομάδα. Τότε άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους οι φήμες που τον ήθελαν να σκέφτεται το ελληνικό μπάσκετ και τον Παναθηναϊκό. Μάλιστα λέγεται ότι ο ιδιοκτήτης των «πρασίνων» Παύλος Γιαννακόπουλος του είχε προσφέρει υπογεγραμμένο συμβόλαιο με κενούς τους όρους της αμοιβής!
Μετά το τέλος του αγώνα ο αποφάσισε να μην γυρίσει πίσω στην Κροατία με τους συμπαίκτες του με το αεροπλάνο αλλά με αυτοκίνητο. Ο κολλητός του φίλος Στόγιαν Βράνκοβιτς μην έχοντας καλό προαίσθημα προσπάθησε να τον αποτρέψει. Μάταιος ο κόπος…
Το προαίσθημα του Στόικο βγήκε αληθινό. Το ίδιο συγκλονιστική και η αφήγηση του Ντίνο Ράτζα στο ντοκιμαντέρ «Once Brothers». «Γυρνούσαμε στην Κροατία μετά τα προκριματικά στο Βρότσλαβ. Ήταν μία ηλιόλουστη μέρα, καλοκαιρινή. Κάποια στιγμή όμως στο αεροπλάνο βλέπαμε καθαρό ουρανό από πάνω και τεράστια μαύρα σύννεφα από κάτω. Δεν θα ξεχάσω την στιγμή που ο πιλότος μας λέει ότι έχουμε μία ασυνήθιστη καταιγίδα κι εγώ κοιτάω το ρολόι που δείχνει λίγο μετά τις 5.00. Είναι η ώρα που μας άφησε ο Ντράζεν…» είχε πει ο παλαίμαχος Κροάτης μπασκετμπολίστας.
Στις 5.20 ο χρόνος θα σταματούσε για πάντα. Ο Ντράζεν θα έβρισκε τραγικό θάνατο μέσα στο αυτοκίνητο, στη βρεγμένη άσφαλτο του Autobahn 9 στο Ντένκεντορφ. Στην αναφορά της γερμανικής αστυνομίας σημειώνεται ότι ένα διερχόμενο φορτηγό προσέκρουσε και εισχώρησε στην οδική διαχωριστική νησίδα. Όλα αυτά συνέβησαν καθώς ο οδηγός του προσπαθούσε να αποφύγει τη σύγκρουση με ένα αυτοκίνητο. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσει τον έλεγχο του βαρέως οχήματος, με αποτέλεσμα αυτό να μπλοκάρει και τις τρεις λωρίδες κυκλοφορίας. Λίγα δευτερόλεπτα μετά ένα μπορντό Volkswagen Golf, θα έπεφτε πάνω του.
Μέσα σε αυτό βρίσκονταν ο Ντράζεν, η Κλάρα Ζάλαντζι, μοντέλο με καταγωγή από τη Γερμανία με την οποία ήταν ερωτευμένος καθώς και η Χιλάλ Εντεμπάλ, μπασκετμπολίστρια με καταγωγή από την Τουρκία. Αργότερα οι γερμανικές αρχές διαπίστωσαν ότι ο Μότσαρτ δεν φορούσε ζώνη ασφαλείας. Γεγονός που οδήγησε σε ακαριαίο θάνατο. Η κηδεία του στο Ζάγκρεμπ μετατράπηκε σε λαϊκό προσκύνημα… Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έσπευσαν να για να πουν το τελευταίο αντίο…
«Θα συνεχίσω για τον Ντράζεν ώσπου να σταματήσω να αναπνέω»
«Θα συνεχίσω αυτό που κάνω για τον Ντράζεν ώσπου να σταματήσω να αναπνέω» είχε πει στις 6 Οκτωβρίου του 2019 (αν ο Ντράζεν ζούσε θα έκλεινε τα 55) η Μιζέρκα Πέτροβιτς, στο ΑΠΕ – ΜΠΕ, και τη Σοφία Παπαδοπούλου. Ακόμα και αν η συλλογή των τίτλων του ήταν ατελείωτη για τη μητέρα του ένας ήταν ο… τίτλος που της «έβγαινε» αβίαστα στην ερώτηση τι ήταν αυτό που τον έκανε ξεχωριστό: αυτός του «πιο τρυφερού και καλύτερου γιου στον κόσμο».
«Ήταν ένα πολύ καλό και ήρεμο παιδί. Ήξερε κάθε στιγμή της ζωής του τι ήθελε να κάνει» λέει η Μπίσερκα Πέτροβιτς και θυμάται με νοσταλγία τη μία και μοναδική φορά που θύμωσε μαζί της, όταν του πήρε την μπάλα του μπάσκετ και δεν μπορούσε να πάει να σουτάρει! Ο Ντράζεν άλλωστε, όπως είχε πει με έμφαση η μητέρα του, «δεν έβλεπε το μπάσκετ ως δουλειά αλλά ως τον πρώτο του έρωτα»!
Το «δέσιμο» με τον Άτσο και η… μαλακή καρδιά ενός σκληρού παίκτη
«Από μικρός έκανε ό,τι και ο αδελφός του. Τον ακολουθούσε αρχικά στο ποδόσφαιρο και μετέπειτα στο μπάσκετ. Προπονείτο σκληρά από μικρός, 8-9 ώρες τη μέρα, κι απορούσα πάντα πού έβρισκε όλη αυτή την ενέργεια και τη δύναμη» θυμάται η μητέρα του, η οποία καμαρώνει εξίσου για τον μεγάλο της γιο.
Άλλωστε, ο Άτσο έχει διαγράψει τη δική του λαμπρή πορεία ως μπασκετμπολίστας και είναι σήμερα προπονητής της εθνικής ανδρών μπάσκετ της Βραζιλίας, της ομάδας που πρόσφατα νίκησε την Ελλάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Κίνας. Ο Ντράζεν δεν ήταν όμως μόνο «ο καλύτερος γιος κι αδελφός» αλλά κι «ένας πολύ καλός άνθρωπος με ανεπτυγμένο το αίσθημα της αλληλεγγύης και της ενσυναίσθησης», σύμφωνα με τη μητέρα του.
«Όταν έπαιζε στο ΝΒΑ πληροφορήθηκε από τα μέσα ενημέρωσης την ιστορία ενός ανθρώπου στο Όσιεκ της Κροατίας, ο οποίος είχε σοβαρό πρόβλημα με τα μάτια του κι έπρεπε να υποβληθεί σε μια περίπλοκη και κυρίως δαπανηρή ιατρική επέμβαση καθώς σε διαφορετική περίπτωση θα τυφλωνόταν. Δίχως δεύτερη σκέψη, μου τηλεφώνησε και μου είπε να του δώσω χρήματα προκειμένου να σώσει την όρασή του», θυμάται και λέει μετά βεβαιότητας ότι «αν ζούσε σήμερα ο Ντράζεν θα είχε σίγουρα αναπτύξει κάποια ανθρωπιστική δράση».
Η είσοδος στο Hall of Fame και η απόδοση τιμών στη μνήμη του
Ο τάφος του στο Mirogoj έγινε αμέσως «ιερό» για τους συμπατριώτες του. Το στάδιο της Τσιμπόνα Ζάγκρεμπ μετονομάστηκε στις 4 Οκτωβρίου 1993 σε Drazen Petrovic Basketball Hall. Η πόλη του Ζάγκρεμπ του αφιέρωσε μια πλατεία, δίνοντας της το όνομά του. Οι Nets, στις 11 Νοεμβρίου 1993, απέσυραν τη φανέλα με το νούμερο 3, την οποία και φόρεσε για δυόμιση χρόνια.
Στις 29 Απριλίου 1995, μπροστά από το Ολυμπιακό Μουσείο της Λωζάνης κατασκευάστηκε ένα άγαλμα που θα τον θυμίζει. Έγινε ο δεύτερος αθλητής που έλαβε τέτοια τιμή. Το 2002 έγινε μέλος του Hall of Fame.
Το Μουσείο που θα τον θυμίζει για πάντα
Δεκατρία χρόνια μετά τον θάνατό του, το 2006, έγιναν τα εγκαίνια του Μουσείου Drazen Petrovic. Αποτέλεσε έναν πραγματικό «ναό αφιερωμένο» στην προσωπικότητα και τα επιτεύγματά του, με δέκα χώρους εκθεμάτων πολυτροπικού περιεχομένου, τα οποία αποτυπώνουν ολόκληρη την καριέρα του. «Ήταν μια πρωτοβουλία της οικογένειας αλλά και πολλών ανθρώπων ανά τον κόσμο που θέλησαν να διατηρήσουν τη μνήμη του ζωντανή, να μπορούν να έρχονται στο μουσείο, να το επισκέπτονται, να βλέπουν και να ακούνε πράγματα γι’ αυτόν, που ίσως να μην ξέρουν για τα πρώτα χρόνια της ζωής του» εξήγησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, τον Οκτώβριου του 2019 η Μπίσερκα Πέτροβιτς.
Η ίδια μαζί με τον σύζυγό της και πατέρα του Ντράζεν, Τζόλε, είχαν την ιδέα για το μουσείο, που κατάφερε να πάρει «σάρκα και οστά» με τη στήριξη διαφόρων φορέων. Η ενασχόληση με το μουσείο είναι για την Μπίσερκα Πέτροβιτς ένα από τα πλέον σημαντικά πράγματα στη ζωή της, όπως λέει. «Είναι σημαντικό όχι μόνο για το κροατικό μπάσκετ και την παγκόσμια αθλητική κοινότητα αλλά για την ίδια μας τη χώρα. Πολλοί είναι αυτοί που μιλώντας για τον Ντράζεν γνωρίζουν την Κροατία» πρόσθεσε, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στις επισκέψεις μαθητών και μικρών παιδιών.
«Είμαι πολύ χαρούμενη για το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι και κυρίως πολλά νέα παιδιά και μαθητές, από το νηπιαγωγείο έως τις μεγαλύτερες τάξεις του σχολείου, επισκέπτονται το μουσείο. Ξέρετε, αν δεν καταγράψεις την Ιστορία είναι σαν να μην έχει συμβεί ποτέ» ανέφερε χαρακτηριστικά. Ακόμη εξομολογήθηκε, ότι κάποιες φορές είναι πολύ δύσκολο για εκείνη να υποδέχεται κόσμο καθώς πολλοί είναι αυτοί που φορτίζονται συναισθηματικά όταν μιλούν για τον Ντράζεν. Ωστόσο, είναι η αγάπη αυτών των ανθρώπων για τον γιο της, που της δίνει κουράγιο και δύναμη για να συνεχίσει.
«Έως ότου πεθάνει ο Ντράζεν δεν είχα κατανοήσει πλήρως τον αντίκτυπο που είχε στην ευρύτερη παγκόσμια αθλητική κοινότητα. Έως ότου εγκαινιαστεί αυτό το μουσείο δεν είχα καταλάβει πόσο πολλές καρδιές είχε “αγγίξει” ο Ντράζεν ανά τον πλανήτη» τονίζει η μητέρα ενός εκ των μεγαλύτερων ταλέντων που έχει γνωρίσει ποτέ το παγκόσμιο μπάσκετ.
Μάλιστα θυμήθηκε με συγκίνηση ένα ζευγάρι από την Παραγουάη που επισκέφθηκε το μουσείο και της είπε ότι ονόμασαν το παιδί τους Ντράζεν στη μνήμη του δικού της γιου, αλλά και τη διαπεραστική, «βαθιά» ματιά του, όπως λέει, σαν κι αυτή σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία των πέμπτων γενεθλίων του, που είναι από τις αγαπημένες της οικογενειακές στιγμές.
Το «γιατί ρε Ντράζεν» θα παραμείνει για πάντα στα χείλη των μπασκετανθρώπων. Πλέον μαζί με έναν άλλο θρύλο, τον Κόμπε Μπράιαντ θα παίζουν ατελείωτες ώρες μονά στα γήπεδα των ουρανών μαγεύοντας τους αγγέλους…
Όταν η φιλία Πέτροβιτς – Ντίβατς «γκρεμίστηκε» πριν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας
Μίας και διανύουμε μέρες Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, το ethnos.gr, γυρίζει πίσω το χρόνο στο 1990 και συγκεκριμένα στο Μουντομπάσκετ που πραγματοποιήθηκε στην Αργεντινή.
Σε εκείνο το τουρνουά η Εθνική Ελλάδος αγωνίστηκε χωρίς τον μεγάλο της σκόρερ Νίκο Γκάλη, και έχοντας μπροστάρη τον «Δράκο» Παναγιώτη Γιαννάκη, τερμάτισε στην έκτη θέση. Ωστόσο η συγκεκριμένη διοργάνωση έμεινε στην ιστορία καθώς η σπουδαία Γιουγκοσλαβία έδωσε την τελευταία της παράσταση.
Οι πλάβι καθοδηγούμενοι μαεστρικά από τον «σοφό» Ντούσαν Ίβκοβιτς είχαν παρατάξει μία «Dream Team», αποτελούμενη από τους Ντράζεν Πέτροβιτς, Βλάντε Ντίβατς, Τόνι Κούκουτς, Ζάρκο Πάσπαλι, Γιούρι Ζντόβτς, Βέλιμιρ Περάσοβιτς, Ζέλικο Ομπράντοβιτς, Ζόραν Σάβιτς. Οι Γιουγκοσλάβοι έφτασαν στον μεγάλο τελικό όπου και συνέτριψαν με 92-75 την Σοβιετική Ένωση του Σάσα Βολκόφ και του Βαλερί Τιχονένκο.
Εκτός όμως από την τελευταία παράσταση της Γιουγκοσλαβίας, το εν λόγω τουρνουά ήταν και το κύκνειο άσμα της φιλίας δύο αχώριστων μέχρι τότε φίλων. Του «Μότσαρτ» Ντράζεν Πέτροβιτς και του Βλάντε Ντίβατς. Λίγα χρόνια μετά ακολούθησε η διάλυση ενός ολόκληρου έθνους, και ένας εμφύλιος πόλεμος που κράτησε χρόνια.
Ο άνδρας που κρατούσε τη σημαία της Κροατίας
Όλα ξεκίνησαν μετά το τέλος του μεγάλου τελικού. Ήταν η στιγμή που μπήκε στο παρκέ ένας άνδρας κρατώντας στα χέρια του μία σημαία της Κροατιας. Ο Βλάντε Ντίβατς τον αντιλήφθηκε και κινήθηκε προς το μέρος του, λέγοντας του ότι η συγκεκριμένη σημαία δεν χωρούσε εκεί. Ο άνδρας κάτι του είπε και τότε σε έξαλλη κατάσταση ο Σέρβος γίγαντας άρπαξε τη σημαία και την πέταξε στο έδαφος.
«Επιστρέψαμε στις ΗΠΑ για τη νέα σεζόν του ΝΒΑ. Από πλευράς μου τίποτα δεν είχε αλλάξει. Διαπίστωσα σύντομα όμως ότι στη συμπεριφορά του Ντράζεν, κάτι είχε αλλάξει» αναφέρει ο νυν τζένεραλ μάνατζερ των Σακραμέντο Κίνγκς στο ντοκιμαντέρ «Once Brothers» του ESPN.
«Κινήθηκα αμέσως προς το μέρος του, του πήρα τη σημαία και την πέταξα. Το ίδιο θα έκανα κι αν επρόκειτο για τη σημαία της Σερβίας. Ήθελα απλώς να προστατεύσω την ομάδα μου, ήμασταν Γιουγκοσλαβία, ούτε Κροατία ούτε Σερβία ούτε τίποτα άλλο» πρόσθεσε αναφερόμενος στο επεισόδιο του τελικού.
Το νήμα της ζωής του «γιου του διαβόλου» κόπηκε άδοξα την αποφράδα 4η Ιουνίου 1993 στον Γερμανικό αυτοκινητόδρομο Νυρεμβέργης – Μονάχου, αν και προηγουμένως υπήρξαν προσπάθειες για να αποκατασταθούν οι σχέσεις των δύο «αδερφών».
Τα χρόνια πέρασαν και μετά τη λήξη του πολέμου ο Βλάντο επέστρεψε στην Κροατία και πήγε στον τάφο του Ντράζεν για να του αφήσει ένα λουλούδι. «Είναι ωραία που σε ξαναβλέπω φίλε…» είχε πει μεταξύ άλλων τότε ο σπουδαίος σέντερ.
Πηγή: ethnos.gr
